دانشمند فرانسوی علم سیاست، [[موریس دورجردوررزه]]، تمایزی میان احزاب کادری و احزابی با اعضای بسیار قائل می شود. احزاب کادری نخبگان سیاسی هستند که دغدغه پیروزی در انتخابات و تاثیر محدودی بر فضای خارج از خود را دارند، و تنها در کارزار های انتخاباتی مشغول به کار می شوند. اما احزاب بزرگ در صدد جذب و به کار گیری اعضای جدید می باشند که به گونه ای منبع حزب برای تامین منابع مالی در نظر گرفته می شوند و از آنان انتظار می رود در جهت گسترش ایدوئولوژی حزب همان طور که در انتخابات ها فعالیت می کنند، کوشا باشند. احزاب سوسیالیست نمونه ای از این نوع احزاب هستند در حالی که حزب محافظه کار بریتانیا و اتحادیه مسحیان دموکرات آلمان نمونه هایی از احزاب کادری می باشند. در ایالات متحده که هر دوی احزاب اصلی احزاب کادری تلقی می شوند، رقابت در دوره انتخابات ها قبل از این که به عرصه عمومی برسد به گونه ای درون حزبی است و افراد حزب با رقابت در حزب خویش می کوشند تا به عنوان نامزد حزب برای انتخابات معرفی شوند.<ref>Ware, ''Political parties'', pp. 65-67</ref>
[[کلوس ون بیمه]]، احزاب اروپایی را به نه خانواده دسته بندی می کند، که اکثر احزاب در این دسته ها جای می گیرند. او توانست هفت دسته از این دسته ها را از چپ تا راست مرتب کند: [[کمونیست]]، [[سوسیالیست]]، [[حزب سبز|سبز]]، [[لیبرال]]، [[دموکرات مسیحی]]، [[محافظه کار]] و [[لیبرتارین]]. جایگاه دو نوع دیگر که احزاب منطقه ای و قومی هستند، متفاوت می باشد.<ref>>Ware, ''Political parties'', p. 22</ref>
