صحیفه بانو از نگارگران زن در دوران صفویه در اواسط قرن ده هجری شمسی است. سبک وی به نگارگری گورکانی و هندی نزدیک است و احتمال می‌رود که او در دربار شاه تهماسب اول و به عنوان یکی از شاگردان بهزاد مشغول به کار بوده‌است و بعد از مرگ استادش به هند مهاجرت می‌کند.

نگاره‌ای از شاه طهماسب اول اثری از صحیفه بانو، اوایل قرن دهم هجری شمسی


آثار ویرایش

از صحیفه بانو سه اثر اصلی به جا مانده است. اولی تصویری است از کاخ خورنق و کارگرانی که مشغول کار هستند این اثر اقتباسی از نگاره‌ی ساختن کاخ خورنق اثر کمال الدین بهزاد است. دوم، منظره ای از یک گورستان عمومی که گوری را برای خاکسپاری آماده می‌کنند است و در کنار آن تابوتی است که بر روی شانه افراد حمل می‌شود؛ سوم، تصویر شاه تهماسب اول صفوی در کلاه مخصوص قزلباشی است، در حالی که دستها را روی زانو نهاده و بر قالیچه‌ای نشسته و جوی آبی در کنار او روان است.[۱] او در سبک خود به حالات عاطفی انسانی با جزییات فرواون می‌پرداخت و از آنجایی که آثار متعددی از روی آثار کمال‌الدین بهزاد نقاشی کرده است، از نظر سبکی به آثار استادش، بهزاد نزدیک بود.[۲]

پانویس ویرایش

  1. منتظرالقائم اصغر، شعبانی زینب، «بررسی نقش فرهنگی زنان در عصر صفویه» دو فصلنامه کتیبه میراث شیعهː ۶۹-۷۰
  2. مرتضایی محمد، ۱۳۸۷، «علل مهاجرت نگارگران ایرانی به هند»، دوره‌ی جدید، سال ششم شماره اول بهار ː ۲۷۸

منابع ویرایش