{{زبان‌شناسی|زبان‌شناسی نظری}}'''دستور زبان''' یا '''گرامر''' {{به انگلیسی|Grammar}} مجموعه قوانین و ضوابط حاکم بر ساختار [[واژه‌ها]]، [[جمله]]ها، [[واج]]ها و [[آوا]]<nowiki/>ها و [[معناشناسی|معنا]]<nowiki/>ها در [[زبان]] است. به عبارت دیگر؛ دستور زبان مجموعه قواعد و آیین‌هایی است که اهل زبان آن‌ها را به‌طور قراردادی و دسته‌ایی، مجموعه‌ای (همکاری دسته جمعی)، و تکاملی ([[نقاشی]]، [[خط میخی]] و…) فراگرفته و زبان آموزان، برای درک بهتر گفتار و نوشتار اهل زبان، آن را می‌آموزند.<ref>{{یادکرد|کتاب=نگاهی تازه به دستور زبان|نویسنده=دکتر محمدرضا باطنی | سال=۱۳۵۷ | ناشر= مؤسسهٔ نشر آگه}}</ref> در تقسیم‌بندی‌های سنتی، دستور زبان به‌طور کلی از دو شاخهٔ واژه‌شناسی (صرف) و جمله‌شناسی ([[نحو]]) تشکیل شده‌است. [[صرف و نحو]] با هم دستورِ یک زبان را تشکیل می‌دهند؛ ولی امروزه دستور زبان را، که زیرشاخه‌ای از دانش [[زبان‌شناسی]] به‌شمار می‌آید، دارای بخش‌های [[آواشناسی]]، [[واج‌شناسی]]، [[صرف]]، [[نحو]] و [[معناشناسی]] می‌دانند.
