ویکی‌پدیا

فهرست میراث جهانی در تایلند

سازمان آموزشی، علمی و فرهنگی ملل متحد (یونسکو) مکان‌های میراث جهانی با ارزش جهانی برجسته را که توسط امضاکنندگان کنوانسیون میراث جهانی یونسکو در سال 1972 نامزد شده‌اند، به‌عنوان میراث فرهنگی یا طبیعی تعیین می‌کند. [۱] میراث فرهنگی شامل یادمان‌ها (مانند آثار معماری، مجسمه‌های یادبود یا سنگ‌نوشته‌ها) و نیز ساختمان‌ها و محوطه‌ها (از جمله مکان‌های باستان‌شناسی) است. مکان‌های طبیعی (شامل سازندهای فیزیکی و بیولوژیکی)، سازندهای زمین‌شناسی و فیزیوگرافی (از جمله زیستگاه گونه‌های جانوری و گیاهی در معرض خطر) و مکا‌ن‌های طبیعی که از نظر علمی، حفاظتی یا زیبایی طبیعی حائز اهمیت هستند، به‌عنوان میراث طبیعی تعریف می‌شوند. [۲] تایلند این کنوانسیون را در ۱۷ سپتامبر ۱۹۸۷ تصویب کرد. [۳]

Location of World Heritage Sites in Thailand. Gold dots indicate cultural sites and green dots are natural. Numbers 1-5 mark the locations of Dong Phayayen–Khao Yai Forest Complex: 1. Khao Yai; 2. Thap Lan; 3. Pang Sida; 4. Ta Phraya; 5. Dong Yai; and numbers 6-9 mark the locations of Kaeng Krachan Forest Complex: 6. Chaloem Phrakiat Thai Prachan; 7. Mae Nam Phachi; 8. Kaeng Krachan; 9. Kui Buri.


تا سال ۲۰۲۳، تایلند ۷ میراث جهانی دارد که شامل ۴ میراث فرهنگی و ۳ میراث طبیعی است.

سایت‌های میراث جهانی ویرایش

یونسکو سایت‌ها را با ده معیار فهرست می‌کند. هر ورودی باید حداقل یکی از معیارها را داشته‌باشد. معیارهای i تا vi فرهنگی و vii تا x طبیعی هستند. [۴]

World Heritage SitesWorld Heritage Sites
سایت تصویر مکان (استان) سال فهرست‌شده UNESCO data شرح
شهرستان تاریخی ساکهاتایی و شهرهای تاریخی مرتبط
 
 سوکوتای ، کامفانگ پت ۱۹۹۱ ۵۷۴; i, iii (فرهنگی) این سایت شامل سه شهر اصلی از پادشاهی سوکوتای است که در سده ۱۳ و ۱۴ میلادی شکوفا شد. سوکوتای (تصویر وات ماهالات) پایتخت این پادشاهی بود که سی ساچانالای مرکز زندگی مذهبی آن و چندین صومعه بودایی و کامفانگ فت از مرزها و شبکه‌های تجاری پادشاهی محافظت می‌کرد. این سه شهر رویکردهای برنامه‌ریزی شهری و سیستم‌های پیچیده مدیریت آب مشابهی داشتند. آنها در توسعه اولین سبک معماری سیامی متمایز، ادبیات، هنر و نیز اعمال مذهبی سیامی مهم بودند. بقایای این شهرها اکنون به عنوان پارک‌های باستان‌شناسی حفظ می‌شود. [۵]
پارک تاریخی آیوتایا   آیوتایا ۱۹۹۱ ۵۷۶; III (فرهنگی) شهر آیوتایا در سال ۱۳۵۰ میلادی، به عنوان پایتخت پادشاهی آیوتایا یا سیام تأسیس شد. این شهر یک شهر مهم و جهانی، یک مرکز تجاری با ارتباطات دیپلماتیک در هند، چین، ژاپن و همچنین در اروپا بود. تبادل تأثیرات فرهنگی منجر به توسعه هنر ملی تایلندی با کاخ‌های اشرافی و صومعه‌های بودایی شد. آیوتایا در سال ۱۷۶۷ توسط ارتش برمه ویران شد و هرگز بازسازی نشد. پایتخت به بانکوک نقل‌مکان کرد و آیوتایا اکنون به عنوان یک محوطه باستان‌شناسی حفظ شده‌است. ویرانه های وات چایواتانارام در تصویر است. [۶]
پناهگاه حیات‌وحش تونگیای-هوای‌کا‌کائنگ
 
 کانچانابوری، تاک، اوتای تانی ۱۹۹۱ ۵۹۱; vii، ix، x (طبیعی) این سایت شامل دو پناهگاه حیات وحش، پناهگاه حیات وحش سونگایایی (تصویر) و هوای‌کاکانگ است. این پناهگاه‌ها، که بیش از ۶۰۰٫۰۰۰ هکتار (۱٬۴۸۲٫۶۳ جریب فرنگی) گستردگی دارند، در امتداد مرز میانمار، شامل انبوهی از زیستگاه‌های مختلف، از جمله جنگل‌های استوایی خشک، تالاب‌ها، ذخایر سنگ‌آهک و کوه‌ها است. این منطقه همچنین منطقه‌ای با تنوع زیستی جانوری و گیاهی بالا است که شامل گونه‌هایی از مناطق چین-هیمالیا، سوندایک، هندو-برمه و هند-چین است. این جنگل‌ها عمدتاً متأثر از مخاطرات انسانی نیستند. [۷]
بان‌ چیانگ
 
