صندلی کیسه لوبیا
بین بگ یا مبل شنی (به انگلیسی: Bean Bag Chair) یا صندلی ساکو (به ایتالیایی: Sacco) (به معنای «کیسه، گونی» است)، یک کیسهٔ پارچه‌ای بزرگ، پر از دانه‌های پلی‌استایرن است که توسط پیرو گاتی، چزاره پائولینی و فرانکو تئودورو طراحی شده‌است. این محصول نمونه‌ای از صندلی آناتومیک است،[۱] زیرا شکل شیء توسط کاربر تنظیم می‌شود.
 | |
| طراح | پیرو گاتی، چزاره پائولینی، فرانکو تئودورو |
|---|---|
| تاریخ | ۱۹۶۸ میلادی |
| مواد | چرم و دانه‌های پلی‌استایرن |
| سبک/سنت | دوره رادیکال |
| فروخته‌شده توسط | موزهٔ هنر مدرن، نیویورک و ۲۶ موزهٔ هنرهای معاصر دیگر در سراسر جهان. در سال ۲۰۲۰ میلادی به ساکو جایزهٔ جایزه بیست و ششمین دورهٔ پرگار طلا اهدا شد. |
تاریخچه ویرایش
ساکو در سال ۱۹۶۸ میلادی توسط سه طراح ایتالیایی معرفی شد: پیرو گاتی، چزاره پائولینی و فرانکو تئودورو.[۱] این شیء در جنبش مدرنیسم ایتالیا ایجاد شد.[۲] به عنوان یک پدیدهٔ دوران پس از جنگ، طراحی مدرنیسم ایتالیایی به شدت از فن‌آوری‌های نوین موجود الهام گرفته شده است. فن‌آوری پس از جنگ با معرفی مواد جدیدی مانند پلی‌استایرن باعث افزایش فرآیندهای تولید شد. ایده کالاهای تولید انبوه ساخته شده در محدودهٔ قیمت ارزان برای مصرف‌کنندگان جذاب بود؛ بنابراین نیاز به انقلابی در فرآیند خلاقیت و تولید ایجاد کرد. «طراح عضو جدایی ناپذیر فرآیندی بود که شامل بازاریابی و همچنین مهندسی می‌شد». الهام گرفته شده از طراحی وسپای کورادینو دآسکانیو برای شرکت سهامی پیاجو در سال ۱۹۴۶ میلادی، به ماهیت طراح ارزش افزود. با طراحی‌های موفق، برندها می‌توانستند محصولات بیشتری را بفروشند و بنابراین هویت طراح، نقش تبلیغاتی مهمی داشت. یکی دیگر از چهره‌های مهم دورهٔ مدرنیسم ایتالیا، جو پونتی بود. پونتی با الهام از جنبش‌های هنری مدرنیسم، اشکال جدیدی از اشیاء را خلق کرد. طراحی‌های نامتقارن و متعادل او اشیاء ایتالیایی را از بازنمایی کلاسیک خود آزاد کرد. این طراح، طرح‌های ایتالیایی را در نمایشگاه‌های معروفی به نام «تری‌یناله دی میلانو» تبلیغ کرد: «این نمایشگاه‌ها که در اوایل دهه ۱۹۲۰ میلادی برگزار شدند …مسئول افزایش دید طراحی ایتالیایی در یک محیط بین‌المللی بودند.» پونتی پس از تبدیل شدن به سردبیر دوموس (مجله) در سال ۱۹۴۷ میلادی، نه تنها در طراحی ایتالیایی آن زمان، بلکه به «عنصر انسانی و خلاق در طراحی صنعتی مدرن و همچنین مزایای عملی، اقتصادی و اجتماعی آن» کمک کرد.[۳]
پیرو گاتی، چزاره پائولینی و فرانکو تئودورو، با الهام از پیشینیان طراح خود، در سال ۱۹۶۸ میلادی با طراحی «صندلی بی‌شکل» ساکو آمدند.[۴] اگرچه این اولین طراحی صندلی بی‌شکل در تاریخ ایتالیا نبود، اما ساکو اولین محصول موفقی بود که با مشارکت زانوتا ساخته شد. نسل قبلی این محصول یک نقص بزرگ در طراحی داشت و آن این بود که نمی‌توانست شکل خود را حفظ کند و بنابراین هرگز به تولید نرسید. ساکو این عیب را برداشت و با استفاده از چرم برای دوخت بیرونی و سمت راست آن را انجام داد. شایان ذکر است که استفاده از چرم تصادفی نبود زیرا در آن زمان منسوجات یک محصول افتخار ملی ایتالیا بود.[۳] کاربر هدف این صندلی، جامعهٔ سست، هیپی و خانوادهٔ غیر سازگار آن‌ها بود. «در دوره‌ای که با فرهنگ هیپی‌ها، اشتراک آپارتمان‌ها و تظاهرات دانشجویی مشخص می‌شود، طراحان سی و چند ساله یک نونپولترونا (غیرصندلی) ایجاد کردند و بنابراین حمله به سلیقهٔ خوب بورژوازی را آغاز کردند.»[۱]
ساکو بخشی از مجموعهٔ دائمی مهم‌ترین موزه‌های هنر معاصر در سراسر جهان است، مانند موزهٔ هنر مدرن در نیویورک، مرکز پمپیدو در پاریس و موزهٔ ویکتوریا و آلبرت در لندن. ساکو بخشی از نمایشگاه ۱۹۷۲ میلادی در موزهٔ هنر مدرن در نیویورک با عنوان «ایتالیا: چشم‌انداز داخلی نوین - دستاوردها و مشکلات طراحی ایتالیایی»[۵] بود و در سال ۱۹۷۳ میلادی جایزهٔ بی‌آی‌او ۵ را در بینال طراحی در لیوبلیانا دریافت کرد. در سال ۲۰۲۰ میلادی ساکو جایزهٔ معتبر پرگار طلا را دریافت کرد.[۶]
چزاره پائولینی، معمار، فارغ‌التحصیل از دانشگاه پلی‌تکنیک تورین است. فرانکو تئودورو و پیرو گاتی، طراحان، در ایستیتوتو تکنیکو ایندوستریاله استاتاله پر له آرتی گرافیکه اِ فوتوگرافیکه (انستیتوی فنی صنعتی دولتی هنرهای گرافیک و عکاسی) در تورین تحصیل کردند.
