مری الن بوت

ماری الن بوت (21 نوامبر 1906 ؛ 17 اکتبر 1983) یک فیلم ساز آمریکایی، انیماتور، تهیه کننده و کارگردان بود. او یکی از اولین فیلمسازان زن تجربی بود و خالق برخی از اولین تصاویر فیلم الکترونیکی بود. تخصص او موسیقی تصویری بود. بوت در حین کار در نیویورک بین سالهای 1934 و 1958، چهارده فیلم کوتاه انتزاعی موزیکال ساخت. بسیاری از اینها در سینماهای معمولی، مانند تالار موسیقی و رادیو شهر بودند. آنها معمولاً قبل از یک فیلم معتبر دیده می‌شدند. چندین فیلم انتزاعی او بخشی از مجموعه "دیدن صدا" او بودند.

زندگینامه

مری الن بوت که اهل هوستون است، نقاشی را در تگزاس و متعاقباً در فیلادلفیا در آکادمی هنرهای زیبای پنسیلوانیا و سپس نورپردازی صحنه در دانشگاه ییل آموخت. او سنت ارگان رنگی را به عنوان وسیله ای برای نقاشی با نور مطالعه کرد. او با لئون ترمین و توماس ویلفرد کار کرد و همچنین تحت تأثیر فیلم های انیمیشن انتزاعی اسکار فیشینگر قرار گرفت. فیلمسازی بوته دو حالت نسبتاً متمایز دارد. او مجموعه‌ای از فیلم‌های انتزاعی را خلق کرد که به بررسی رابطه صدا و تصویر در سینما می‌پردازد، و دومین مجموعه‌ای از آثارش بر رابطه زبان و سینما از طریق اقتباس از منابع ادبی متمرکز بود. بوت حرفه فیلمسازی خود را با همکاری با جوزف شیلینگر در انیمیشن بازنمایی های بصری موسیقی آغاز کرد. فیلم‌های بعدی او با مشارکت فیلمبردارش تد نمت که در سال 1940 با او ازدواج کرد ساخته شد.

در دهه‌های 1960 و 1970، بوت روی دو فیلم کار کرد که هرگز تکمیل نشدند:
اقتباسی از نمایشنامه تورنتون وایلدر در سال 1942 به نام "پوست دندان‌های ما" و فیلمی درباره والت ویتمن با عنوان کاری "بیرون از گهواره بی پایان تکان می خورد". آخرین فیلم او، با الهام از جیمز جویس، گذرهایی از بیدار فینیگان بود، یک فیلم لایو اکشن به تهیه کنندگی و کارگردانی بوته که در یک دوره تقریباً سه ساله در 1965-1967 ساخته و برنده جایزه جشنواره فیلم کن شد.

بوته یکی از اعضای موسس بورس فیلم مستقل زنان بود. او مورخ سینما سیسیل استار را برای توزیع فیلم های کوتاه خود انتخاب کرد.

مری الن بوت بر اثر نارسایی قلبی در مرکز پزشکی کابرینی شهر نیویورک درگذشت. او پنج هفته تا تولد 77 سالگی اش فاصله داشت. شش ماه قبل از آن، در 4 آوریل، او قدردانی ویژه و نمایشی از فیلم هایش را در موزه هنر مدرن دریافت کرد.