لزنیه
«لِزَنیه» یا «به یاد وطن» قصیده‌ای از محمّدتقی بهار است. او این شعر را در نیمه دوم سال ۱۳۲۶ سرود، زمانی که برای معالجهٔ بیماری سل به شهر لِزَن در سوئیس رفته بود.
| اثر محمّدتقی بهار | |
 | |
| تاریخ نگارش | ۱۳۲۶ |
|---|---|
| نخستین رونمایی | ۱۳۲۷ |
| کشور | ایران |
| زبان | فارسی |
| قالب | قصیده |
| بحر | مفعول مفاعیل مفاعیل فعولن |
| شمار ابیات یا خط‌ها | ۵۸ |
محتوا
ویرایششعر با روایتی از هوای مه‌آلود دامنهٔ کوه‌های آلپ شروع می‌شود و اندیشهٔ شاعر را موج‌های تند بهاری در دره‌های آلپ برمی‌انگیزد. سپس شاعر از نبردها و پیروزی‌های ایرانیان در ساحت اسطوره و تاریخ یاد می‌کند و به شکست ایرانیان از اسکندر اشاره می‌کند. شاعر بدون اشاره به حمله اعراب، اسلام را به‌عنوان بخشی از ساختار وطن می‌پذیرد و ایران را سوار بر مرکبِ اسلام در جنگ با بت‌پرستی هندوان به تصویر می‌کشد.[۱]
متن
ویرایش«لزنیه» نخستین بار در مجلّهٔ یغما منتشر شد. بعدها در دیوان اشعارِ بهار و گزیده‌های ادبیِ مشهوری چون دریای گوهر هم آمد.
نقد و نظر
ویرایشمحمّدرضا شفیعی کدکنی این قصیده را بی‌همتا و از شاهکارهای بهار می‌داند. او معتقد است زیباترین تصویر وطن و ژرف‌ترین مفهومِ آن، همین است که در این قصیده و سایر آثار بهار آمده، و آن را با وصفِ سید اشرف‌الدین حسینی از وطن قابل‌مقایسه می‌پندارد.[۲]
پانویس
ویرایش- ↑ شفیعی کدکنی، با چراغ و آینه، ۵۱-۵۲.
- ↑ شفیعی کدکنی، با چراغ و آینه، ۵۱-۵۲.
منابع
ویرایش- شفیعی کدکنی، محمدرضا (۱۳۹۰). با چراغ و آینه. سخن.