کوه: تفاوت میان نسخه‌ها

در سراسر [[جهان باستان]]، [[کوههای مقدس]] بسیاری وجود داشت که جایگاه [[خدایان]] بود و پیوند میان آسمان و زمین به شمار می‌آمد. بنابر بعضی [[کیهان]] شناختی‌ها، کوه مقدس نیز مرکز و محور سراسر [[کیهان]] بود. ستیغ‌های دوگانه، گاهی جایگاه خورشید و ماه بود. در [[مصر]]، یک ماه خدا به نام [[تهوت]]، در معبدی که بر روی سلسله جبالی در غرب شهر [[تب]] واقع بود می‌زیست. در [[جهان فرودین]] [[اساطیر مصر]]ی، کوهی وجود داشت که بر فراز آن، تختی قرار داشت و [[فرعون]] پس از مرگ به وسیلهٔ نردبانی از آن بالا می‌رفت، در شهرهای [[بین‌النهرین]] [[زیگورات]]، به مفهوم کوه مقدس ساخته می‌شد و معبدی در قلهٔ آن برپا می‌کردند. [[مادر]] – الههٔ عمدهٔ بین‌النهرینی را [[بانوی کوه]] (یعنی [[نین – هورساگ]] Ninhursag) می‌نامیدند، زیرا کوهها سرچشمهٔ نخستین آبها و در نتیجه، موجب حاصلخیزی به شمار می‌رفتند. [[هندوستان]] دارای کوههای مقدس بسیار است. کوه [[کایلاسا]] Kailasa در [[هیمالیا]]، جایگاه [[شیوا]] و مرکز زیارت است. در بودایی چنین تعلیم داده می‌شد که زمین مسطح و مدور و کوه [[مرو]] Mero در وسط آن است و تخت بودا را تشکیل می‌دهد. [[استوپا]] و [[پاگودا]]، شکل‌های نمادین کوه مرو بودند و محور کیهانی، از مرکز آن [[معبد]] ها می گزشت. جایگاه [[بودهی ستوه]]، [[آوالوکی تشوارا]]، کوه استوره‌ای [[پوتالا]] Potala بود. تپه‌ای که بر آن قصر [[دالایی لاما]] در [[لهاسا]] قرار دارد، سده یی شانزدهم یعنی زمانی که او آنجا را در اختیار داشت نیز، به همان نام بود، زیرا او بعنوان تجسم دوبارهٔ بودهی ستوه به شمار می‌آمد. خدایان کوهستان‌ها در [[ژاپن]] فراوانند. این کوهها که در آغاز، متعلق به [[شینتو]] بودند، به تدریج، ازآن [[آیین بودایی]] شدند و غالبن مربوط به حاصلخیزی زمین هستند و عده‌ای به زیارت آنها می‌روند و هر ساله جشن برپا می‌دارند. [[فوجی یاما]]، مقدس ترین کوه به شمار می‌رفت و الههٔ حامی آن، Sengen نام داشت که برایش معبدی در ستیغ کوه، ئر ۸۰۶ میلادی، ساخته شد. [[سن گن]] الههٔ کوه را در [[نقاشی‌]] های ژاپنی بطور گسترده‌ای نشان می‌دهند، در حالی که، یک شاخهٔ لوبیا در دست دارد، و کلاهی پهن بر سر نهاده است که در مورد پرستش او با سه خدای بودایی، جابجایی صورت گرفته است. این خدایان را بر روی سه قله نشان می‌دهند که گروهی از زایران بسوی آنها روانند. خدایان دیگر عبارتند از [[سانو]] Sano، خدای کوه [[هیه یی]] Hiei، خدای سهمگین [[شینگون]] Shingon به نام زایوگونگن Zao Gongen، خدای کوه [[کیمپو]] Kimpo و خدایان بیشمار منطقهٔ کومانو Kumano، با آبشار مقدسش، که تصور می‌رفت نزدیک کوه [[پوتالا]] بود، که برای [[آوالوکی تشوارا]] مقدس به شمار می‌رفت. کوخ، یکی از دوازده زینت، بر روی جامهٔ [[امپراتوران چین]] بود. در استورهٔ [[تایو]]یی، کوه نشانهٔ جزایر خوشبختی، جایگاه جاودانها یا تپه‌های طول عمر، یعنی محلی است که [[قارچ مقدس]] در آنجا می‌روید. کوه، یکی از موضوعات مردم پسند در نقاشی‌های روی سفال و نقاشی‌های لاک اندود است و در آنجا، سه و گاهی پنج یا هفت ستیغ را بسیار نقش پردازی می‌کردند و این ستیغ‌ها از میان امواج دریای شرقی سربرمی آوردند {مینگ، اواخر سده ی پانزدهم}. کوه، مکان عزلت راهبان چینی بود، چنانکه بیابان تب، برای [[عیسویان]] نخستین، چنین وضعی را داشت. در اینجا، عزلت گزیدگان امیدوار بودند دروازهٔ [[بهشت]] جاودانها را بیابند و آن را از طریق شکافی در صخره‌ها پیدا کنند. کوه تایویی را نیز بصورتی حجاری می‌کردند که جاودانها را همراه با نماد تایویی نشان دهند و این کوه برای دانشمندان موجب تفکر و اندیشه می‌شد. در [[کتاب عهد عتیق]]، [[یهوه]] از فراز [[کوه سینا]] با [[موسی]] سخن گفت. در نقشه‌های جهان در [[قرون وسطا]]، که معمولن مدور نشان داده می‌شدند، اورشلیم را در وسط قرار می‌دادند، به طوری که [[صلیب]]، که گاه نماد [[حضرت عیسی]] بود، و بطور سنتی، از او بعنوان تپه یاد می‌شد، در مرکز جهان عیسویت قرار داشت.<ref>فرهنگ نگاره‌ای نمادها در هنر شرق و غرب/جیمز هال/برگردان رقیه بهزادی/فرهنگ معاصر</ref>