کتاب الاغانی: تفاوت میان نسخه‌ها

'''''کتاب الاَغانی''''' نوشته [[ابوالفرج اصفهانی]]، علی بن حسین بن محمد اموی قرشی شامل برگزیده آوازها و دانشنامه شعر و ادب و قصه‌ها و اساطیر و موسیقی عرب در عصر جاهلی و اموی و صدر دولت عباسی تا آخر قرن سوم هجریست. هر آواز را با شرح حال شاعر و خواننده و نوازنده و آهنگ ساز و تفصیل لحن آن ثبت کرده و وزن عروضی و مشکلات لغوی و مناسبات تاریخی و نوادر و حکایات مربوط به آن را در ذیل هر آواز بیان کرده‌است. تاریخ شروع تألیف اغانی معلوم نیست و در ثبت روایات نظم طبقاتی و تاریخی و الفبایی رعایت نشده‌است. الاغانی سند اصالت موسیقی ایرانی در فرهنگ عربی و بزرگترین و مشروح‌ترین مجموعه ادبی و بیانگر اوضاع اجتماعی و فرهنگی و زندگی درباری و شهری و صحرایی و وضع لباس و خوراک و خلقیات و آداب و عادات عرب است. نثر کتاب روان و فصیح است و از منابع موثق و مهم متون کلاسیک عربی است. اغانی جمع کلمه أغنیه (به ضم یا کسر همزه و تشدید یا تخفیف یاء مفتوح) کلام موزون و آهنگینی است که به آواز و با ساز خوانده می‏شودمی‌شود. مترادف آن در فارسی [[ترانه]] است.

به علاوه خزانه افکار و لغات و مضامین و امثال و حکم و اشعار عربی رایج در فارسی است. افسانه‌های عشقی مانند [[لیلی و مجنون]] و اسامی عرایس الشعر مثل سعدی و سلمی و ثریا و... و اسامی منازل عرب در [[ادبیات فارسی]] غالبا از اغانی گرفته شده‌است. این دانشنامه نشان می‏دهدمی‌دهد که موسیقی در پایتخت خلافت، هنر ایرانیان بوده و عود فارسی و اصطلاحات و تعالیم موسیقی را آنها در عربی رایج نمودند. خلاصه آنکه اغانی دانشنامه فرهنگ و هنر و ادبیات عرب قدیم و جامع اخباری است که در کتابهای اغانی قبل از او نوشته شده و سند عمده تاریخ تطور شعر و موسیقی در زبان عربی است.

کیفیت اغانی چنان است که به آسانی ترجمه را بر نمی‏تابدنمی‌تابد. به همین سبب یکی دو اقدامی که در این باب صورت گرفته، ناچار در همان آغاز کار متوقف شده‌است نخستین آنها ترجمه به لاتین از کوزه گارتن ۱۸۴۰ م است، که از جلد اول آن فراتر نرفت همین جلد توسط دکتر محمد حسین مشایخ فریدنی در دو جلد جلد اول به سال ۱۳۵۶ ش و جلد دوم به سال ۱۳۶۴ ش- به چاپ رسید.

از ویژگی‏هایویژگی‌های این کتاب نثر روان و فصیح آن است که آن را در شمار منابع موثق و مهم متون کلاسیک عربی قرار داده‌است. اغانی دانشنامه فرهنگ و [[ادبیات عرب]] قدیم و سند عمده تاریخ تطور شعر و موسیقی در زبان عربی است. روند انتقال از داستانهای کهن به نو، از زوایات شاهان به حکایات عامه مردم و از سخن جدی به طنز، خواننده را به خواندن کتاب مایل‌تر می‏سازدمی‌سازد. البته کتاب او اثری تنها سرگرم کننده نیست، زیرا همه چیز در آن به شیوه‌ای عالمانه عرضه می‏شودمی‌شود. همه اطلاعات آن در نظر خود او اسنادی معتبر دارند و برای آنکه اعتبار علمی آنها بر همگان مسلم باشد لازم می‏آیدمی‌آید همه را به سلسله سندی که حلقه‌های آن را بزرگترین دانشمندان زمان تشکیل می‏دهند،می‌دهند، مستند سازد.

اما همین سلسله سندهای به ظاهر جدی و حدیث‌وار ابوالفرج بحثهای بس دراز و پایان ناپذیری را برانگیخته‌است. یکی از بحث‌ها اینست که سلسله سندها، مسئله بسیار گنگ مآخذ و منابع اغانی را پدید می‏آوردمی‌آورد. اولا باید دید که این راویان کیانند و تا چه حدی می‏توانمی‌توان به روایاتشان اعتماد کرد؟ ثانیا چرا همیشه این روایات «گفتاری» جلوه می‏کند،می‌کند، نه «نوشتاری» حال آنکه ابو الفرج بارها و بارها پس از ذکر سلسله گفتاری سند، به کتابی اشاره می‏کندمی‌کند که روایت در آن مذکور بوده‌است. یاقوت در نقد این کتاب می‏گویدمی‌گوید: مؤلف در این کتاب در بسیاری جاها وعده می‏دهدمی‌دهد که مطلبی را دربارهٔ فلان شخص در جایی دیگر ذکر خواهد کرد، اما به این وعده عمل نمی‏کندنمی‌کند. همچنین یادآور می‏شودمی‌شود که اصوات مذکور در این کتاب ۹۹ صوت است نه ۱۰۰ صوت که در ابتدای کتاب متذکر می‏شودمی‌شود.