'''زبان آلبانیایی''' {{آلبانیایی|Gjuha shqipe، جیوها ش‌چیپه}} زبانی‌است از خانوادهٔ [[زبان‌های هندواروپایی]] که نزدیک به ۶ میلیون گویشور دارد. خاستگاه این زبان [[آلبانی]] و [[کوزوو]] است ولی در دیگر جاهای [[بالکان]] که آلبانی‌زبانان می‌زیند- چون [[مقدونیه]]، [[مونته نگرو]] و جنوب [[صربستان]]- نیز بدان سخن‌گفته‌می‌شود. همچنین گروه‌های آلبانیایی‌زبانی نیز در [[یونان]]، کرانه‌های جنوب خاوری [[ایتالیا]] و [[سیسیل]] بدین زبان سخن‌می‌رانند. همچنین کشورهایی که کوچندگانی از بالکان را در خود پذیرفته‌اند -مانند کشورهای [[اسکاندیناوی]]، [[آلمان]]، [[بریتانیا]]، [[استرالیا]]، [[آمریکا]]، [[ترکیه]] و...-نیز گویشورانی بدین زبان دارند.
'''زبان آلبانیایی''' {{آلبانیایی|Gjuha shqipe، جیوها ش‌چیپه}} زبانی از خانوادهٔ [[زبان‌های هندواروپایی]] است که خاستگاه آن آلبانی و کوزوو است ولی در دیگر نقاط جهان نیز بدان سخن‌گفته می‌شود. در حال حاضر بیش از ده میلیون نفر در جهان به این زبان تکلم می‌کنند و اگرچه مرکز تجمع ایشان شبه جزیره بالکان است ولي آلبانی زبان ها در کشورهای آمریکا، استرالیا، ایتالیا، سویس، آلمان و سایر کشورهایی اروپایی نیز حضوری قابل توجه دارند و از اقلیت های قابل ملاحظه در این کشورها محسوب می شوند. این زبان به دو لهجه و گویش اصلی "گِگ" و "توسک" تقسیم می‌شود و هم اکنون گویش رسمی آلبانیایی گویش "توسک" و زبان نوشتاری آن لاتین است.<ref>http://www.shomanews.com/News/?Id=9016</ref>
== دسته‌بندی ==
خط ۴۸:
از [[سده ۱۵ (میلادی)|سدهٔ پانزدهم میلادی]] الفباهای گوناگونی را برای نگارش آلبانیایی به کار برده‌اند. برای این کار از حروف ایتالیایی یا یونانی و گاه عربی بهره‌گرفته‌می‌شد. لهجهٔ توسک آلبانیایی را با [[الفبای یونانی]] و لهجهٔ چِگ را با [[الفبای لاتین]] می‌نوشتند. هردوی این لهجه‌ها را گاه با [[الفبای عربی]] که برای نگارش [[زبان ترکی عثمانی]] کاربرد داشت و نیز [[سیریلیک]] و برخی خط‌های بومی نیز می‌نوشتند.
در ۱۹۰۸ به طور رسمی زبان آلبانیایی برپایهٔ لهجهٔ چِگ استانداردسازی شد و الفبای لاتین نیز با اصلاحاتی جنبهٔ رسمی یافت. پس از [[جنگ جهانی دوم]] لهجهٔ توسک لهجهٔ رسمی و عیار آلبانیایی گردید.
== زبان آلبانیایی برای فارسی زبان ها ==
[[پرونده:Doracak i Gjuhës Shqipe.jpg|بندانگشتی|چپ|یادگیری زبان آلبانیایی]]
یادگیری زبان آلبانی برای فارسی زبان ها دشوار است. این هم به جهت دشواری های تلفظی و گرامری و هم به جهت نبود منابع آموزشی است. تا سال 1392 شمسی هیچ منبعی برای آموزش زبان آلبانیایی در ایران وجود نداشت. در این سال کتابی با عنوان « آلبانیایی همراه » توسط موسسه بالکان معاصر تهران به چاپ رسید و کوشید تا به روشی ساده مخاطب را با ابعاد مختلف زبان آلبانیایی آشنا سازد.
در حالی که در گذشته و حال افراد بسیاری از آلبانی برای فراگیری زبان فارسی اشتیاق نشان داده اند ولی تا کنون ایرانیان به یاد گیری این زبان مشتاق نبوده اند. ایرانیان بر خلاف ترک ها به واقع لزومی برای فراگیری این زبان احساس نمی کردند و از سوی دیگر نیز گرامر پیچده و دشواری های زیاد مانع فراگیری این زبان برای ایرانیان بوده است.
کتاب آموزش زبان آلبانی در سه قسمت تالیف یافته است:
'''قسمت اول:''' این بخش با هدف آموزش مکالمه؛ شامل صد و یک درس به زبان آلبانیایی است که با یادگیری الفبای این زبان و شیوه تلفظ و قرائت صحیح حروف آغاز و به تدریج به دروس دشوارتر ختم می‌شود. هر درس، بجز درس اول، در یک صفحه تنظیم شده تا کاربرد زبان آلبانیایی در موقعیت های مختلف زمانی و مکانی به سهولت قابل استفاده باشد.
'''قسمت دوم:''' این بخش از کتاب شامل 450 واژه مشترک مورد استفاده در زبان فارسی و آلبانیایی است. گفته می شود بیش از 700 لغت مشترک میان دو زبان آلبانیایی و فارسی وجود داد که البته همه آنها در زبان امروزی آلبانیایی و حتی فارسی کاربرد ندارد.
'''قسمت سوم:''' این قست شامل 1200 واژه پرکابرد زبان آلبانیایی است.
