ضریب خوبی (انگلیسی: Goodness factor) ضریبی است که اریک لیتویت برای تعیین میزان خوبی موتور الکتریکی تعریف کرد.[۱][۲] با استفاده از این ضریب وی توانست کارایی شناوری مغناطیسی موتور القایی را بهبود بخشد.[۳]

که در آن:

G ضریب خوبیست
Am, Ae سطح مقطع مدار مغناطیسی و الکتریکی است
lm, le طول مدار مغناطیسی و الکتریکی است
μ تراوایی مغناطیسی هسته است
ω بسامد زاویه‌ای موتور است
σ رسانایی الکتریکی رساناست

بر این اساس وی نشان داد که هر چه این ضریب بزرگتر باشد کارایی بیشتری دارد.

لیتویت نشان داد که برای یک موتور القایی ساده می‌توان نوشت:

g فاصلهٔ هوایی است.

جستارهای وابسته ویرایش

منابع ویرایش

  1. ER Laithwaite (1965). "The Goodness of a Machine". Electronics and Power. 11 (3): 101–103. doi:10.1049/ep.1965.0071.
  2. DJ Patterson, CW Brice, RA Dougal, D Kovuri (2003). "The "Goodness" of Small Contemporary Permanent Magnet Electric Machines" (PDF). Proceedings of the International Electric Machines and Drives Conference. 2: 1195–1200. doi:10.1109/IEMDC.2003.1210392.{{cite journal}}: نگهداری یادکرد:نام‌های متعدد:فهرست نویسندگان (link)
  3. ER Laithwaite (1965). "Electromagnetic levitation". Electronics and Power. 11 (12): 408–410. doi:10.1049/ep.1965.0312.