نائورو: تفاوت میان نسخه‌ها

محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
جز ربات: حذف میان‌ویکی موجود در ویکی‌داده: ۱۵۶ میان‌ویکی
Rezabot (بحث | مشارکت‌ها)
خط ۵۳:
نخستین فرد غربی که از این جزیره بازدید کرد ناخدا و شکارچی نهنگ اهل بریتانیا «[[جان فرن]]» بود که در سال ۱۷۹۸ به این جزیره رسید و آن را «جزیره دلپذیر» نامید. از آن پس جزیره‌نشینان رفته‌رفته با اروپایی‌های شکارچی [[نهنگ]] و با بازرگانان تماس پیدا کردند و این شکارچیان منابع جزیره را تحلیل برده و آب شیرین جزیره را نیز بیش از اندازه مصرف کردند.<ref name=spennemann>{{cite journal|last=Spennemann|first=Dirk HR|journal=Aquaculture International|date=January 2002|volume=10|issue=6|pages=551–562|doi=10.1023/A:1023900601000|title=Traditional milkfish aquaculture in Nauru}}</ref> در این زمان افراد شورشی جداشده از کشتی‌های اروپایی شروع به زندگی در این جزیره کردند. جزیره‌نشینان بومی نائورو با غربیان به دادوستد پرداخته و در قبال تحویل خوراک، از آن‌ها [[شراب نخل]] و اسلحه دریافت کردند.<ref>{{cite journal|last=Marshall|first=Mac|coauthors=Marshall, Leslie B|title=Holy and unholy spirits: The Effects of Missionization on Alcohol Use in Eastern Micronesia|journal=Journal of Pacific History|date=January 1976|volume=11|issue=3|pages=135–166|doi=10.1080/00223347608572299}}</ref> این سلاح‌ها در خلال جنگ ۱۰ساله قبیله‌ای نائورو که در سال ۱۸۷۸ آغاز شد استفاده شد.<ref>{{cite journal|journal=New York Law School Journal of International and Comparative Law|title=Nauru v. Australia|author=Reyes, Ramon E, Jr|volume=16|issue=1–2|year=1996|url=http://heinonline.org/HOL/LandingPage?collection=journals&handle=hein.journals/nylsintcom16&div=6&id=&page=}}</ref>
 
نائورو در سال ۱۸۸۸ ضمیمه آلمان شد و به عنوان بخشی از منطقه تحت‌الحمایه [[جزایر مارشال]] آلمان در آمد.<ref name=firth>{{cite journal|last=Firth|first=Stewart|title=German labour policy in Nauru and Angaur, 1906–1914|journal=The Journal of Pacific History|date=January 1978|volume=13|issue=1|pages=36–52|doi=10.1080/00223347808572337}}</ref> ورود آلمانی‌ها به جنگ داخلی پایان داد، و پادشاهان به عنوان حاکمان این جزیره استقرار یافتند. نامدارترین پادشاه این دوران، [[آوویدیا]] نام داشت. مبلغان مسیحی از [[جزایر گیلبرت]] در سال ۱۸۸۸ به نائورو رسیدند.<ref>{{cite book|author=Ellis, AF|year=1935|title=Ocean Island and Nauru&nbsp;– their story|publisher=Angus and Robertson Limited|pages=29–39}}</ref> مهاجران آلمانی این جزیره را '''ناوُدو''' یا '''اُناوِرو''' می‌نامیدند.<ref>{{cite book|title=Deutsche Rundschau für Geographie und Statistik|author=Hartleben, A|year=1895|page=429}}</ref>
آلمانی‌ها برای تقریباتقریباً سه دهه بر نائورو حکومت کردند. [[روبرت راش]]، یک تاجر آلمانی که با یک زن بومی ازدواج کرد، نخستین اداره‌کننده جزیره بود و در سال ۱۸۹۰ منصوب شد.<ref name=hill>{{cite book|last=Hill|first=Robert A (ed)|title=The Marcus Garvey and Universal Negro Improvement Association Papers|year=1986|publisher=University of California Press|isbn=9780520058170|chapter=2: Progress Comes to Nauru|volume=5}}</ref>
 
[[آلبرت الیس فولر]] کاوشگر در سال ۱۹۰۰ در نائورو [[فسفات]] کشف کرد.<ref name=firth/> شرکت فسفات اقیانوس آرام بهره‌برداری از ذخایر فسفات را در سال ۱۹۰۶ با توافق با آلمان آغاز کرد و اولین محموله خود را در سال ۱۹۰۷ صادر کرد.
در سال ۱۹۱۴، با وقوع [[جنگ جهانی اول]]، نائورو توسط نیروهای استرالیایی تصرف شد. استرالیا، نیوزیلند و بریتانیا در سال ۱۹۱۹ «توافقنامه جزیره نائورو» را به امضا رساندند که برپایه آن نهادی به نام کمیسیون فسفات بریتانیا (BPC) ایجاد شد و حق استخراج معادن فسفات به این نهاد اختصاص یافت.
 
این جزیره در سال ۱۹۲۰ با بیماری همه‌گیر [[آنفلوآنزا]] روبه‌رو شد که مرگ‌ومیر ۱۸ درصد از بومیان نائورویی را درپی داشت. در سال ۱۹۲۳، جامعه ملل [[قیمومت]] نائورور را به استرالیا داد و بریتانیا و نیوزیلند را به عنوان دو قیم همراه استرالیا بر این جزیره اعلام کرد.
خط ۸۱:
تنها مناطق بارور در نائورو یک کمربند باریک ساحلی، که در آن درختان [[نارگیل]] می‌رویند. در زمین‌های پیرامون [[تالاب بوآدا]]، موز، آناناس، سبزیجات، درختان [[پاندانوس]]، و پهن‌برگ‌های بومی مانند درخت [[نومانو]] نیز می‌روید.
 
