حزب کمونیست کارگری ایران: تفاوت میان نسخه‌ها

در سال ۱۳۸۳ نیز بعد از مرگ منصور حکمت در نحوه رهبری حزب و همینطور مبارزه سیاسی و انقلاب اختلافات شدیدی در گرفت. این اختلافات پیشتر در زمان حیات حکمت نیز ابتدا با طرح نحوه رهبری حزب مطرح شده بودند. بعد از مدتها بحث و جدل و گذشت مدت کوتاهی از مرگ حکمت، اختلافات عمیقتر شد و علارغم اینکه حزب به تازگی کنگره چهارم خود را پشتتازه سربرگزار گذاشتهکرده بود، در نهایت ۲۴ نفر از اعضای کمیته مرکزی و اکثریت کمیته کردستان وقت حککا از این حزب جدا شدند و به رهبری معنوی [[کوروش مدرسی]]، [[حزب کمونیست کارگری ایران-حکمتیست|حزب حکمتیست]] را تشکیل دادند.

این افراد معتقد بودند که خط سیاسی و استراتژی جدیدی که آنها برای مسئله قدرت سیاسی در ایران تئوریزه کرده اند باید به خط اصلی حزب تبدیل شود (در اين ديدگاه انقلاب به بهانه هاى مختلف از استراتژى تصرف قدرت سياسى حذف ميشود و بجاى آن ديپلماسى قدرت و تشکيل دولتهاى ائتلافى قرار ميگيرد.) و به دنبال تصویب آن در پلنوم حزب بودند که حمید تقوایی بعنوان لیدر وقت حزب، با فراخوان به برگزاری کنگره پنجم، از این کار ممانعت کرد. به دنبال این حرکت، تقوایی به کودتای درون حزبی و دور زدن پلنوم و کمیته مرکزی حزب متهم شد. به این ترتیب علارغم فراخوان به برگزاری کنگره، بخشی از کادرهای حزب و راهاز برایجمله ۲۴ نفر از اعضای کمیته مرکزی و نیز بخش وسیعی از اعضای کمیته کردستان در کنگره حاضر نشدند و انشعاب گستردهخود را اعلام کردند. طرف مقابل نیز آنها را متهم کرد که چون می دانستند نظراتشان در کنگره رای نخواهد آورد، از حزب دومجدا هموارشده شداند.

در کنگره پنجم حزب، قطعنامه ای با عنوان انشعاب راست از چپ به تصویب رسید <ref>[http://www.wpiran.org/asnsad-mosavab-wpi/kongare/240920-k5-qatname%20ensheab.html قطعنامه در مورد انشعاب راست از حزب]، وبگاه رسمی حزب کمونیست کارگری</ref> که با توجه به نکاتی پیرامون رفتار منشعبین، انشعاب از حزب را يک انشعاب از راست دانست و اعلام کرد حزبى که منشعبين تاسيس کرده اند اگر اين نظرات را مبناى سياستها و فعاليتهاى خود قرار بدهد، جائى در جنبش کمونيسم کارگرى نخواهد داشت.