'''شول (صول،چول)،''' نام یکی از قبایلاقوام باستانی ایران و تاجیکستان و گرگان لر است. بازماندگان این مردمان به زبان [[ زبان لری|لری و ترکی و پارسی ]] سخن می‌گویند.<ref>http://ethnologue.com/language/luz</ref><ref>{{یادکرد وب|نشانی=https://irhj.sbu.ac.ir/article_102554.html|عنوان=مقاله بررسی لرهای شولی و ممسنی}}</ref> این قبیله در حدود سال ۳۰۰ قمری نیمی از لرستان را به کمک سلجوقیان تحت تصرف خود قرار میدهند و بوسیلهٔ سیف الدین ماکان روزبهان (که اجداد او از دورهٔ ساسانیان بر این منطقه حکومت داشتند) اداره می‌شد و او را با لقب پیشوا می‌خواندند. مورخان اسلامی اطلاعی از این قبیله نداده‌اند، ولی نجم الدین که از نوادگان او بود در زمان حمداﷲ مستوفی در این منطقه حکومت می‌کرد. ابن بطوطه (۷۴۸ قمری) در راه شیراز به کازرون به قبیلهٔ شول برخورد کرده‌است و گوید که آنان قبیله‌ای از اعاجم(عجم ها) اند که صحرانشینند و میان آنها مردمانی پرهیزگار و متقی وجود دارد. شهاب الدین العمری (مرگ ۷۴۹ قمری) گوید که قبیله شول با شبانکاره خویشاوندی مستحکمی دارند.
قلمرو مردم لر شول شامل نیمی از لرستان ، کهگیلویه ، نیمه جنوبی چهارمحال ، جنوب شرقی خوزستان و شمال غربی استان بوشهر و شمال غرب استان فارس بوده است<ref>''جغرافیای تاریخی سرزمین‌های خلافت شرقی اثر [[گای له استرنج]]''</ref>
