منوچهری دامغانی: تفاوت میان نسخه‌ها

بیشتر شعرهای او دربارهٔ [[طبیعت]] است. منوچهری علاوه بر آشنایی به زبان [[عربی]]، از دانش‌هایی چون [[نحو]]، [[پزشکی]]، [[اخترشناسی|ستاره‌شناسی]]، و [[موسیقی]] آگاهی داشت، و در شعر خود از واژه‌های خاص این دانش‌ها بهره می‌برد. دیوان منوچهری مشتمل بر اشعاری است که در قالب [[غزل]]، [[قصیده]]، [[مسمط]]، [[قطعه]]، و [[ترکیب‌بند]] سروده شده و موضوعاتی چون ستایش، [[وصف]]، و خمریه را در بر می‌گیرد. منوچهری قالب [[مسمط]] را برای نخستین بار در [[شعر پارسی]] پدید آورده است.<ref>هزار سال شعر فارسی. کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان. تهران 1365</ref> اشعار او معمولاً در دو سبک می باشدمی‌باشد. یا تغزل و اشعاری که به جوانی او هنگام شاعری باز می گرددمی‌گردد و دیگری مدح و ستایش سلاطین و بزرگان زمانه که از رسوم معمول شاعری آن زمان بوده است. در اشعار او مفردات و اصطلاحات [[عربی]] بسیار دیده می شودمی‌شود که توانایی او در [[ادبیات عرب]] را منعکس می سازدمی‌سازد.<ref>رحمت اللهرحمت‌الله نجاتی. نشریه خبرآنلاین. [http://www.khabaronline.ir/detail/51361/ منوچهری دامغانی از نگاه دکتر اسلامی ندوشن]. فارسی.</ref>

[[دیوان اشعار]] او شامل 2817۲۸۱۷ بیت با تصحیح [[عزیزالله علیزاده]] در قالب هایقالب‌های [[قصیده]]، [[قطعه]]، [[مسمط]]، [[رباعی]]، [[دوبیتی]] و ابیات دیگر در انتشارات [[فردوس]] در [[تهران]] در سال[[1390۱۳۹۰]] در 336۳۳۶ صفحه منتشر شده است.

3۳- [[دیوان اشعار]]: [[منوچهری دامغانی]]، مصحح [[عزیزالله علیزاده]]، نشر [[فردوس]]، [[تهران]]، سال[[1390۱۳۹۰]]، 336۳۳۶ صفحه.