وه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم
(تغییرمسیر از بحر من غرقه گشت هم در خویش)
«وه چه بی‌رنگ و بی‌نشان که منم» غزلی مشهور از مولانا است که در غزلیات شمس آمده‌است.[۱]
| اثر مولانا | |
| کشور | ایران |
|---|---|
| زبان | فارسی |
| قالب | غزل |
| بحر | فعلاتن مفاعلن فعلن |
| طرح قافیه | aabaca |
| شمار ابیات یا خط‌ها | ۱۲ بیت |
درون‌مایه ویرایش
مولانا در این غزل با استفاده از متناقض‌نما به شرح احوال خود می‌پردازد. او بی‌رنگ و بی‌نشان است و خود را چنان‌که هست نمی‌بیند. ساکن است و روان، نه در این جهان است و نه در آن جهان. در میانی قرار دارد که در آن، میان نیست و نه به سود فکر می‌کند، نه به زیان.[۲]
بازآفرینی ویرایش
احمد شاملو این غزل را در آلبوم غزلیات مولوی دکلمه کرده‌است. این غزل یکی از قطعات سفر به دیگر سو با صدای شهرام ناظری است.[۳]
منابع ویرایش
پیوند به بیرون ویرایش
 | این یک مقالهٔ خرد شعر است. می‌توانید با گسترش آن به ویکی‌پدیا کمک کنید. |