علوم غریبه اسلامی

علوم غریبه را مجموعه مهارت‌هایی می‌دانند که انسان را به اثرگذاری بر عناصر توانا می‌سازد.[۱] علوم غَریبه دانش‌های سری، شگفت‌انگیز و دور از دسترس عموم است که در مقابل علوم متعارف قرار دارد. موضوع این علوم نیروهای غیرعادی و اسرارآمیز است که تصور می‌شود آگاهی و کنترل آن، به انسان توانایی کارهای فوق عادت را می‌دهد.[۲]علوم غریبه عبارت است از دانشهای سری و پنهان که به وسیله آن از اسرار و امور پنهان آگاهی حاصل یا تصرفات غیرعادی و شگفت انجام می‌شود. علم کیمیا، جفر، رمل، اوفاق، طلسمات، سیمیا، ریمیا، هیمیا و لیمیا از جمله علوم غریبه است.[۳]

رواج در دوره قاجار ویرایش

گرایش به علوم غریبه در زمان قاجار خیلی گسترش پیدا کرد و از علوم غریبه شیطانی و جادو استفاده می‌کردند. دعانویس‌ها نه تنها به امور ماورایی می‌پرداختند بلکه در بحث درمان نیز ید طولایی داشتند.[۴] هزار خرافه در ایران شکل گرفته که بخاطر جهل مردم است و فرهنگ و تمدن ایرانی را وارد مسیر جدیدی کرده است[۵]

نظر فقهای شیعه ویرایش

یادگیری علوم غریبه بدون استفاده از آن اشکالی ندارد.[۶]

منابع ویرایش

  1. ابن خلدون (۹۰۰العبر و دیوان المبتدا و الخبر فی ایام العرب و العجم و البربر و من عاصرهم من دوی السلطان الاکبر - جلد اول، تهران: مرکز انتشارات علمی و فرهنگی
  2. حاج میرزا ایوب صادقی نژاد (۱۳۹۴خزائن الاسرار، تهران: میراث ماندگار
  3. محمد حسین طباطبایی (۱۳۶۳تفسیر المیزان، قم: انتشارات جامعهٔ مدرسین حوزه علمیه قم
  4. مصطفی ین اسماعیل علوی موسوی (۱۲۵۹طلسم شاهی، حسین الحسینی التفرشی
  5. میرزا فتحعلی آخوندزاده (۱۲۴۴المکتوبات
  6. محمد حسن نجفی (۱۲۶۶جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام