'''زیگورات دوراونتاش''' {{به چند زبان|زبان یک=آشوری|متن زبان یک=Dūr Untaš|زبان دو=ایلامی|متن زبان دو=Āl Untaš <sup>d</sup>Napiriša}} یا به فارسی '''چُغازَنبیل''' ، نیایشگاهی [[تاریخ باستان|باستانی]] است که حدود ۱۲۵۰ سال پیش از میلاد در [[ایلام (تمدن)|تمدن ایلام]]عیلام ساخته شد. در زبان [[زبان لری|لری]] چغا به معنی تپه و زنبیل به معنی سبد می باشد.<ref>{{یادکرد کتاب|عنوان=هینتس والتر دنیای گمشده عیلام ۱۴}}</ref> این [[زیگورات]]، بنای مرکزی [[محوطه باستانی]] به‌جای مانده از مجموعهٔ ایلامی [[دوراونتاش]] (شهر اونتاش) است که نزدیک [[شوش (شهر باستانی)|شوش]] در [[استان خوزستان]] قرار گرفته‌است. چغازنبیل در سال ۱۹۷۹ میلادی به عنوان نخستین اثر تاریخی از ایران در [[فهرست آثار میراث جهانی|فهرست میراث جهانی یونسکو]] جای گرفت و معماری منحصر به فرد آن، در کنار زیگورات‌های کشف شده در [[میان رودان]]، برای باستان‌شناسان و علاقه‌مندان به تاریخ و میراث فرهنگی جهانی شناخته شده‌است.<ref>{{پک|افشار سیستانی|۱۳۸۶|ک=خوزستان و تمدن قدیمی آن|ص=۳۱۱}}</ref> <ref dir=ltr>{{پک| UNESCO WHC |1979|ف=|ک=Tchoga Zanbil|ص=|زبان=fr}}</ref><ref dir=ltr>{{پک| The Circle of Ancient Iranian Studies |2006|ف=|ک=88 Cuneiform Brick-Inscriptions Discovered at Chogha Zanbil Ziggurat|ص=|زبان=en}}</ref>
خاورشناسان چغازنبیل را قدیمی ترین ساختمان مذهبی شناخته شده در ایران می‌دانند.<ref>{{پک|پورعبدالله|۱۳۸۹|ک=حکمت‌های پنهان در معماری ایران|ص=۱۲}}</ref>
