سیلویو برلوسکونی
سیلویو برلوسکونی (به ایتالیایی: Silvio Berlusconi؛ ۲۹ سپتامبر ۱۹۳۶ – ۱۲ ژوئن ۲۰۲۳)،[۳] سرمایه‌دار رسانه‌ای و سیاستمدار ایتالیایی بود که به عنوان نخست‌وزیر ایتالیا در چهار دولت از سال‌های ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۵، ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ و ۲۰۰۸ تا ۲۰۱۱ این سمت را به عهده داشت.[۴] او دومین نخست‌وزیر ایتالیا به جهت مدت باقی ماندن در سمت نخست‌وزیری بود. برلوسکونی از سال ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۳ عضو اتاق نمایندگان ایتالیا بود. او در سال ۲۰۱۳ و از سال ۲۰۲۲ تا ۲۰۲۳ به عنوان عضو مجلس سنای جمهوری ایتالیا مشغول به کار شد. سیلویو برلوسکونی از سال ۱۹۹۹ تا ۲۰۰۱ و از سال ۲۰۱۹ عضو پارلمان اروپا نیز بود.[۵]
سیلویو برلوسکونی | |
|---|---|
 برلوسکونی در سال ۲۰۱۸ | |
| نخست‌وزیر ایتالیا | |
| دوره مسئولیت ۸ مه ۲۰۰۸ – ۱۶ نوامبر ۲۰۱۱ | |
| رئیس‌جمهور | جورجو ناپولیتانو |
| پس از | رومانو پرودی |
| پیش از | ماریو مونتی |
| دوره مسئولیت ۱۱ ژوئن ۲۰۰۱ – ۱۷ مه ۲۰۰۶ | |
| رئیس‌جمهور | کارلو آدزلیو چیامپی |
| قائم‌مقام | |
| پس از | جولیانو آماتو |
| پیش از | رومانو پرودی |
| دوره مسئولیت ۱۱ مه ۱۹۹۴ – ۱۷ ژانویه ۱۹۹۵ | |
| رئیس‌جمهور | اسکار لویجی اسکالفارو |
| قائم‌مقام | |
| پس از | کارلو آزلیو چامپی |
| پیش از | لامبرتو دینی |
| رئیس حزب فورزا ایتالیا | |
| آغاز به کار ۱۸ ژانویه ۱۹۹۴ | |
| رئیس حزب مردمان آزادی | |
| دوره مسئولیت ۲۹ مارس ۲۰۰۹ – ۱۶ نوامبر ۲۰۱۳ | |
| عضو پارلمان اروپا | |
| دوره مسئولیت ۲ ژوئیه ۲۰۱۹ – ۱۲ اکتبر ۲۰۲۲ | |
| حوزه انتخاباتی | شمال غربی ایتالیا |
| دوره مسئولیت ۲۰ ژوئیه ۱۹۹۹ – ۱۰ ژوئن ۲۰۰۱ | |
| عضو مجلس سنای جمهوری | |
| آغاز به کار ۱۳ اکتبر ۲۰۲۲ | |
| حوزه انتخاباتی | مونتزا |
| دوره مسئولیت ۱۵ مارس ۲۰۱۳ – ۲۷ نوامبر ۲۰۱۳ | |
| حوزه انتخاباتی | مولیزه |
| عضو اتاق نمایندگان | |
| دوره مسئولیت ۱۵ آوریل ۱۹۹۴ – ۱۴ مارس ۲۰۱۳ | |
| حوزه انتخاباتی | |
| اطلاعات شخصی | |
| زاده | ۲۹ سپتامبر ۱۹۳۶ میلان، پادشاهی ایتالیا |
| درگذشته | ۱۲ ژوئن ۲۰۲۳ (۸۶ سال)[۱] میلان، ایتالیا |
| حزب سیاسی |
|
| دیگر عضویت‌های سیاسی |
|
| همسر(ان) |
|
| شریک زندگی |
|
| فرزندان | |
| خویشاوندان | پائولو برلوسکونی (برادر) |
| اقامتگاه | آرکوره، ایتالیا |
| محل تحصیل | دانشگاه میلان |
| پیشه |
|
| دارایی خالص |  ۷ میلیارد دلار (تا تاریخ ۵ آوریل ۲۰۲۳[بروزرسانی])[۲] |
| امضا |  |
