در این روش هر گاه برنامهای بخواهد نشانی آیپی معادل یک نام مثل cs.yale.edu را بدست آورد، بگونهای که قبلاً اشاره شد، «تابع سیستمی تحلیل نام» را فراخوانی میکند.
این تابع یک ماشین را بعنوان سرویس دهنده محلی از قبل میشناسد و بنابراین تقاضای تبدیل نام را به روش UDP برای آن ارسال کرده و منتظر جواب میماند (پاسخ نهایی DNS طبیعتاً باید یک نشانی ۳۲ بیتی معادل نشانی آیپی یک ماشین باشد)
دو حالت ممکن است اتفاق بیفتد :
* ممکن است در بانک اطلاعاتی مربوط به سرویس دهنده محلی، نشانی آیپی معادل با آن نام از قبل وجود داشته و بالطبع به سرعت مقدار معادل نشانی آیپی آن بر میگردد.
* ممکن است در بانک اطلاعاتی سرویس دهنده محلی، معادل نشانی آیپی آن نام وجود نداشته باشد. مثلاً سرویس دهنده محلی در بانک اطلاعاتی خودش معادل نشانی آیپی نام cs.mit.edu را نداشته و طبیعتاً نمیتواند آن را ترجمه کند.
در چنین حالتی سرویس دهنده محلی موظف است بدون آنکه به تقاضا دهنده خبر بدهد، خودش رأساً به سرویس دهنده سطح بالاتر تقاضای ترجمه نشانی بدهد. در این حالت هم DNS سطح بالاتر به همین نحو، ترجمه نشانی را پیگیری میکند. یعنی اگر معادل نشانی آیپی آن نام را داشته باشد آنرا برمی گرداند و در غیر اینصورت خودش از سرویس دهنده سطح پایینتر تقاضای ترجمه آن نام را مینماید و این مراحل تکرار میشود.
در روش پرس و جوی بازگشتی ماشین سرویس دهنده محلی این مراحل متوالی را نمیبیند و هیچ کاری جز ارسال تقاضای ترجمه یک نشانی بر عهده ندارد و پس از ارسال تقاضا برای سرویس دهنده سطح بالا منتظر خواهد ماند.
بازهم تکرار میکنیم، روشی که DNhshgjAUGFYAdcg برای ترجمه نشانی بکار میبرد میتواند بدون اتصال (UDP) باشد که این کار به سرعت عمل ترجمه نشانی میافزاید.
دقت کنید که در روش پرس و جوی تکراری نسبت به روش پرس و جوی بازگشتی، حجم عمده عملیات بر عهده سرویس دهنده DNS محلی است و مدیریت خطاها و پیگیری روند کار ساده تر خواهد بود و روش منطقی تری برای بکارگیری در شبکه اینترنت محسوب میشود. روش پرس و جوی بازگشتی برای شبکههای کوچک کاربرد دارد. برای درک بیشتر این روش به شکل زیر دقت کنید.