نائورو یکی از سه جزیره صخره‌ای بزرگ حاوی [[فسفات]] در اقیانوس آرام بود (جزیره [[بانابا]] در [[کیریباتی]] و [[ماکتئآ]] در پلینزی فرانسه، دو جزیره فسفاتی دیگر بودند). ذخایر فسفات در نائورو امروزه تقریباتقریباً به طور کامل استخراج شده‌است. استخراج فسفات در فلات مرکزی، پهنه‌ای از زمین‌های بی‌ثمر مملو از تیزه‌های دندانه‌دار از جنس [[سنگ آهک]] به‌جا گذاشته که بلندی این تیزه‌ها گاه تا ۱۵ متر (۴۹ فوت) می‌رسد.{{سخ}}
معدنکاری فسفات حدود ۸۰ درصد از زمین‌های نائورو را ویران کرده‌است، و منطقه ویژه اقتصادی پیرامون را نیز تحت تاثیر قرار داده‌است. برآورد می‌شود که ۴۰ درصد از زیست دریایی به خاطر روان شدن گل و لای و [[رواناب]] فسفات کشته شده‌اند.
 
تنها حدود ۶۰ گونه‌های [[گیاه آوندی]] بومی‌شده در این جزیره یافت شده‌است که هیچ یک از آن‌ها [[بومی‌زاد]] نیستند. کشت نارگیل، معدنکاری، و ورود گونه‌های تازه، اختلالی جدی برای گیاهان بومی ایجاد کرده‌است. این جزیره هیچ [[پستاندار]] خشکی‌زی بومی ندارد، اما حشرات بومی، خرچنگ زمینی، و پرندگانی چون [[سسک نیزار]] از جانوران بومی نائورو هستند. کشتی‌هایی که به نائورو آمده‌اند با خود موش، گربه، سگ، خوک، و مرغ را از جزایر پلی‌نزی به نائورو آورده‌اند.
 
منابع آب شیرین طبیعی در نائورو محدود است. مخازن ذخیره‌سازی آب باران بر روی پشت بام در بسیاری از خانه‌ها دیده می‌شود، اما جزیره‌نشینان عمدتاعمدتاً وابسته به سه کارخانه [[آب‌شیرین‌کن]] هستند که در بنگاه خدمات شهری نائورو مستقر است.
 
آب و هوای نائورو به دلیل نزدیکی به خط استوا و اقیانوس در طول سال گرم و بسیار مرطوب است. نائورو بین نوامبر و فوریه شاهد ریزش باران‌های موسمی است، اما به طور معمول با توفان روبه‌رو نمی‌شود. میزان بارندگی سالانه بسیار متغیر است و تحت تاثیر پدیده [[ال نینو]] و [[نوسان جنوبی]] قرار دارد و در این جزیره چند مورد خشکسالی قابل توجه نیز ثبت شده‌است.
خط ۱۳۷:
[[پرونده:Nauru-parliament.jpg|بندانگشتی|پارلمان نائورو.]]
[[پرونده:Nauru airport entrance.jpg|بندانگشتی|ورودی فرودگاه نائورو.]]
بخش اعظم درآمد نائورو از کمک‌های استرالیا تأمین می‌شود. در سال ۲۰۰۱ یک کشتی نروژی که ۴۳۸ پناهجوی رهسپار استرالیا را از یک [[کشتی‌شکستگی]] نجات داده بود با تصمیم مقام‌های استرالیایی و در چارچوب طرح «[[راه حل اقیانوس آرام]]» به نائورو تغییر مسیر داد. نائورو نیز در ازای دریافت کمک مالی از استرالیا، بازداشتگاهی را برای نگهداری این پناهندگان که بسیاری‌شان از خاورمیانه بودند برپا کرد.<ref>{{cite journal|url=http://www.austlii.edu.au/au/journals/MarStudies/2002/2.html|author=White, Michael|title=M/V Tampa Incident and Australia's Obligations&nbsp;– August 2001|year=2002|journal=Maritime Studies|accessdate=18 June 2012}}</ref> بعدها تنها دو نفر از این پناهجویان که شهروند عراق بودند در نائورو باقی ماندندباقی‌ماندند. دولت استرالیا در اواخر سال ۲۰۰۶ و اوایل ۲۰۰۷ گروه‌های بیشتری از پناهجویان را به نائورو فرستاد.<ref>{{cite web|date=12 February 2007|url=http://www.abc.net.au/news/2007-02-12/nauru-detention-centre-costs-2m-per-month/2193118|title=Nauru detention centre costs $2m per month|publisher=ABC News|accessdate=12 February 2007}}</ref> اردوگاه پناهندگان در نائورو از سال ۲۰۰۸ بسته شد اما در اوت ۲۰۱۲ تصمیم به بازگشایی این اردوگاه گرفت.<ref>رادیو فردا: [http://www.radiofarda.com/content/f3_australia_sends_refugees_to_islands/24676337.html تصمیم دولت استرالیا به انتقال پناهجویان به جزیره‌ای دورافتاده]، بازدید: اوت ۲۰۱۲</ref>
 
== منابع ==
{{ویکی‌انبار-رده|Nauru}}
* ویکی‌پدیای انگلیسی.
{{چپ‌چین}}
{{کوچک}}{{پانویس}}{{پایان کوچک}}
خط ۱۶۶:
[[رده:ایالت‌ها و قلمروهای بنیان‌گذاری‌شده در ۱۹۶۸ (میلادی)]]
[[رده:جمهوری‌ها]]
[[رده:فهرست کشورهای مشترک‌المنافع]]
[[رده:کشورهای انگلیسی‌زبان]]
[[رده:کشورهای عضو سازمان ملل متحد]]