خدیجه بنت القیم
خدیجه بنت القَیِّم لقب‌گرفته به امّة‌العزیز (؟ -۱۲۹۹م) آموزگار، فقیه، قاری و واعظ عراقی در سدهٔ هفتم هجری بود. افراد بسیاری تجوید را ازو فراگرفتند و از مهم‌ترین آموزگاران علوم اسلامی پس از سقوط بغداد (۱۲۵۸) بود. [۱]
| خدیجه بنت القَیِّم | |
|---|---|
| زادهٔ | ؟ بغداد |
| درگذشت | ۱۲۹۹م / ۶۹۹ق بغداد |
| پیشه | آموزگار، فقیه، قاری |
منبع ویرایش
- ↑ کحاله، عمر رضا (۱۹۵۹). أعلام النساء فی عالمی العرب والإسلام. ج. ۱. بیروت: موسسة الرسالة. ص. ۳۳۹.