شیعه در اندونزی
تشیع در اندونزی اقلیت کوچکی در آن کشور است. اندونزی کشوری مسلمان لکن عمدتاً سنی است. حدود یک میلیون اندونزیایی شیعه هستند که در اطراف جاکارتا متمرکز شدهاند.[۱] شیعیان اندونزی در نواحی جاوه، مادورا و سوماترا نیز یافت میشوند.
تاریخ
ویرایشباندا آچه در آچه، در شمال سوماترا، مرکز اصلی شیعیان در اندونزی بود. از آنجا بود که مذهب شیعه در اندونزی گسترش یافت.[۲]
جوامع
ویرایشدر میان جوامع اندونزیایی شیعه، اقلیت حضرمی، اندونزیاییهای عربتبار، وجود دارند که «اقلیتی کوچک اما در حال افزایشِ شیعه» دارند.[۳] گروه دیگر شیعیان پریامان و بنگکولو در سوماترا و سیگلی در آچه هستند که ادعا میکنند تبارشان به سیپویهای هندی میرسد و به اورنگ سیپوی یا اورنگ کلینگ معروف هستند. اورنگسیپاهیها آنها بهطور سنتی مراسم تابوت را برگزار میکنند، اگرچه این مراسم از سال ۱۹۵۳ در آچه ممنوع شدهاست.[۴]
آزار و اذیت
ویرایشگزارش سال ۲۰۱۰ کمیسیون ایالات متحده در مورد آزادی مذهبی بینالمللی طی گزارشی به کنگره ایالات متحده آمریکا به حملاتی علیه جوامع شیعه در اندونزی، بهویژه در جاوه شرقی و مادورا در سال ۲۰۰۸ اشاره کرد. در یک حادثه در مادورا، روستاییان محلی خانههای شیعیان را محاصره کردند و از آنها خواستند از انجام فعالیتهای مذهبی خودداری کنند، اما جمعیت توسط رهبران محلی و روحانیون متفرق شد.[۵]
جستارهای وابسته
ویرایش- مراسم تابوت، مراسم اندونزیایی ماه محرم
پیوند به بیرون
ویرایشمنابع
ویرایش- ↑ Reza, Imam. "Shia Muslims Around the World". Archived from the original on 22 May 2009. Retrieved 29 January 2014.
- ↑ Reza, Imam. "Shia Muslims Around the World". Archived from the original on 22 May 2009. Retrieved 29 January 2014.Reza, Imam. "Shia Muslims Around the World". Archived from the original on 22 May 2009. Retrieved 29 January 2014.
- ↑ Frode Jacobsen (13 January 2009). Hadrami Arabs in Present-day Indonesia. Taylor & Francis US. pp. 19–. ISBN 978-0-415-48092-5. Retrieved 24 October 2012.
- ↑ Margaret Kartomi (15 June 2012). Musical Journeys in Sumatra. University of Illinois Press. pp. 75–. ISBN 978-0-252-03671-2. Retrieved 24 October 2012.
- ↑ Leonard Leo. International Religious Freedom (2010): Annual Report to Congress. DIANE Publishing. pp. 261–. ISBN 978-1-4379-4439-6. Retrieved 24 October 2012.