دزیره (فیلم ۱۹۵۴)
دزیره (به انگلیسی: Désirée) یک فیلم سینمایی درام تاریخی و بیوگرافی آمریکایی محصول سال ۱۹۵۴ به کارگردانی هنری کاستر با بازی مارلون براندو و جین سیمونز و تهیه‌کنندگی جولیان بلاستاین از فیلمنامه دانیل تاردش است. این فیلم بر اساس رمان پرفروش دزیره اثر آن ماری سلینکو ساخته شده‌است و آهنگسازی آن توسط الکس نورث و فیلم‌برداری آن را میلتون آر. کراسنر انجام داده‌است.
| دزیره | |
|---|---|
 پوستر اصلی فیلم | |
| کارگردان | هنری کاستر |
| تهیه‌کننده | جولیان بلاستاین |
| نویسنده | دانیل تاردش |
| بر پایه | رمان دزیره اثر آن ماری سلینکو |
| بازیگران | مارلون براندو جین سیمونز مرل اوبرون مایکل رنی کامرون میچل |
| موسیقی | الکس نورث |
| فیلم‌بردار | میلتون آر. کراسنر |
| تدوین‌گر | ویلیام اچ. رینولدز |
شرکت تولید | |
| توزیع‌کننده | استودیو قرن بیستم |
تاریخ‌های انتشار |
|
مدت زمان | ۱۱۰ دقیقه |
| کشور | آمریکا |
| زبان | انگلیسی سوئدی |
| هزینهٔ فیلم | ۲٫۷۲۰٫۰۰۰ میلیون دلار[۲] |
| فروش گیشه | ۹ میلیون دلار |
این فیلم نامزد دریافت دو جوایز اسکار، برای بهترین طراحی صحنه و بهترین طراحی لباس (رنه هوبرت و شارل لوماری) شد.[۳][۴][۵][۶][۷][۸][۹]
داستان
ویرایشدر سال ۱۷۹۴، در مارسی، دزیره کلاری با یک کورسیکایی به نام ژوزف بناپارت آشنا می‌شود و او و برادرش، کاپیتان ناپلئون بناپارت را برای ملاقات با خانواده در روز بعد دعوت می‌کند. روز بعد، ژولی، خواهر دزیره، و ژوزف فوراً جذب یکدیگر می‌شوند، و ناپلئون نیز شیفتهٔ دزیره می‌شود. او به دزیره اعتراف می‌کند که برادران فقیر بناپارت به مهریه‌های هنگفت خواهران کلاری نیاز دارند. کمی بعد، دزیره می‌فهمد که ناپلئون بازداشت شده و به پاریس منتقل شده‌است.
ناپلئون سرانجام به مارسی بازمی‌گردد و به دزیره می‌گوید که از همهٔ اتهامات تبرئه شده، اما مأموریتی یافته تا سلطنت‌طلبان بوربون را در پاریس سرکوب کند. دزیره از او می‌خواهد که ارتش را ترک کند و به تجارت با برادرش بپیوندد، اما ناپلئون این پیشنهاد را به تمسخر می‌گیرد و به جای آن از او خواستگاری می‌کند. دزیره می‌پذیرد و برای بازگشت ناپلئون به پاریس به او پول قرض می‌دهد.
ناپلئون به او قول می‌دهد که همیشه دوستش خواهد داشت و به‌زودی برای ازدواج بازمی‌گردد، اما با گذشت ماه‌ها، دزیره به او شک می‌کند و به شهر می‌رود، جایی که با ژنرال ژان-باپتیست برنادوت آشنا می‌شود. او می‌فهمد که ناپلئون با ژوزفین دو بوآرنه ثروتمند نامزد کرده‌است. دزیره به خودکشی فکر می‌کند، اما برنادوت که عاشق او شده، مانعش می‌شود.
چند سال بعد، در سال ۱۷۹۷، ناپلئون که اکنون ژنرال برجستهٔ فرانسه است، در ایتالیا پیروزی به دست آورده و دزیره همراه با ژولی و ژوزف در رم زندگی می‌کند. با این حال، او از رم خسته می‌شود و تصمیم می‌گیرد به پاریس بازگردد، جایی که با ناپلئون، که اکنون با ژوزفین ازدواج کرده، دیدار می‌کند. ناپلئون اعلام می‌کند که راهی لشکرکشی جدیدی به ایالت مصر خواهد شد. برنادوت از دیدن دوبارهٔ دزیره بسیار خوشحال می‌شود و از او خواستگاری می‌کند.
تا ۴ ژوئیهٔ ۱۷۹۹، دزیره و برنادوت زندگی زناشویی شادی دارند و صاحب پسری به نام اسکار (با بازی نیکلاس کوستر) شده‌اند. در ۹ نوامبر ۱۷۹۹، ناپلئون به‌عنوان کنسول اول جمهوری فرانسه معرفی می‌شود و از برنادوت می‌خواهد که به شورای حکومتی او بپیوندد و برنادوت می‌پذیرد.
