عرب‌ستیزی در ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

{{سخ}} ایرانیان به دلایل [[حمله اعراب به ایران]]، [[جنگ نیابتی ایران و عربستان]]، وحشی‌گری و حرف اول زدن عرب‌ها در گروه‌های تروریستی [[عربی]]-[[سلفی]] مثل [[القاعده]] و [[داعش]]، [[نسل‌کشی ایزدی‌ها|نسل‌کشی بیش از ۵۰ هزار ایزدی ایرانی‌تبار در عراق و سوریه]]، [[جنگ ایران و عراق|حمله صدام بعثی به ایران]]، [[فاجعه منا (۱۳۹۴)|فاجعه منا و قتل بیش از ۲۰۰۰ نفر]]، [[کشتار حجاج در مکه|قتل‌عام بیش از ۲۷۵ ایرانی در مکه خانه خدا توسط عربستان]]، سیدسالاری تجاوز جنسی ماموران عربی به دو نوجوان پسر ایرانی، [[عرب‌های ایرانی|گستره جمعیت نامعقول و بیش‌از اندازه اعراب در ایران]]، ناامنی و تیراندازی دستکم هر روز یکبار در برخی شهرهای عرب‌نشین ایرانی من‌جمله [[اهواز]]، [[ماهشهر]]، [[شادگان]] و [[خرمشهر]] و حتی [[نژادپرستی]] خود اعراب و توهین آن‌ها به [[عجم]] مثل اذعانات [[حسن نصرالله]] مبنی بر اینکه [[خامنه‌ای]] رهبر جمهوری اسلامی ایران و دین و [[فرهنگ ایران]] دیگر [[پارسی]] نیست بلکه تماماً [[عربی]] است و اینکه چرا ایرانیان فرهنگ و رسوم عرب‌ها را می‌پذیرند (مثل دین اسلام، چفیه عربی، زبان عربی و حتی رسم و رسوم‌های ضدبشری مثل سوءظن‌های ناگهانی ناشی از ناموس‌پرستی و [[قتل ناموسی|قتل‌های ناموسی]] و بریدن سر دختر ۱۷ ساله در اهواز)، اما عرب‌ها حاضر به پذیرش فرهنگ و رسم و رسوم ایرانیان نیستند؟ به نوعی حس کینه، تحقیر و بی‌هویتی را در عرب‌ها احساس میکنند. بنابراین نمی‌توان ایرانیان را یک‌جانبه در اینکه آن‌ها نژادپرست هستند قضاوت کرد، بلکه باید به دنبال دلایل تاریخی-روانی آن بود. آنان «عرب بیگانه» را در برابر «هویت ایرانی» جای می‌دهند، چرا که نمی‌توانستند مستقیماً قدرت‌ها را نقد کنند؛ «عرب» نزد آنان، [[استعاره|استعاره‌ای]] از «اعراب مسلمان مهاجم» است.<ref name=":3">{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی = بلوندل سعد | نام = جویا | پیوند نویسنده = جویا بلوندل سعد | عنوان =عرب ستیزی در ادبیات معاصر ایران | ترجمه = فرناز حائری | سال = | ناشر = کارنگ |مکان = تهران | شابک = 9646730647|صفحه= ۱۶۳}}</ref>

ممکن است مخالفان ایرانیان را متهم به نژادپرستی کنند، حال آنکه ایرانیان مثل [[اعراب]] با تأسیسکه [[اتحادیه کشورهای عرب]] موجبمبتنی بر [[ملی‌گرایی عربی|نژادپرستی عربی]] و [[پان‌عربیسم]] شده‌اندرا تأسیس کردند، هرگز چنین سازمانی نداشته‌اند. مثلاً بین چند کشور فارسی‌زبان مثل [[ایران]] و [[افغانستان]] و [[تاجیکستان]] و [[پاکستان]] که شمار قابل‌توجهی ایران‌تبار وجود دارد، هیچگونه سازمانی مشترک وجود ندارد. {{سخ}}[[اتحادیه کشورهای عرب]] متشکل از بیش از ۲۰ کشور عرب‌نژاد و عربی زبان می‌باشد که هدف نزدیک سازی هرچه بیشتر اقوام عرب و مقابله با [[غرب]]، [[ایران]]، [[ترک]] و [[یهودیت]] ‌‌‌می‌باشد.