برلوسکونی سهام‌دار عمده شرکت رسانه‌ای مدیاست و مالک پیشین باشگاه فوتبال ایتالیایی آ.ث. میلان از سال ۱۹۸۹ تا ۲۰۱۷ بود. وی ریاست حزب «به‌پیش ایتالیا» را بر عهده داشت و ثروتمندترین شخصیت سیاسی جهان نیز محسوب می‌شد. بر پایه فهرست تهیه شده توسط مجله فوربز در مارس ۲۰۱۷ او با سرمایه ۷ میلیارد دلاری، پنجمین فرد ثروتمند در ایتالیا بود.[۶] در سال ۲۰۱۸ مجله فوربز او را در رتبه ۱۹۰ ثروتمندترین مرد جهان با دارایی خالص ۸ میلیارد دلار قرار داد.[۷][۸] در سال ۲۰۰۹ فوربز به دلیل تسلط بیش از بیست ساله او بر سیاست ایتالیا در راس حزب ائتلاف راست میانه، او را در رتبه دوازدهم فرد قدرتمندترین افراد جهان قرار داد.[۹]
آغاز زندگی
ویرایش
سیلویو برلوسکونی در ۲۹ اکتبر ۱۹۳۶ در خانواده‌ای متوسط در شهر میلان زاده شد. او برای تحصیل در رشته حقوق به دانشگاه میلان رفت و همزمان در یک گروه موسیقی دانشجویی کنترباس می‌نواخت و گاهی در کشتی‌های تفریحی آواز می‌خواند. او همچنین به کار فروشندگی مشغول بود. برلوسکونی با پایان تحصیل خود در ۱۹۶۲ یک شرکت ساختمانی بنیان‌گذاشت و باغ‌شهری با ۳،۵۰۰ آپارتمان در حومه میلان ساخت که با نام میلانو دوئه (میلان ۲) شناخته می‌شود. منبع مالی این پروژه عظیم نامشخص بود و تحقیقاتی که در ادامه به عمل آمد به جایی نرسید.[۱۰]
ورود به جهان رسانه
ویرایشبرلوسکونی در سال ۱۹۷۳ یک شبکه تلویزیونی به نام تله‌میلانو راه انداخت که در ابتدا قرار بود تنها به آپارتمان‌های میلانو دوئه خدمات بدهد پا به جهان رسانه گذاشت. او ظرف چهار سال، دو شبکه دیگر هم خرید و برنامه‌هایی خود را از استودیویی در مرکز میلان پخش می‌کرد.[۱۰]
برلوسکونی در سال ۱۹۷۸ با راه‌اندازی هلدینگ به نام فین‌اینوست دست به خرید شرکت‌های دیگر و توسعه سریع دارایی‌های خود زد. او بر بیش از ۱۵۰ شرکت از جمله آرنولدو موندادوری ادیتوره (بزرگترین انتشاراتی ایتالیا) و روزنامه ایل جورناله مسلط شد. برلوسکونی با خرید شمار زیادی شبکه تلویزیونی محلی و با اتصال آنها به یکدیگر انحصار رادیو و تلویزیون دولتی ایتالیا را به چالش کشید. در سال ۱۹۸۴ این موضوع به رویارویی برلوسکونی با نظام قضایی ایتالیا کشید. در نهایت، جایگاه رادیو و تلویزیون دولتی به عنوان تنها شبکه ملی ایتالیا تایید شد. اما برلوسکونی با استفاده از رابطه خود با بتینو کراشی، نخست‌وزیر سوسیالیست ایتالیا دولت را به تغییر قانون ترغیب کرد تا شبکه خصوصی او بتوانند به فعالیت‌های خود ادامه دهد.[۱۰]
ورود به ورزش
ویرایشدر سال ۱۹۸۶ برلوسکونی باشگاه فوتبال آ.ث. میلان را خرید تا از محل علاقه ایتالیایی‌ها به فوتبال درآمد داشته باشد.[۱۰]
سیاست
ویرایشتحقیقات قضایی درباره فساد سیاسی گسترده در ایتالیای دهه ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ فرصت لازم را در سال ۱۹۹۴ در اختیار برلوسکونی گذاشت تا وارد سیاست شود. ورود او به سیاست به مصونیت قضایی در برابر اتهامات فساد و پولشویی می‌داد.[۱۰]
