ویلیام «بیل» دنبرا (به انگلیسی: William "Bill" Denbrough)، یک شخصیت خیالی داستانی و پروتاگونیست اصلی رمان ترسناک آن (۱۹۸۶) است که توسط استیون کینگ خلق شده‌است.[۱] بیلی، پسر نوجوانی است که در شهر دری زندگی می‌کند. بعد از آنکه یک روز برادرش جرجی به طرز مرموزی ناپدید می‌شود، بیلی به همراه دیگر دوستانش که به «باشگاه بازندگان» شهرت دارند تمام شهر را برای پیدا کردن جرجی جستجو می‌کنند و در این مسیر با موجود اهریمنی به نام پنی‌وایز مواجه می‌شوند که این برخورد زندگی بیلی و دوستانش را برای همیشه تغییر می‌دهد. در دوران بزرگسالی، بیلی یک نویسنده موفق در ژانر وحشت می‌شود و برای نبرد آخر با پنی‌وایز دوباره به دری بازمی‌گردد.

بیلی دنبرا
شخصیت آن
از بالا، چپ به ترتیب: جاناتان برندیس، ریچارد توماس، جیدن مارتل و جیمز مک‌آووی که نقش نوجوانی و بزرگسالی بیلی دنبرا را ایفا کرده‌اند.
نخستین حضورآن
آخرین حضورآن: بخش دوم
پدیدآوراستیون کینگ
ایفاگرمینی‌سریال ۱۹۹۰:
جاناتان برندیس
(دوران کودکی)
ریچارد توماس
(دوران بزرگسالی) نسخه سینمایی ۲۰۱۷ و
سینمایی ۲۰۱۹:

جیدن مارتل
(دوران کودکی)
جیمز مک‌آووی
(دوران بزرگسالی)
اطلاعاتِ درون‌داستانی
نام‌های مستعار
  • Stuttering Bill
  • Big Bill
  • Billy (by Georgie)
  • Billy-Boy (by Pennywise)
پیشه
  • نویسنده (در رمان و مینی‌سریال)
  • فیلم‌نامه‌نویس (در آن: بخش دوم)
خانواده
  • زک دنبرا (پدر)
  • شارون دنبرا (مادر)
  • جرجی دنبرا (برادر؛ فوت شده)
افراد مهمآئدورا فیلیپس (همسر)
خانهدری، آمریکا
انگلستان، پادشاهی متحده

در اقتباس‌های صورت گرفته از رمان آن، افراد مختلفی در نقش بیلی دنبرا قرار گرفته‌اند. در نسخه مینی‌سریال ۱۹۹۰، جاناتان برندیس و ریچارد توماس به ترتیب در نقش نوجوانی و بزرگسالی وی ظاهر شدند. در اقتباس سینمایی ۲۰۱۷ و دنباله آن در سال ۲۰۱۹، جیدن مارتل در نقش نوجوانی و جیمز مک‌آووی در نقش بزرگسالی بیلی دنبرا قرار گرفتند.[۲][۳]

منابع

ویرایش
  1. "There's a Cameo in 'It Chapter Two' that's pretty damn perfect". Popsugar (به انگلیسی). 2019-09-05. Retrieved 2019-09-07.
  2. "It: What Happened to Bill in the IT Book". Screen Rant (به انگلیسی). 2019-08-27. Retrieved 2019-09-07.
  3. Murphy, Mekado (2019-09-06). "How 'It Chapter Two' revisits a drain of terror". The New York Times (به انگلیسی). The New York Times. Retrieved 2019-09-07.