نظریه بیماریهای زیموتیک
نظریه بیماریهای زیموتیک که در قرن نوزدهم مطرح شد، نظریهای بود که بیان میکرد که عامل ایجاد بیماریهای عفونی و واگیر، موجودی به نام زایم یا مایکروزایم (به انگلیسی: Zyme یا microzym) است که به عنوان موجود سلولی شناخته نمیشد. واژهٔ زایم یا مایکروزایم نخستین بار توسط شیمیدان و زیستشناس فرانسوی پیر ژاک آنتوان بیچامپ بیان شد. این نظریه به ویژه برای توضیح تیفوس، حصبه، آبله، مخملک، سرخک، ایرزیپلاس، وبا، سیاهسرفه و دیفتری تدوین شده بود. نظریه بیماریهای زیموتیک در نهایت در اواخر قرن ۱۹ با کشف میکروبها و بیان نظریه میکروبهای بیماریزا به طور کامل منسوخ شد.
جستارهای وابسته
ویرایشمنابع
ویرایشمشارکتکنندگان ویکیپدیا. «Zymotic disease». در دانشنامهٔ ویکیپدیای انگلیسی، بازبینیشده در ۲۲ دسامبر ۲۰۱۳.
پیوند به بیرون
ویرایشدر ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ نظریه بیماریهای زیموتیک موجود است.