سقوط اصفهان: تفاوت میان نسخه‌ها

[[افغان]]ها که تعداشان کمتر از آن بود که خطر حمله به شهر را بپذیرند، به محاصرهٔ آن خشنود بودند. در داخل شهر، شاه در دست گروهی خیانتکار از سازشکاران قرار داشت. سپاهیان والی [[مناطق بختیاری]]، علیمردان خان، به نقطه‌ای به فاصلهٔ فقط ۶۴ کیلومتری در شمال غرب [[اصفهان]] رسیدند و درخواست کردند [[شاه سلطان حسین صفوی]] به نفع برادرش عباس کناره‌گیری کند. شاه این درخواست را رد کرد، اما پسر سومش طهماسب که همچون پدر ضعیف و نالایق بود، از میان خطوط [[افغان]]ها عبور داده شد؛ لیکن طهماسب به جای الحاق نیروهایش به علیمردان خان به [[قزوین]] رفت و خود را [[شاه طهماسب دوم]] خواند و جز این نیز کار دیگری نکرد.

در پایتخت قحطی سختی حکم فرما شده بود؛ مردم [[گربه]]، [[سگ]]، [[موش]] و حتی گوشت انسان می‌خوردند؛ هزاران جسد در حال فساد خیابان‌ها را سد کرده بود. سرانجام در ۱۲ اکتبر ۱۷۲۲ /۱۲ محرم ۱۱۳۵ پس از شش ماه محاصره، [[شاه سلطان حسین صفوی]] شهر را بدون قید و شرط تسلیم شاه محمود کرد. گفته شده که طی محاصرهٔ شهر حداقل ۸۰٬۰۰۰ تن از گرسنگی و بیماری از میان رفتند. شاه محمود در ۲۵ اکتبر/۲۵ محرم ۱۱۳۵ یهبه کمک [[محمدخان بلوچ]] وارد [[اصفهان]] شد و بر تخت نشست. مدت بیش از نیم قرن بود که بنیادهای سیاسی، نظامی و اجتماعی دولت صفویه بی‌وقفه در حال فرسایش بود؛ سرنگونی آن، هنگامی که فرا رسید، که تنها به ضربهٔ مختصر نزدیک به ۲۰٬۰۰۰ [[افغان]] احتیاج داشت.<ref>راجر سیوری. ''ایران عصر صفوی''. ترجمهٔ کامبیز عزیزی. نشر مرکز.</ref>