جراحی بای‌پس سرخرگ کرونری: تفاوت میان نسخه‌ها

اجرای پیوندهای عروقعروقی و یا عمل بای پس می تواند در سه فضای عملیاتی صورت پذیرد. در شیوه اول که متداول ترین روش بوده و به ان روش "پمپی" می گویند (on-pump), که در این روش از دستگاه جایگزین قلب و ریه که به پمپ قلب شهرت یافته استفاده می شود. در این روش از محلول از فلج کننده (cardioplegia) برای دستیابی به ایست قلبی استفاده می شود. در نتیجه عمل بر روی یک قلب متوقف شده صورت می پذیرد و دستگاه پمپ عملکرد قلب و ریه را جایگزین می نماید. محسنات این شیوه عمل بر روی یک قلب ایستاده که امکان اجرای دقیق اتصالات را میسر می سازد و همچنین عدم اختلال در تامین گردش خون پیکری می توان نام برد. اما محافظت از قلبی که از گردش خون پیکری جدا گشته در حین ایست قلبی می تواند مشکل ساز بوده و در مواردی موجب اسیب بافت ماهیچه ای قلب گردد. ضمنا بسیاری از عارضه های عمل که به علت اختلالات التهابی و گردش خونی ناشی از استفاده پمپ قلب ایجاد می گردد نیز موجب گشته تا شیوه ای برای کاهش استفاده از پمپ در مد نظر جراحان قرار گیرد. این محرک بکارگیری شیوه مدفون و فراموش شده ای خواهد بود که به پاس پیشرفت های چشمگیر در ابداع ابزار جراحی و سطح ارتقا یافته بیهوشی قلب به روز سانی می شود که شیوه دوم می باشد. در شیوه دوم که عمل بر روی قلبی تپنده صورت می پذیرد و از دستگاه پمپ قلب استفاده نمی شود که به ان جراحی "بدون پمپ" می گویند (off-pump). این روش امیدی برای کاهش چشمگیر عوارض حین و بعد از عمل بشمار میرفت که همکنون بعد از بیش از دو ده جدال علمی برتری این روش از نقطه نظر علمی به اثبات نرسیده است. ضمنا در بعضی از گزارشات کاهش توانایی در اجرای خونرسانی کامل و احتمال بیشتر بسته شدن پیونده های عروقی با روش بدون پمپ ذکر شده اند. شیوه سوم تلفیقی از دو روش ذکر شده می باشد که به روش "تپنده پمپی" (on-pump beating) شناخته میشود. هدف از این روش گرداوری امتیازات دو روش دیگر و کاهش کمبودهای عملیاتی انها می باشد. در این روش بیمار به دستگاه پمپ قلب متصل شده تا حمایت از گردش خون صورت پذیرفته، لذا بدین صورت از افت خونرسانی که هنگام جابجایی قلب توسط روش بدون پمپ ایجاد می شود جلوگیری خواهد شد. همچنین در این روش با استفاده از شیوه قلب تپنده از مشکلات ناشی از ایست قلبی و محدودیت زمانی در محافظت از قلب متوقف شده صرف نظر می شود. هر کدام از این سه شیوه دارای موارد به حق خود می باشند و انتخاب هر کدام از انها برای هر بیمار می بایست طبق نیاز های درمانی بیمار و تجربه گروه درمانگر صورت پذیرد.

نتایج عمل بای پس می توانند با اماده سازی قبل از عمل بهتر شوند. اولین اماده سازی رعایت زمان مناسب عمل می باشد. گاه شرایط بیماران اجازه ترخیص را نمی دهند، اما بیمار جهت اماده سازی می بایست در بیمارستان تحت نظر و درمان مانده تا زمان مناسب عمل فرا رسد. اصولا در مواردی که مورد اورژانس نمی باشند بیمار می بایست حدالقل 72 ساعت بعد از انجام انژیوگرافی مورد عمل قرار گیرد تا احتمال اسیب کلیوی به حدالقل رسد. بیماران می بایست در صورت ثبات وضعیت به مدت یک تا سه هفته بعد از سکته قلبی تحت نظر و یا استراحت باشند. لذا نه گروه درمانگر و نه اطرافیان بیناربیمار می بایست در این موارد بیمار را تشویق به عمل زودرس نمایند.