لاهیج: تفاوت میان نسخه‌ها

'''لاهیج''' (دیگر نامها: لاهیچ، لاگیچ، لُهوج) ([[ترکی آذربایجانی]]:Lahıc) روستایی است در [[شهرستان اسماعیللی]] در شمال غربی باکو در [[جمهوری آذربایجان]]. این روستا در [[قفقاز جنوبی|دامنه‌های جنوبی قفقاز]] قرار دارد. جمعیت آن در حدود ۸۶۰ نفر است که از [[تات‌های قفقازتات‌ها]] هستند و به گویش فارسی [[زبان تاتی قفقاز|تاتی قفقاز]] صحبت میکنندمی‌کنند<ref>[https://www.ethnologue.com/language/ttt Tat, Muslim: A Language of Azerbaijan]</ref><ref>Miller B.V. Tats, their settlement and dialects (materials and questions). Baku, 1929</ref>. لاهیج بخاطر صنایع دستی اصیل بویژه [[مسگری]] از شهرت بالایی در جمهوری آذربایجان برخوردار است. [[قالی|قالیهای]] این روستا در آذربایجان و قفقاز جنوبی معروف است. لاهیج از [[پساب|سامانه‌ی پساب]] کهنی برخوردار است که برخی کارشناسان مدعیند که به ۱۰۰۰ تا ۱۵۰۰ سال پیش برمیگردد. به علت بسامد بالای زمین‌لرزه‌ها در لاهیج، مردم محلی فن‌های قابل اطمینان و پیچیده‌ای را در سازه‌های خود بکار برده‌اند.

لاهیج یکی از کهن‌ترین زیستگاههای بشر در [[جمهوری آذربایجان]] است. روستا در کرانه چپ رودخانه قیردیمان در دامنه‌های رشته کوه نیال قرار دارد. اکثریت مردمان آن به گویش [[زبان تاتی قفقاز|فارسی تاتی]] سخن میگویندمی‌گویند<ref>Miller B.V. Tats, their settlement and dialects (materials and questions). Baku, 1929</ref>. باشندگان معمولا دوزبانه هستند یعنی افزون بر [[زبان محلی؛تاتی]]، [[زبان ترکی آذربایجانی]] نیز بطور گسترده‌ای استفاده میگردد. زیستگاه لاهیج از لحاظ طرح‌بندی روستایی ِ نامعمول و [[سازه|سازه‌های]] شخصی و مذهبی، سامانه [[ترابری]] و [[مردم‌شناسی]] بیمانند است. بگونه‌ای که خیابانها و میدانهای [[سنگفرش]] و سامانه‌ی پساب و لوله‌های آب توسعه یافته آن نشان میدهد، لاهیج نمونه‌ای موجود از یک شهرنشینی و معماری کهن است. «کورابندیس» (سامانه پساب) زیرزمینی آن که از [[سنگهای رودخانه‌ای|سنگ رودخانه‌ای]] ساخته شده و به هزار سال پیش برمیگردد بنظر یکی از باستانی‌ترین سامانه‌های پساب در جهان است.<ref>Bretanitskiy L.S., Mamikonov L.G., Revazov U.B. Lahij (To the question of urban planning system with its productive specifics). – Soviet ethnography, №3, 1964. P.129</ref>.