استامینوفن: تفاوت میان نسخه‌ها

در [[قرون وسطی]] ترکیبات موجود در [[پوست درخت]] بید سفید (گروهی از [[مواد شیمیایی]] به نام سالیسینات، که بعدها به تکامل و ظهور آسپرین منجر شدند) و همچنین ترکیبات موجود در پوست درخت [[اوکالیپتوس]] بعنوان مواد کاهنده حرارت شناخته می‌شدند.<ref name="white_willow">Gormley, James J. "[http://findarticles.com/p/articles/mi_m0FKA/is_n3_v58/ai_18169209 White willow bark is a gentle, effective pain-reliever]." ''Better Nutrition. '' March, 1996. Retrieved on ], [[2007]].</ref> پوست درخت اوکالیپتوس در ساخت گنه‌گنه برای درمان [[مالاریا]] به کار رفت که خود گنه‌گنه خاصیت کاهش سطح حرارت بدن را داراست. تلاش‌ها برای پالایش و جداسازی [[اسید سالیسیلیک]] و سالیسیلین تا اواخر [[قرن نوزدهم]] میلادی ادامه داشت تا اینکه فیلکس هوفمان<ref group="پ">Felix Hoffmann</ref> شیمیدان شرکت آلمانی [[بایر (شرکت)|بایر]]، این تلاش‌ها را به سرانجام رساند. چهل سال پیش از هوفمان، فریدریک گیرهارد<ref group="پ">Charles Frédéric Gerhardt</ref> دانشمند و شیمیدان فرانسوی این کار را کرده بود ولی به‌دلیل اینکه گمان می‌برد جداسازی این مواد از یکدیگر امکان‌پذیر نمی‌باشد از ادامه کار منصرف شد.<ref>{{cite web|title = The Aspirin story|publisher = Did You Know?|accessdate = 29 December 2006|url = http://www.didyouknow.cd/aspirin.htm}}</ref> هنگامی که در دهه هشتاد قرن نوزدهم درختان اوکالیپتوس کم‌یاب شدند جستجو برای یافتن جایگزین آغاز شد. در سال ۱۸۸۶ پروفسور أدولف کوسمال<ref group="پ">Adolf Kussmaul</ref> در [[دانشگاه استراسبورگ]] در حال مطالعه بر روی تاثیرات ماده ضدانگل [[نفتالین]] بود، هنگامی که نفتالین موجود در آزمایشگاه تمام شد دو تن از همکاران جوانش به نام‌های أرنولد کان<ref group="پ">Arnold Cahn</ref> و پل هپ<ref group="پ">Paul Hepp</ref> برای تهیه نفتالین به داروخانه رفتند لیکن داروساز به اشتباه اسیتانیلید را به جای نفتالین به آنها فروخت. آنان پس از مطالعه، از اثرات کاهنده حرارت اسیتانیلید شگفت‌زده شدند و به لطف اشتباه داروساز، خواص کاهنده حرارت استانیلید کشف گردید.<ref name="from coal tar to paracetamol">Pain relief: from coal tar to paracetamol. RSC, article de juillet 2005. [http://www.rsc.org/Education/EiC/issues/2005July/painrelief.asp En ligne], page consultée le 15 janvier 2008.</ref> اما خواص ضددرد اسیتانیلید، سال‌های زیادی پس از این ماجرا کشف شد. اسیتانیلید در واقع پدر پاراستامول و فیناسیتین است.<ref>Patrice Queneau, ''La Saga du paracétamol''. Médecine, volume 2, numéro 4, pp 158-9, avril 2006, Thérapeutiques. [http://www.jle.com/fr/revues/medecine/med/e-docs/00/04/18/20/article.md En ligne], page consultée le 15 janvier 2008.</ref> دکتر هپ برادری داشت که در شرکت کوچکی به نام "کاله و شرکاء" که تولیدکننده اسیتانیلید بود، فعالیت می‌کرد.<ref name="Petite histoire du médicament">Petite histoire du médicament</ref> او به دکتر ''هپ'' پیشنهاد داد این یافته جدید را برای رقابت با سایر کاهنده‌های حرارت موجود، مانند اسید سالیسیلیک، روانه بازار کند. پس از آن اسیتانیلید با نام تجاری آنتیفیبرین<ref group="پ">antifebrin</ref> وارد بازار شد. در پایان سال ۱۸۸۰ پارانیتروفینول با قیمتی ارزان‌تر از اسیتانیلید وارد بازار شد. کارل دویسبورگ<ref group="پ">Carl Duisberg</ref> مسئول تحقیقات در شرکت [[بایرن]] که به نام شرکت فردریک بایر و شرکاء معروف بود، از کارکنان بخش پارانیتروفینول خواست تا کاربرد مفیدی برای این محصول بیابند. اسکار هینزبرگ<ref group="پ">Oscar Hinsberg</ref> به تبدیل این ماده به اسیتوفینیتیدین می‌اندیشید.<ref>Note: transformation en trois étapes, par réduction du NO₂ en NH₂ ; éthylation du groupe OH ; et finalement acylation du groupe NH₂.</ref><ref name="from coal tar to paracetamol"/> ایده اولیه ساخت این ماده جدید تنها براساس اهدافی تجاری بود لیکن بخت با آنها یار بود و آزمایش‌ها نشان داد که این ماده از آنتیفیبرین قویقویتر بوده و عوارض جانبی کمتری دارد، لذا دویسبورگ تصمیم به به فروش این ماده با نام تجاری فیناسیتین گرفت.<ref name="Exp't 461">{{en}}[http://courses.chem.psu.edu/chem36/Chem36H/IndivExpt1/461%20Acetaminophen.pdf Exp't 461 Acetaminophen, Tylenol]{{پی‌دی‌اف}} sur courses.chem.psu.edu</ref> پیش از آن و در سال ۱۸۷۸ هارمون نورثروپ مورسه<ref group="پ">Harmon Northrop Morse</ref> برای اولین بار پاراستامول را از طریق [[اکسایش و کاهش]] پارانیتروفینول با قلع در [[اسید استیک]] خلق کرد.<ref>{{cite journal