بَشّار مَرغزی شاعر پارسی‌گوی سده چهارم هجری است که قصیده خمریه شیوایی گفته‌است. او نخستین شاعری است که پس از رودکی قصیده خمریه گفته‌است و می‌نماید این اثر او بر خمریات منوچهری اثرگذار بوده‌باشد.

قصیده خمریه او در کتاب مونس‌الاحرار محمد بن بدر جاجرمی که در ۷۴۱ (هجری) نوشته‌شده آمده‌است و اینک بخشی از آن:

رَز را خدای از قِبلِ شادی آفریدشادی و خرمی ز رز آمد همی پدید
از جوهر لطایف محض آفرید رزآن‌کو جهان و خلق جهان را بیافرید
از رز بُوَد طعام و هم از رز بُوَد شراباز رز بُوَدت نُقل و هم از رز بود نبید
شادی فُرُخت و خرمی آن کس که رز فُرُختشادی خرید و خرمی آن کس که رز خرید…

منابع ویرایش