سیچان (اصفهان)
محله سیچان یکی از محله‌های قدیم اصفهان است که مردم زمان قدیم در آنجا به دامپروری و کشاورزی مشغول بودند.
این محله جزو محلات جنوبی رودخانه زاینده رود می‌باشد و در واقع از دهاتی است که به شهر اصفهان اتصال یافته‌است که به علت قرار گرفتن در موقعیتی خوب از لحاظ جغرافیایی تبدیل به محله‌ای خوب در اصفهان شده است. از لحاظ تاریخی سیچان دهی بود در جنوب زاینده رود و با ده حسین‌آباد همسایه. شاه عباس اراضی جنوب زاینده رود را که درست در شمال این ده واقع شده بود ظاهراً تا حد خود رودخانه، هنگامی که ارامنه را از ارمنستان به اصفهان کوچانید به آن‌ها بخشید و فرمان‌هایی صادر کرد تا ارمنیان در این اراضی مستقر شوند. این اراضی شامل سه ده مارنان، قینان و سیچان بود و این هرسه با توسعه شهر اصفهان به انضمام جلفا که ارمنیان ساخته‌اند یکی ازمحلات معتبر اصفهان به‌شمار آمد.[۱]
جابری انصاری این قسمت را جزءِ بهترین محلات اصفهان از لحاظ آب و هوا ذکر می‌کند. واژه سیچان از سه جزءِ سی + چ + ان تشکیل شده است. کلمه سی تلفظ دیگری است از زی که از مصدر زیستن آمده‌است؛ و طبیعی‌ترین انتخاب نام برای محل زندگی و زیست گاه آدمیان است؛ و پسوند ان را برای نسبت و کثرت به کارمی برند؛ بنابراین سیچان به معنی محل زیست است؛ و از باب تسمیه حال و محل این نام را به خود گرفته‌است. سیچان به معنای موش در زبان ترکی نسبتی با وجه تسمیهٔ این محله ندارد.[۱]
از این محله نیز بزرگانی برخاسته‌اند که از جمله آن‌ها می‌توان اشاره کرد به محمدعلی کشاورز و عبدالله بن محمدعلی سیچانی از خوشنویسان خط نستعلیق که در سال ۱۰۹۵هـ. ق می‌زیسته‌است آقا عبدالمولی با تخلص شعری سیچانی اصفهانی که از شعرای معاصر شیخ علی حزین و از سادات بوده و در علوم عربی دست داشته و خط شکسته را درست می‌نوشت.
منابع ویرایش
- رفیعی مهرآبادی: آثار ملی اصفهان، ص ۲۳۶. ۲. جابری انصاری: تاریخ اصفهان، ص ۴۱۷. ۳. مهریار: فرهنگ نام‌ها و آبادی‌های کهن اصفهان، ص ۵۰۴و۵۰۳. ۴. رفیعی مهرآبادی :همان