جانشینی امپراتوری روم
جانشینی امپراتوری روم به ادامه، جانشینی و دوباره زنده کردن امپراتوری روم در حوزه دریای مدیترانه اشاره دارد. این، نشان‌دهندهٔ یادبود ماندگار نیرومندی و ارزشمندی امپراتوری روم است.[۱]
چندین کشور ادعای تداوم بلافصل با امپراتوری روم کرده‌اند و از نام آن یا تنوع آن به عنوان توصیف انحصاری یا غیرانحصاری خود بهره‌وری کرده‌اند. جای شگفتی نیست که با گذشت سده‌ها و گسست‌های سیاسی فراوان ، ایدهٔ تداوم یک نهادی، به طور فزاینده‌ای مورد بحث قرار می‌گیرد.
پایدارترین و برجسته‌ترین مدعیان ادامهٔ امپراتوری روم ، در خاور ، امپراتوری بیزانس و پس از ۱۴۵۳ توسط امپراتوری عثمانی بوده است. و در باختر ، امپراتوری مقدس روم از ۸۰۰ تا ۱۸۰۶.[۲]
جدای از ادعای ادامه ، این دیدگاه که امپراتوری به پایان رسیده‌است به تلاش‌های گونه‌گونی برای دوباره زنده کردن یا ضبط میراث آن انجامیده‌است.[۳]
روسیهٔ ارتدوکس از سده ۱۶ و ایتالیای مدرن میان ۱۸۷۰ و ۱۹۴۵ ، برای بازگویی جانشینی مشروع خود واژهٔ «روم سوم» (به ترتیب «روم نخست» و «رم دوم»، روم در ایتالیا و قسطنطنیه در امپراتوری بیزانس بودند) را بکار می‌بردند.
بن‌مایهویرایش
- همکاری‌کنندگان ویکی‌پدیا، «Succession of the Roman Empire»، ویکی‌پدیای انگلیسی، دانشنامهٔ آزاد (بازیابی ۲۵ شهریور ۱۴۰۰)
- ↑ Paired gold medallions of father and son had been struck on the occasion of the synod of Paris (825) that asserted Frankish claims as emperor, recently denigrated by the Byzantines; see Karl F. Morrison, "The Gold Medallions of Louis the Pious and Lothaire I and the Synod of Paris (825)" Speculum 36.4 (October 1961:592–599).
- ↑ John H. Rosser (2011). Historical Dictionary of Byzantium. Lanham, MA: Scarecrow. p. 2. ISBN 978-0-8108-7567-8.
- ↑ «Qantara - The "Byzantine du Louvre" collection». www.qantara-med.org. دریافت‌شده در ۲۰۲۱-۰۹-۱۷.