نظریه بیماری‌های زیموتیک

نظریه بیماری‌های زیموتیک که در قرن نوزدهم مطرح شد، نظریه‌ای بود که بیان می‌کرد که عامل ایجاد بیماری‌های عفونی و واگیر، موجودی به نام زایم یا مایکروزایم (به انگلیسی: Zyme یا microzym) است که به عنوان موجود سلولی شناخته نمی‌شد. واژهٔ زایم یا مایکروزایم نخستین بار توسط شیمی‌دان و زیست‌شناس فرانسوی پیر ژاک آنتوان بیچامپ بیان شد. این نظریه به ویژه برای توضیح تیفوس، حصبه، آبله، مخملک، سرخک، ایرزیپلاس، وبا، سیاه‌سرفه و دیفتری تدوین شده بود. نظریه بیماری‌های زیموتیک در نهایت در اواخر قرن ۱۹ با کشف میکروب‌ها و بیان نظریه میکروب‌های بیماری‌زا به طور کامل منسوخ شد.

جستارهای وابسته

• نظریه میاسما
• هوای شب

منابع

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Zymotic disease». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۳.