 اودون تانی ۱۹۹۲ ۵۷۵; III (فرهنگی) بان چیانگ، یکی از مهم‌ترین مکان‌های پیشاتاریخ در آسیای جنوب شرقی است. این مکان، یک تپهٔ خاکی بزرگ است که به طور مداوم توسط یک جامعه کشاورزی مستقر در حدود ۱۵۰۰-۹۰۰ پیش از میلاد اشغال شده‌بود. با کاوش‌هایی که توسط باستان‌شناسان در سال ۱۹۶۶ در اینجا انجام شد، تعداد زیادی مصنوعات سرامیکی (نمایشگاه موزه در تصویر) و همچنین ابزارهای مربوط به برنز کاری، اهلی‌کردن حیوانات و کشاورزی برنج مرطوب کشف شد. [۸]
مجموعه جنگلی دونگ فایاین–فائو یای
 
 سارابوری، ناخون راچاسیما، ناخون نایوک، پراچینبوریسا کائئو، بوریرام ۲۰۰۵ ۵۹۰; x (طبیعی) این سایت شامل پنج منطقه حفاظت‌شده در کوهستان دونگ فایاین و رشته‌کوه سانکام فائنگ به نام‌های پارک‌های ملی خوا یای (تصویر)، تاپ لان، پانگ سیدا و تا فرایا و پناهگاه حیات‌وحش دونگ یای است. جنگل‌های استوایی اینجا، زیستگاه گونه‌های جانوری و گیاهی فراوانی بوده که شماری از آنها در خطر انقراض هستند. از گونه‌های پستان‌داران اینجا می‌توان به گیبون ابلق، فیل آسیایی، ببر، گربه پلنگی و بنتنگ اشاره کرد. [۹]
مجموعه جنگلی کائنگ کراچان
 
 راتچاپوری، پتچابوری، پراچواپ خیری خان ۲۰۲۱ ۱۴۶۱; x (طبیعی) این سایت شامل جنگل‌ها و ذخایر حیات‌وحش در رشته‌کوه تناسریم است: پارک‌های ملی کائنگ کراچان، کوی بوری ، و چالوئم فراکیات تای پراچان و پناهگاه حیات‌‌وحش مائه نام فاچی. این سایت به‌دلیل قرار گرفتن در محل تلاقی قلمروهای گیاهی و جانوری هیمالیا، هندوچین و سوماترا، کانون گوناگونی زیستی است. جنگل‌های استوایی فصلی زیستگاه گونه‌های آسیب‌پذیر و در خطر انقراض هستند؛ ازجمله سگ وحشی آسیایی، تمساح سیامی، لاک‌پشت قهوه‌ای آسیایی، گربه ماهیگیر و پلنگ ابری. [۱۰]
شهر باستانی سی تپ و بناهای تاریخی دواراواتی مرتبط با آن
 
 پتچابون ۲۰۲۳ ۱۶۶۲; ii، iii (فرهنگی) سی تپ، شهری مهم در فرهنگ دواراواتی (سده ۷ تا ۱۱ پس از میلاد) و یک مرکز تجاری و مذهبی بود. سپس تحت نفوذ خمرها قرار گرفت و در نهایت در اواخر سده سیزدهم متروک شد. هنر و معماری سی تپ در دوره دواراواتی تحت‌تأثیر بودیسم تراواده و در دوره خمرها تحت‌تأثیر هندوئیسم و بودیسم مهایانه قرار گرفت. [۱۱] [۱۲]

منابع ویرایش

  1. ↑ "The World Heritage Convention". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 27 August 2016. Retrieved 21 September 2010.
  2. ↑ "Convention Concerning the Protection of the World Cultural and Natural Heritage". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 1 February 2021. Retrieved 3 February 2021.
  3. ↑ "Thailand". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 1 December 2005. Retrieved 1 July 2012.
  4. ↑ "UNESCO World Heritage Centre – The Criteria for Selection". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 12 June 2016. Retrieved 17 August 2018.
  5. ↑ "Historic Town of Sukhothai and Associated Historic Towns". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 26 July 2021. Retrieved 12 March 2022.
  6. ↑ "Historic City of Ayutthaya". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 23 October 2015. Retrieved 12 March 2022.
  7. ↑ "Thungyai–Huai Kha Khaeng Wildlife Sanctuaries". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 14 July 2021. Retrieved 12 March 2022.
  8. ↑ "Ban Chiang Archaeological Site". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 3 August 2021. Retrieved 12 March 2022.
  9. ↑ "Dong Phayayen–Khao Yai Forest Complex". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 27 July 2021. Retrieved 12 March 2022.
  10. ↑ "Kaeng Krachan Forest Complex". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 21 July 2020. Retrieved 12 March 2022.
  11. ↑ "The Ancient Town of Si Thep". UNESCO World Heritage Centre. Archived from the original on 27 April 2019. Retrieved 29 January 2021.
  12. ↑ "The Ancient Town of Si Thep and its Associated Dvaravati Monuments". UNESCO World Heritage Centre. Retrieved 20 September 2023.
برگرفته از «https://fa.wikipedia.org/w/index.php?title=فهرست_میراث_جهانی_در_تایلند&oldid=38666172»