کهن‌ترین نسخه‌ینسخه کامل شاهنامه که تا کنونتاکنون شناخته شده دارای ۴۹,٦۱۸ (چهل و نه هزار و ششصد و هجده) بیت است<ref>شاهنامه‌ی فردوسی (چاپ عکسی از روی نسخه‌ی کتاب‌خانه‌ی بریتانیا به شماره‌ی Add۲۱, ۱۰۳ مشهور به شاهنامه‌ی لندن)، نسخه‌برگردانان، [[ایرج افشار]] و [[محمود امیدسالار]]، طلایه، ۱۳۸۴ش، برگ ۱۰، مقدمه‌ی امیدسالار.</ref> و [[حمدالله مستوفی]] در نسخه‌هایی که در سده‌یسده هشتم هجری دیده بیش از پنجاه‌هزار بیت نیافته است<ref>مستوفی، حمدالله، ظفرنامه، تصحیح مهدی مداینی، پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، جلد اول (قسم الاسلامیه، احوال رسول الله)، ۱۳۸۰ش، برگ شانزده، بیت ۳۱۰. وی با این که مدعی است بربراساس اساس گفته‌یگفته فردوسی، شاهنامه‌یشاهنامه فراهم‌آورده‌یفراهم‌آورده خویش را به شصت‌هزار بیت رسانده ولی در اصل بیش از حدودِ ۴۸۹۴۰ بیت نیاورده است.</ref><ref> در این‌باره رجوع کنید به: شاهنامه‌ی فردوسی، تصحیح مصطفی جیحونی، همان، کتاب صفر، برگ ۹۳.</ref>:
{{شعر|نستعلیق}}
{{ب|در آن نسخه‌ها اندر این روزگار|کما بیشکمابیش پنجاه دیدم شمار}}
{{پایان شعر}}
شاهنامه‌یشاهنامه مصحح دکتر جلال خالقی مطلق و همکارانشانهمکارانش هم که علمی‌ترین چاپ انتقادی حماسه ملی ایران است ۴۹,۵۳۰ (چهل و نه هزار و پانصد و سی) بیت دارد. علت این که فردوسی شمار بیت‌های اثر خویش را ده هزار بیت بیش از آن چیزی که بوده گفته است را، دکتر [[محمدامین ریاحی]] چنین ذکر می‌کند که چون در آن دوره شمار شستگانی (حساب ستّینی) معمول بوده، شاعر خواسته عدد تام و سرراستِ شصت را بیاورد.<ref>ریاحی، محمدامین، فردوسی، طرح نو، ۱۳۷۵ش، برگ ۳۵۳</ref>