چند سال بعد، ناپلئون به‌عنوان امپراتور فرانسه تاج‌گذاری می‌کند و تاج را از دستان پاپ پیوس هفتم می‌گیرد و خودش را تاج‌گذاری می‌کند.
پنج سال بعد، ناپلئون که مشتاق داشتن وارث است، از ژوزفین طلاق می‌گیرد و دزیره، رقیب سابق خود را دلداری می‌دهد، پیش از آنکه ناپلئون با ماری لوئیز اتریشی هجده ساله ازدواج کند. ناپلئون فرانسه را وارد جنگ‌های بیشتری می‌کند و نمایندگانی از سوی کارل سیزدهم سوئد نزد برنادوت می‌آیند تا او را به فرزندخواندگی بگیرند و وارث تاج‌وتخت کنند. دزیره، که از این خبر که روزی ملکه خواهد شد شگفت‌زده شده، با این حال از شوهرش حمایت می‌کند و ناپلئون سرانجام به هر دوی آن‌ها اجازه می‌دهد پاریس را ترک کنند.
در استکهلم، دزیره با خاندان سلطنتی سازگار نمی‌شود و درخواست می‌کند به خانه بازگردد. هشت ماه بعد، او در یک مهمانی رقص در پاریس شرکت می‌کند، جایی که ناپلئون پسر جدیدش، ناپلئون دوم را به نمایش می‌گذارد. ناپلئون تهدیدهایی ضمنی در مورد اتحاد برنادوت با امپراتوری روسیه مطرح می‌کند و به حضار اعلام می‌کند که دزیره را به‌عنوان گروگان نگه خواهد داشت تا از حمایت سوئد در زمان تهاجم فرانسه به روسیه و تصرف مسکو اطمینان حاصل کند.
ارتش ناپلئون شکست می‌خورد و او به دیدار دزیره می‌آید و از او می‌خواهد نامه‌ای به برنادوت بنویسد و از او کمک بخواهد. دزیره درمی‌یابد که ناپلئون هنوز دوستش دارد و بیش‌تر به خاطر او آمده تا جلب حمایت شوهرش. کمی بعد، در جریان جنگ ائتلاف ششم، برنادوت فرماندهی یکی از ارتش‌هایی را به‌عهده دارد که ناپلئون را شکست می‌دهند، و ژنرال پیروز پیش از بازگشت به سوئد دوباره با دزیره دیدار می‌کند.
با این‌که تبعید ناپلئون به البا دیری نمی‌پاید، پس از نبرد واترلو، ناپلئون با ارتش شخصی‌اش به قصر مالمزون عقب‌نشینی می‌کند. نمایندگان ارتش‌های متحد از دزیره می‌خواهند با ناپلئون گفت‌وگو کند به امید آنکه او را به تسلیم شدن متقاعد کند. ناپلئون می‌پذیرد که تنها با دزیره صحبت کند و در گفت‌وگو با او می‌اندیشد که اگر با او ازدواج کرده بود سرنوشتش چگونه می‌شد. ناپلئون اعلام می‌کند که همهٔ زندگی‌اش را وقف دفاع از فرانسه کرده، اما دزیره با مهربانی به او می‌گوید که باید خواست فرانسه را بپذیرد و به تبعید در سنت هلن برود. ناپلئون با اشاره به این‌که چه عجیب است که دو تن از بزرگ‌ترین مردان زمان خود عاشق دزیره شده‌اند، شمشیرش را به نشان تسلیم به او می‌سپارد و اطمینان می‌دهد که مهریه تنها دلیل خواستگاری‌اش از او در سال‌ها پیش در مارسی نبوده است.
منابع
ویرایش- ↑ "Désirée". Retrieved June 23, 2018.
- ↑ Solomon, Aubrey. Twentieth Century Fox: A Corporate and Financial History (The Scarecrow Filmmakers Series). Lanham, Maryland: Scarecrow Press, 1989. شابک ۹۷۸−۰−۸۱۰۸−۴۲۴۴−۱. p248
- ↑ "NY Times: Désirée". The New York Times. Baseline & All Movie Guide. 2008. Archived from the original on 2008-04-15. Retrieved 2008-12-21.
- ↑ Crowther, Bosley (November 18, 1954). "The Screen: 'Desiree' and Napoleon". The New York Times: 42.
- ↑ "Desiree". Variety: 6. November 17, 1954.
- ↑ "'Desiree' with Marlon Brando, Jean Simmons, Merle Oberon and Michael Rennie". November 20, 1954: 187.
{{cite journal}}: Cite journal requires|journal=(help) - ↑ Coe, Richard L. (November 26, 1954). "Napoleon Brando Not Quite Vintage". The Washington Post: 17.
- ↑ McCarten, John (November 27, 1954). "The Current Cinema". The New Yorker: 189.
- ↑ "Desiree". The Monthly Film Bulletin. 22 (254): 34. March 1955.