برلوسکونی با تبلیغات گسترده در شبکه‌های خصوصی خود در انتخابات ۱۹۹۴ به پیروزی رسید و به عنوان نخست‌وزیر یک دولت ائتلافی تشکیل داد. اما دولت او زیاد دوام نیاورد. زیرا اختلاف نظر میان سه حزب حاضر در این ائتلاف از یک سو، و متهم شدن برلوسکونی به تقلب مالیاتی در دادگاهی در میلان از طرف دیگر، به سقوط دولت بعد از هفت ماه منجر شد.[۱۰]
در سال ۲۰۰۱ برلوسکونی با شعار ایجاد تغییرات گسترده در اقتصاد ایتالیا، ساده‌سازی نظام مالیاتی و افزایش حقوق بازنشستگی بار دیگر در راس ائتلافی به نخست‌وزیری رسید. اما بدتر شدن وضع اقتصاد جهانی، مانع عمل برلوسکونی به وعده‌هایش شد. با وجود اینکه برلوسکونی قانون انتخابات را به نفع ائتلاف خود تغییر داده بود در سال ۲۰۰۶ از ائتلاف چپگرایان به رهبری رومانو پرودی شکست خورد.[۱۰]
با سقوط دولت رومانو پرودی در آوریل ۲۰۰۸ برلوسکونی بار دیگر به نخست‌وزیری رسید. اما خیلی زود چند دستگی، اختلاف درونی، و انحلال احزاب ائتلافی باعث مشکل در دولت برلوسکونی شد. ضربه آخر در مه ۲۰۱۱ هنگامی وارد شد که حزب برلوسکونی در انتخابات شوراها حتی در شهر میلان نتایج را واگذار کرد.[۱۰]
با اینکه مردم ایتالیا از خروج او شادمان بودند اما او در سال ۲۰۱۲ اعلام کرد که می‌خواهد دوباره برای مقام نخست‌وزیری رقابت کند و در انتخابات سال ۲۰۱۳ با اختلاف ۱ درصد در انتخابات شکست خورد. با انشعاب حزب مردمان آزادی پس از یک دوره سخت، برلوسکونی حزب تازه‌ای با نام قدیمی به‌پیش ایتالیا راه‌اندازی کرد.[۱۰]
با اینکه بر پایه قانون، خود برلوسکونی حق عهده‌دار شدن سمت نخست‌وزیری را نداشت اما حزب او می‌توانست در شکل گیری یک دولت راست میانه در ایتالیا نقش موثری داشته باشد. به‌گونه‌ای که در انتخابات سال ۲۰۱۹ حزب او ۱۴ درصد آرا را به دست آورد و برلوسکونی متعهد شد از تلاش‌های ماتئو سالوینی برای نخست‌وزیری حمایت کند. او بار دیگر در سال ۲۰۲۲ به پارلمان ایتالیا بازگشت و حزب او در دولت ائتلافی جناح راست جورجا ملونی حضور داشت.[۱۰]
نمادی نه چندان خوش‌نام
ویرایشسیلویو برلوسکونی شخصیتی نمایشی و جذاب از خود ارائه می‌داد و نیازی هم به مخفی کردن علاقه‌اش به زنان و استفاده‌اش از جراحی پلاستیک برای جوانتر جلوه کردن احساس نمی‌کرد.
او به خاطر شوخ‌طبعی نابه‌جا هم بدنام شده بود. جایی گفته بود یکی از نمایندگان آلمانی پارلمان اروپا می‌تواند نگهبان خوبی برای اردوگاه اسیران باشد و جای دیگر ادعا کرده بود که موسولینی برخلاف نظر غالب رهبری آرام بود.
وقتی به این حرف‌های ایراد وارد شد می‌گفت که چیزی جز شوخی نبوده و در ادامه صحبت‌هایش مدعی شد که کمونیست‌ها بچه‌ها را می‌خورند.
چیزی که احتمالا بیش از همه باعث عصبانیت منتقدانش می‌شد حضورش در تمام سطوح زندگی در ایتالیا بود، مخصوصا رسانه‌هایش که به گفته خیلی‌ها مزیتی ناعادلانه در انتخابات بود.
ایتالیایی‌های بسیاری که به او رای می‌دادند بر این عقیده بودند که موفقیت‌های او به عنوان یک غول اقتصادی دلیلی بر توانایی‌هایش بود و برای همین باید اداره کشور هم به او سپرده می‌شد.
