جنگنده-بمب‌افکن: تفاوت میان نسخه‌ها

شکاری بمب افکن‌ها در [[جنگ جهانی اول]] در درجهُدرجهٔ اول برای حمله به هدف‌های زمینی به ویژه حمله به نیروهای دشمن در [[سنگر]]ها به کار می‌رفتند. این جنگنده‌های اولیه به پشت خطوط دشمن پرواز می‌کردند و در ارتفاع پایین بمب‌های دستی کوچک یا [[نارنجک]] پرتاب می‌کردند.

شکاری بمب افکن‌ها در دههُدههٔ ۱۹۵۰ با به کارگیری گسترده موتورهای [[جت]] در دهه ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ از اهمیت فزاینده‌ای برخوردار شدند. [[بمب‌افکن سبک]] [[کانبرا]]ی انگلیسی از جمله نخستین بمب افکن‌های سبک با [[موتور جت]] بود. [[نورث آمریکن بی-۴۵]] و [[ریپابلیک اف-۸۴ تاندرستریک]] برای ماموریت‌های هسته‌ای تاکتیکی به کار می‌رفتند. در [[جنگ کره]] و بعدا [[جنگ ویتنام]] شکاری بمب افکن‌ها نقش [[توپخانه]]ُ پرنده را بازی می‌کردند تا در صورت نیاز به نیروهای زمینی دشمن حمله کنند. از جمله جنگنده‌های شوروی در آن زمان می‌توان به [[جنگنده چندمنظوره]]ُ [[یاک-۲۵]] اشاره نمود. در اواخر دههُدههٔ ۱۹۵۰ شکاری بمب افکن‌های با سرعت دو [[ماخ]] مانند [[ریپابلیک اف-۱۰۵ تاندرچیف]] ساخته شدند.

نفوذ به عمق پوشش [[رادار]]ی دشمن در دههُدههٔ ۱۹۶۰ به عنوان یک فاکتور کلیدی برای مقابله با دشمن به حساب می‌آمد.

از جمله طرح‌های انقلابی شکاری بمب افکن [[اف-۱۱۱|جنرال داینامیکس اف-۱۱۱]] بود که در دورهُدورهٔ سی سالهُسالهٔ خدمت خود یکی از پیشرفته ترین شکاری بمب افکن‌های زمان خود بود.