دل تاریکی: تفاوت میان نسخه‌ها

| شابک = ۹۶۴–۴۴۸-۱۶۸–۲۹۶۴–۴۴۸–۱۶۸–۲

ملوانی به نام مارلو، از زمان کودکی مجذوب رودی بزرگ است که در منطقه‌ای کاوش نشده در [[آفریقا]] جاری است، سالها بعد، شرکتی که مأمور کاوش در آن منطقه‌است، فرماندهی یک کشتی مخصوص حمل عاج را به عهده او می‌سپارد. مارلو، پس از سفری طاقت‌فرسا و تمام‌نشدنی و کابوس‌گونه، سرانجام موفق می‌شود که در عمق منطقه به کمپ شرکت برسد. اما همه چیز را آشفته و درهم ریخته و مرموز می‌یابد. سکوت مرموزی بر بومیان ساکن آنجا حاکم است. مارلو می‌کوشد به جستجوی نماینده شرکت به نام مستر کورتس بپردازد، اما خبری از او در دست نیست. مارلو براساس نشانه‌ها به اعماق جنگل‌های وحشی می‌رود و در آنجا کورتس را در حالتی که به الهه و خدای قبایل وحشی بدل شده می‌یابد. کورتس که با اندیشه دعوت وحشیان به مسیحیت سفر خود را آغاز کرده بود، سرانجام به خدایگان و رئیس رقصندگان و قربانیکنندگان قبایل متوحش بدل شد. او بارها کوشید بگریزد، اما وحشیان او را یافتند و حاضر نبودند خدای سفید خود را از دست بدهند. او اینک در حالتی نیمه دیوانه و در حال مرگ با مارلو روبرو می‌شود. مارلو می‌کوشد او را راضی کند تا با او بیاید، اما او دیگر حاضر نیست. مارلو او را به زحمت و با زور همراه می‌کند، اما سوار بر کشتی، کورتس می‌میرد. پایان‌بندی داستان با رقص زنی عریان از قبایل و یافتن بسته نامه‌ای متعلق به نامزد کورتس از سوی مارلو، خواننده را درگیر تردیدهای عظیم می‌کند. مارلو می‌رود که آنها را به آن زن برساند، اما در برابر خود زنی را می‌یابد که قادر به ایثار و ایمان و رنج است و با یاد گم شده‌اش به زندگی ادامه می‌دهد. مارلو قادر نیست حقیقت زندگی و مرگ کورتس را بیان کند و تنها به زن اطمینان می‌دهد که کورتس در واپسین دم حیات به یاد او بوده و نام او را بر زبان رانده‌است.

آثار جوزف کنراد نشان دهندهٔ آگاهی عمیق و معنوی همراه با تکنیک‌های ماهرانه [[داستان‌نویسی]] است و دربرگیرندهٔ ابعاد مختلف جامعه انسانی می‌باشند. او همچون دانته که [[کمدی الهی]] را در قرون سیاه وسطی سروده رمان در دل تاریکی را در قرن ۱۹ میلادی نوشت که دولت‌های استعمارگر یا شرکت‌هایی نظیر شرکت جهانی آفریقا به بهانه‌هایی مانند ترویج تمدن، انتقال مدنیت و تزکیهٔ روح بومیان تحت عنوان زایر شروع به تاراج ثروت بومیان به ویژه در کنگو نمودند. کتاب در دل تاریکی در واقع سفرنامه‌ای واقعی هم به اعماق ضمیر انسان و هم به مناطق جقرافیایی آفریقاست که در آن انسان‌ها به گونه‌ای ترحم آمیز یا بردهٔ جهالت‌های خویش اند و یا بردهٔ حرص و طمع.

کنگو ای که دارای منابع ارزان [[نیروی کار]]، معادن طلا،[[طلا]]، الماس،[[الماس]]، [[کولتان]] و... است متعلق به بومیانی بود که ویژگی اصلی فرهنگ آنها ساده انگاری و کج فهمی در [[زیبایی شناسی]] است آنچنان که در آن دوره مهره‌ها و پارچه‌های رنگین را در مقابل جان حیوانات، عاج و مهم تر از همه آزادی خود و دیگران مبادله می‌کردند.

در این رمان برخی واژه‌ها مانند رودخانه جایگاه ویژه‌ای دارند، رودخانه دارای ویژگی‌هایی چون داشتن مبدأ، جاری بودن، رسیدن به مقصد معینی، حاصلخیزی اطرافش، پیچ و خم‌های مبهمش و گاه غیرقابل پیشبینی بودنش است که همچنین نشانه‌ای از چگونگی روح آدمی و دنیا است، دنیا گاه به روح به ما لبخند می‌زند و گاه دلمان را به درد می‌آورد.