مخالفان او می‌گویند ادغام سیاست و تجارت بیشتر به نفع او بود تا ایتالیا ولی او این ادعا را رد می‌کرد. "اگر وقتی دارم از منافع همه دفاع می‌کنم، از منافع خودم هم دفاع کنم، دیگر جایی برای تضاد منافع باقی نمی‌ماند."
حواشی
ویرایشسیاستهای آموزشی و اقتصادی
ویرایشمردم ایتالیا در تاریخ ۱۶ و ۱۷ مهر ۱۳۸۹ نسبت به سیاست‌های آموزشی و اقتصادی دولت برلوسکونی دست به اعتراض زدند. یکی از مهم‌ترین بخش‌های این سیاست، برنامه سه ساله رم برای کاهش ۸۷ هزار شغل در بخش آموزش و ۴۴ هزار شغل دیگر در ادارات مختلف این کشور بود. سیاست گذاری‌های دولت برلوسکونی تا پایان سال ۲۰۱۳ به حذف ۱۳۰ هزار فرصت شغلی می‌انجامید.[۱۱]
کسب رای اعتماد از مجلس
ویرایشپیش از برگزاری جلسه پارلمان ایتالیا برای اخذ رای اعتماد به برلوسکونی، دادستانی این کشور تحقیقاتی را مبنی بر پرداخت رشوه به نمایندگان توسط وی آغاز نمود. این تحقیقات به واسطه شکایت رهبر حزب مخالف «ارزش‌های ایتالیا» انجام شد. برلوسکنی نیز شنبه ۲۰ آذر ۱۳۸۹ در جمع حامیان خود در میلان گفت: مخالفان دولت قصد دارند وی را بدنام و بی‌اعتبار کنند و با ایجاد بی‌ثباتی سیاسی به کشور لطمه بزنند.[۱۲] اتهام ارتشا برلوسکونی هزاران ایتالیایی را برای اعتراض به وی در آستانه جلسه رای اعتماد مجلس به خیابان‌ها کشاند.[۱۳]
در ۲۳ آذر ۱۳۸۹ سیلویو برلوسکونی توانست با اختلاف ۲ رای، رای اعتماد مجلس را کسب کند. با اعلام موفقیت برلوسکونی جمع زیادی از مردم ایتالیا به خیابان‌ها ریختند و علیه وی دست به اعتراض گسترده زدند. به نقل از رویترز مردم در نزدیکی دفتر برلوسکونی در رم، سطل‌های زباله و خودروها را به آتش کشیدند و شیشه مغازه‌ها را شکستند.[۱۴]
پرونده‌های حقوقی
ویرایشبرلوسکونی دستکم شش بار به اتهاماتی مانند اختلاس، تقلب مالیاتی، دست‌کاری حساب‌ها، و تلاش برای رشوه دادن به یک قاضی در دادگاه محاکمه شد. ولی او یا تبرئه شد یا توانست محکومیت‌های خود را در دادگاه تجدید نظر لغو کند. در دیگر موارد هم پرونده، پیش از پایان دادرسی شامل مرور زمان شده و کنار گذاشته شد. بدترین پرونده برای او در سال ۲۰۱۳ بود که به جرم تقلب مالیاتی به تحمل چهار سال زندان محکوم شد و کرسی خود در سنای ایتالیا را نیز از دست داد. اما این زندان نیز با توجه به شرایط سنی او به یک سال خدمت اجتماعی کاهش یافت. برلوسکونی این خدمت اجتماعی را به سخره گرفته و گفت: این اقدامات نه تنها برای من، بلکه برای ایتالیا مضحک است.[۱۰]
برلوسکونی برای داشتن رابطه جنسی با کریمه المحروق، روسپی که در آن هنگام زیر سن قانونی بود و سوء‌استفاده از قدرت به هفت سال زندان محکوم شد. ولی بالافاصله به این حکم اعتراض کرد.[۱۰]
انتشار تصاویر ویلای برلوسکونی
ویرایشدر سال ۱۳۸۸ روزنامه ال پائیس اسپانیا در مقاله‌ای با عنوان تصاویری که برلوسکونی مایل نیست مردم ایتالیا آنها را ببینند تصاویر نیمه‌عریانی از میرک توپولانک، نخست‌وزیر پیشین جمهوری چک به‌همراه دو زن دیگر در ویلای برلوسکونیبه چاپ رساند. در پی انتشار این تصاویر، سروصدای زیادی در ایتالیا به راه افتاد. برلوسکونی نیز در واکنش به انتشار این تصاویر گفت: «من به‌هیچ‌عنوان متأسف نیستم. این عکس‌ها نشان‌دهندهٔ هیچ‌گونه فساد اخلاقی نیست. این عکس‌ها تنها تجاوز به حریم خصوصی مرا نشان می‌دهد.»[۱۵]
مهمانی‌های موسوم به بونگا بونگا
ویرایشبرلوسکونی در مورد اینکه شب سال نو خود را چگونه گذرانده است در یک تماس تلفنی شنود شده در سال ۲۰۰۹ می‌گوید: «دیروز عصر بیرون از اتاقم صف بود... یازده نفر بودند: من فقط کار هشت نفر را ساختم چونکه نمی‌توانستم بیشتر از این ادامه دهم، نمی‌توان به همه چیز رسید.»