پیرو گاتی، چزاره پائولینی و فرانکو تئودورو شرکت معماری خود را در سال ۱۹۶۵ میلادی در تورین تأسیس کردند.[۷]
نمایشگاه‌ها ویرایش
موزهٔ هنر مدرن، نیویورک: دستاوردهای اخیر: مجموعهٔ طراحی، ۱ دسامبر ۱۹۷۰ میلادی – ۳۱ ژانویه ۱۹۷۱ میلادی.
موزهٔ هنر مدرن، نیویورک: ایتالیا: چشم‌انداز داخلی نوین، ۲۶ مه تا ۱۱ سپتامبر ۱۹۷۲ میلادی.
موزهٔ سولومون آر. گوگنهایم، دگردیسی ایتالیایی، ۱۹۶۸–۱۹۴۳ میلادی، ۷ اکتبر ۱۹۹۴ میلادی – ۲۲ ژانویه ۱۹۹۵ میلادی. [تری‌یناله دی میلانو فوریه—مه ۱۹۹۵ میلادی، موزهٔ هنر ولفسبورگ می—سپتامبر ۱۹۹۵ میلادی].
موزهٔ هنر مدرن، نیویورک: معماری و طراحی: اینستالیشن افتتاحیه، ۲۰ نوامبر ۲۰۰۴ میلادی – ۷ نوامبر ۲۰۰۵ میلادی.
کانال - مرکز پمپیدو، بروکسل: دفاتر فانتوم، ۲۳ ژانویه تا ۳۰ ژوئن ۲۰۱۹ میلادی.
شهر معماری و میراث، پاریس: مبلمان معماران: ۲۰۲۰–۱۹۶۰ میلادی، سپتامبر ۲۰۱۹ میلادی.
موزهٔ هنرهای مدرن و معاصر سنت-اتین، سنت-پریست-آن-جارز: دژاوو. طراحی در زندگی روزمرۀ ما، ۱۵ دسامبر ۲۲–۲۰۲۰ میلادی، اوت ۲۰۲۱ میلادی.
منابع ویرایش
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ Vitra Design Museum. "Sacco". Retrieved 25 September 2014. (به انگلیسی).
- ↑ MOMA, Museum of Modern Art, New York. "Object lesson: Paola Antonelli". Museum of Modern Art, New York. Archived from the original on 2017-04-24. Retrieved 2020-11-17. (به انگلیسی).
{{cite web}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link) - ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ Raizman, David (2010). "Part V: Humanism and Luxury: International Modernism and Mass Culture after World War II (1945-1960)". In May, Susie (ed.). History of Modern Design Second Edition. Laurence King Publishing. pp. 256–306. ISBN 978-1-85669-694-4.
- ↑ "'Sacco' beanbag designed by Piero Gatti, Cesare Paolini and Franco Teodoro". Museum of Applied Arts & Sciences, Australia. (به انگلیسی).
- ↑ "Italy: The New Domestic Landscape". MOMA, Museum of Modern Art, New York. Archived from the original on 2016-09-19. Retrieved 2020-11-17. (به انگلیسی).
- ↑ "The winners of the 2020 Compasso d'Oro Awards". Domus. Archived from the original on 2020-09-12. Retrieved 2020-11-17. (به انگلیسی).
- ↑ "Sacco' beanbag designed by Piero Gatti, Cesare Paolini and Franco Teodoro". Museum of Applied Arts & Sciences, Australia. (به انگلیسی).
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Bean bag chair». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۱۸ مه ۲۰۲۲.
پیوند به بیرون ویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ صندلی کیسه لوبیا موجود است. |