هنرمند میم
برای دیگر کاربردها پانتومیم (ابهام‌زدایی) را ببینید.
هنرمند میم یا فقط میم یا اداباز (از یونانی: μῖμος، میموس، به معنی: «مقلد، بازیگر»)[۱] فردی است که از میم (ادا یا تقلید) به عنوان رسانهٔ نمایشی یا به عنوان هنر اجرا استفاده می‌کند. تقلید شامل نمایش یک داستان از طریق حرکات بدن، بدون استفاده از گفتار است. در زمان‌های قبل، در زبان انگلیسی، معمولاً به چنین مجری به عنوان مامر (Mummer) گفته می‌شد. ادابازی از کمدی صامت که در آن هنرمند شخصیتی را در یک فیلم یا نمایش هجو کوتاه، بدون صدا بازی می‌کند، متمایز می‌شود.
ژاک کوپو که به شدت تحت تأثیر کمدیا دلآرته و تئاتر نو ژاپنی قرار گرفته بود، در آموزش بازیگران خود از ماسک استفاده می‌کرد. شاگرد او اتین دکرو بسیار تحت تأثیر این موضوع قرار گرفت، شروع به کاوش و توسعهٔ امکانات میم کرد و میم بدنی را به شکلی بسیار تندیس‌وار تبدیل کرد و آن را خارج از قلمرو طبیعت‌گرایی قرار داد. ژاک لکوک با روش‌های آموزشی خود کمک قابل توجهی به توسعهٔ میم و تئاتر فیزیکال کرد.[۲] در نتیجه، تمرین میم از سال ۲۰۱۷ میلادی در فهرست میراث فرهنگی ناملموس در فرانسه گنجانده شده‌است.[۳]
تاریخچه ویرایش
یونان و روم باستان ویرایش
نوشتارهای اصلی: کمدی یونان باستان و تئاتر روم باستان، کمدی رومی
اجرای میم در ابتدایی‌ترین زمان خود در یونان باستان آغاز شد. این نام از یک رقصندهٔ نقابدار به نام پانتومیموس گرفته شده‌است، اگرچه اجراها لزوماً بی‌صدا نبودند.
اولین میم ثبت شده تلستِس (Telestēs) در نمایشنامهٔ مخالفان هفت‌گانهٔ تِب اثر آیسخولوس بود. میم تراژیک توسط پولادِس (Puladēs) از کیلیکا ساخته شد. میم کمیک توسط باتولوس (Bathullos) از اسکندریه ساخته شد.[۴]
میم (میموس) جنبه‌ای از تئاتر رومی از زمان‌های اولیهٔ آن بود،[۵] که در بداهه‌پردازی‌اش (اگر بدون شخصیت‌های کلیشه‌ای بود) به موازات لوده‌گری آتلان بود.[۶] این امر به تدریج شروع به جایگزینی آتلانائه به عنوان میان‌پرده‌ها [امبولیوم] یا پی‌نوشت‌ها [اکسودیوم] در صحنه‌های اصلی تئاتر کرد؛[۷] و تنها رویداد دراماتیک در جشن فلورالیا در قرن دوم پیش از میلاد شد؛ و در قرن بعد پیشرفت‌های فنی را به دست پوبلیوس سیروس و دسیموس لابریوس دریافت کرد.[۶]
میم تحت امپراتوری با ثروت‌های مختلط در زمان امپراطوران مختلف به درام غالب رومی تبدیل شد،[۶] تراژان هنرمندان میم را تبعید کرد؛ کالیگولا از آنها حمایت می‌کرد؛ مارکوس آئورلیوس آنها را کاهن آپولون کرد. خود نرون یک بازیگر میم بود.[۸]
میم به دلیل نداشتن نقاب و حضور بازیگران زن و مرد از دیگر درام‌ها متمایز شد.[۹] شخصیت‌های کلیشه‌ای شامل نقش راهبر (یا آرشیمیموس[آ])، دلقک یا احمق‌ها،[۶] و ژیگول، یا عابد زناکار بودند.[۱۰]
منابع ویرایش
- ↑ "μῖμος,". Henry George Liddell, Robert Scott, A Greek-English Lexicon, on Perseus Digital Library (به انگلیسی).
- ↑ Callery, Dympha (2001). Through the Body: A Practical Guide to Physical Theatre. London: Nick Hern Books. شابک ۱-۸۵۴۵۹-۶۳۰-۶.
- ↑ ""Patrimoine-culturel-immateriel"". www.culture.gouv.fr. Retrieved 26 September 2021. (به انگلیسی).
- ↑ Lust, Annette. ""The Origins and Development of the Art of Mime"". From the Greek Mimes to Marcel Marceau and Beyond: Mimes, Actors, Pierrots and Clowns: A Chronicle of the Many Visages of Mime in the Theatre. 9 March 2000. Retrieved 14 February 2010. (به انگلیسی).
- ↑ ""Mime and pantomime | visual art"". Encyclopedia Britannica. Retrieved 15 November 2019. (به انگلیسی).
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ ۶٫۲ ۶٫۳ H Nettleship ed. , A Dictionary of Classical Antiquities (London 1894) p. 393.
- ↑ H J Rose, A Handbook of Latin Literature (London 1967) p. 152.
- ↑ Broadbent, R. J. (1901). "A History of Pantomime, Chapter VI". London. Retrieved 14 February 2010. (به انگلیسی).
- ↑ H J Rose, A Handbook of Latin Literature (London 1967) p. 150.
- ↑ G Highet, Juvenal the Satirist (Oxford 1962) p. 274.
پیوند به بیرون ویرایش
| در ویکیانبار پروندههایی دربارهٔ هنرمند میم موجود است. |