میهمانی‌های موسوم به «بونگا بونگا» مهمانی‌های شبانه‌ای بودند که دادستان‌ها معتقد بودند که این دورهمی‌ها با انگیزه‌های جنسی بوده و زنان برای شرکت در آنها پول دریافت کرده و اغوا شده بودند. برخی از شاهدان در مورد این مجالس گفته بودند که دختران به طرز تحریک‌آمیزی خود را برای نخست‌وزیر وقت ایتالیا برهنه می‌کردند.[۱۶]
هزینه‌های حقوقی
ویرایشدر سال ۲۰۰۹ برلوسکونی اعلام کرده‌است که در ۲۵۰۰ جلسه دادگاه حاضر شده‌است که بالغ بر ۳۰۰ میلیون دلار برای این پرونده‌ها هزینه کرده‌است.[۱۷][۱۸]
جنگ اوکراین
ویرایشاو دوست دیرینه ولادیمیر پوتین بود و زمانی که دولت ایتالیا به شدت از دولت اوکراین پشیبانی می‌کرد او اوکراین را مسئول حمله روسیه می‌دانست.[۱۰]
بیماری
ویرایشدر آوریل ۲۰۲۳ برلوسکونی در بیمارستان سن رافائله شهر میلان بستری شد.[۱۹] وی به دلیل سینه‌پهلوی ناشی از نوعی سرطان خون، تحت مراقبت‌های ویژه قرار گرفت.[۲۰] در ۶ آوریل گزارش شد که برلوسکونی شیمی‌درمانی را آغاز کرده است. در ماه مه ۲۰۲۳ ویدئویی از برلوسکونی در مهمانی حزب فورزا ایتالیا پخش شد. برلوسکونی در این ویدئو اعلام کرد که پس از یک ماه بستری شدن در بیمارستان آماده بازگشت‌به‌کار است و حتی زمانی که در بیمارستان بستری بود هرگز دست از کار نکشیده است.[۲۱]
درگذشت
ویرایشبرلوسکونی در ۹ ژوئن ۲۰۲۳ در بیمارستان بستری شد و پس از تحمل یک دوره بیماری، صبح روز دوشنبه ۱۲ ژوئن ۲۰۲۳ در بیمارستان سن رافائله میلان در سن ۸۶ سالگی درگذشت.[۲۲][۲۳]
منابع
ویرایش- ↑ «سیلویو برلوسکونی، نخست‌وزیر پیشین ایتالیا درگذشت». وبگاه=بی‌بی‌سی فارسی. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۱۲.
- ↑ "Silvio Berlusconi". Forbes. 5 April 2023. Archived from the original on 21 August 2022. Retrieved 21 August 2022.
- ↑ «سیلویو برلوسکنی درگذشت». ایسنا. ۲۰۲۳-۰۶-۱۲. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۱۲.
- ↑ «Silvio Berlusconi - Prime Minister - Biography». web.archive.org. ۲۰۱۹-۰۱-۰۶. بایگانی‌شده از اصلی در ۶ ژانویه ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۵-۱۹.
- ↑ "Silvio Berlusconi is back on the Italian political scene. How did he get there?". The Independent (به انگلیسی). 2019-05-27. Retrieved 2023-05-19.
- ↑ «Italy's Richest Billionares». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۰۱۱-۱۰-۲۲. دریافت‌شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۰.
- ↑ "Silvio Berlusconi & family". Forbes (به انگلیسی). Retrieved 2023-05-19.
