بردهداری در ایران: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز ویرایش به وسیلهٔ ابزار خودکار ابرابزار |
|||
خط ۱۵:
در زمان هخامنشیان، در بابل و دیگر کشورهای فتح شده، نجبای پارسی به برده داران بزرگ تبدیل شدند. طبق برخی اسناد، ایرانیان بردههای خود را در بابل میفروختهاند. در مجموع، حتی در پیشرفته ترین سرزمینهای قلمرو هخامنشی هم فقط تعداد کمی برده در قبال افراد آزاد وجود داشتهاند و کار برده هیچگاه جایگزین کار کارگران آزاد نمیشدهاست. به هنگام پیدایش دولت پارس، در این نواحی برده داری تغییرات مهمی یافته بود؛ بردگی ناشی از بدهکاری دیگر مرسوم نبود. گذشته از کسانی که خودشان خود را میفروختند، به وثیقه گرفتن شخص در برابر وام، پیش از زمان پارسها به طور کامل از بین رفته بود. اگر بدهکاری وام خود را در مهلت مقرر نمیپرداخت، طلبکار حق داشت که فرزندان او را برده خود کند، یا بدهکار ورشکسته را دستگیر و در زندان بدهکاران محبوس کند، اما نمیتوانست بدهکار را به بردگی به نفر سوم بفروشد. غالباً بدهکار وام خود را از راه کار آزاد به طلبکار میپرداخت و آزادیش را به دست میآورد. با قضاوت از روی اسناد بابلی و پاپیروسهای آرامیِ دوره هخامنشی، میتوان گفت که بردگان اگر به خدمت ارباب ادامه میدادند یا غذا و لباس او را تا زمانی که زنده بود تأمین میکردند، گاهی آزاد میشدند.<ref>[http://www.encyclopaediaislamica.com/madkhal2.php?sid=934 برده و برده داری<!-- عنوان تصحیح شده توسط ربات -->]</ref>
===
واژة «وَردَگ» به معنای «برده» یا «اسیر»، اولین بار در کتیبههای [[ساسانی]] قرن سوم به کار رفتهاست. واژة «وَرداز» («اسیر»)، واژه مشترک بین [[پهلوی ساسانی]] و اشکانی، در کتیبه [[شاپور اول]] بر دیوار [[کعبه زردشت]]، با قرینة مشابهی دیده میشود.
|