- ↑ Forbes.it (۲۰۱۹-۰۳-۰۵). «La classifica Forbes degli uomini più ricchi del mondo nel 2019». Forbes Italia (به ایتالیایی). دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۵-۱۹.
- ↑ "Forbes List Directory". Forbes (به انگلیسی). Retrieved 2023-05-19.
- ↑ ۱۰٫۰۰ ۱۰٫۰۱ ۱۰٫۰۲ ۱۰٫۰۳ ۱۰٫۰۴ ۱۰٫۰۵ ۱۰٫۰۶ ۱۰٫۰۷ ۱۰٫۰۸ ۱۰٫۰۹ ۱۰٫۱۰ ۱۰٫۱۱ ۱۰٫۱۲ «در گذشت سیلویو برلوسکونی، مردی که ۴ بار نخست‌وزیر ایتالیا شد». بی‌بی‌سی فارسی. ۲۲ خرداد ۱۴۰۲.
- ↑ «تظاهرات ضد دولتی مردم ایتالیا». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۰.
- ↑ «برلوسکونی به ارتشا متهم شد». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۰.
- ↑ «تظاهرات هزاران ایتالیایی علیه برلوسکنی». بایگانی‌شده از اصلی در ۱۱ ژانویه ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۰.
- ↑ «تظاهرات گسترده ضد دولتی در ایتالیا». بایگانی‌شده از اصلی در ۸ آوریل ۲۰۱۴. دریافت‌شده در ۱۵ دسامبر ۲۰۱۰.
- ↑ انتشار تصاویر فساد اخلاقی برلوسکونی
- ↑ «درگذشت برلوسکونی؛ بیادماندنی‌ترین لباس‌ها، گاف‌ها و لحظه‌ها از نخست‌وزیر اسبق ایتالیا». وبگاه=یورونیوز. دریافت‌شده در ۲۰۲۴-۰۳-۰۸.
- ↑ Berlusconi: I'm history's most persecuted manABC NEWS
- ↑ Berlusconi 'most persecuted man'bbc news
- ↑ «Italian ex-PM Silvio Berlusconi in hospital with leukaemia» (به انگلیسی). BBC News. ۲۰۲۳-۰۴-۰۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۱۲.
- ↑ Maccioni, Federico; Amante, Angelo (2023-04-05). "Italy's ex-PM Berlusconi, 86, being treated in intensive care in Milan hospital" (به انگلیسی). Retrieved 2023-06-12.
- ↑ «Silvio Berlusconi: Italy ex-PM appears by video after serious illness» (به انگلیسی). BBC News. ۲۰۲۳-۰۵-۰۶. دریافت‌شده در ۲۰۲۳-۰۶-۱۲.
- ↑ "Silvio Berlusconi im Alter von 86 Jahren gestorben" (به آلمانی). 2023-06-12. Retrieved 2023-06-12.
- ↑ Ivana Kottasová، Laura Smith-Spark (2023-06-12). "Live updates: Silvio Berlusconi, former Italian mogul, dies". CNN (به انگلیسی). Retrieved 2023-06-12.
پیوند به بیرون
ویرایش
| مناصب احزاب سیاسی | ||
|---|---|---|
| سمت ایجاد شد | فورزا ایتالیا ۱۹۹۴–۲۰۰۹ |
سمت لغو شد |
| رئیس حزب مردمان آزادی ۲۰۰۹–۲۰۱۳ | ||
| فورزا ایتالیا ۲۰۱۳–اکنون |
در حال تصدی | |
| مناصب سیاسی | ||
| پیشین: کارلو آدزلیو چیامپی |
نخست‌وزیر ایتالیا ۱۹۹۴–۱۹۹۵ |
پسین: لامبرتو دینی |
| پیشین: جولیانو آماتو |
نخست‌وزیر ایتالیا ۲۰۰۱–۲۰۰۶ |
پسین: رومانو پرودی |
| پیشین: رومانو پرودی |
نخست‌وزیر ایتالیا ۲۰۰۸–۲۰۱۱ |
پسین: ماریو مونتی |
| مناصب دیپلماتیک | ||
| پیشین: کی‌ایچی میازاوا |
رئیس گروه هشت ۱۹۹۴ |
پسین: ژان کرتین |
| پیشین: یوشیرو موری |
رئیس گروه هشت ۲۰۰۱ | |
| پیشین: یاسوئو فوکودا |
رئیس گروه هشت ۲۰۰۹ |
پسین: استیون هارپر |