جمعیت نسوان وطن خواه تا سال [[۱۳۱۲]] فعال بود.<ref name=Dawlatšāhī>{{پک|Dawlatšāhī|1998|ف=ESKANDARĪ,MOḤTARAM |زبان=en}}</ref> در این زمان [[رضاشاه]] اقدام به سرکوب، توقیف و بستن نشریات و انجمن‌های مستقل [[دموکراسی|دموکراسی‌خواه]] و [[چپ‌گرا]] کرده بود و کنترل حکومتی بر مطبوعات افزایش یافت. سازمان‌های زنان نیز از این قاعده مستثنامستثنی نبودند و طبیعت خودجوش جنبش زنان به سمت کنترل دولتی می‌رفت. چنانکه دو تن از اعضای [[جمعیت پیک سعادت نسوان]] در رشت دستگیر شدند، سازمان [[بیداری زنان]] بسته شد، [[جامعه زنان قزوین]] بسته شد و اعضای آن به اتهام داشتن عقاید کمونیستی زندانی شدند، همچنین نشریات زنانه غیر کمونیستی مانند [[نامه بانوان]] نیز بسته شدند و موسس آن، [[شهناز آزاد]] زندانی شد و روزنامه پرخواننده [[جهان زنان]] بسته شد. جمعیت نسوان وطنخواه نیز پیش چشم نیروهای نظمیه با تحریک و جلب عده‌ای از متعصبان سنگباران شد و نشریات آن به آتش کشیده شد.<ref name=Paidar>{{پک|Paidar|1997|ک=Women and the political process in twentieth-century Iran||زبان=en|ص=۹۶-۹۷}}</ref><ref>{{پک|آبراهامیان|۱۳۷۸|ک=ایران بین دو انقلاب: از مشروطه تا انقلاب اسلامی| ص=۱۲۷ و ۱۱۷}}</ref> موضع‌گیری سخنران‌های جمعیت در [[کنگره نسوان شرق]] و اختلافات درباره مسئله چگونگی مواجهه با رضاشاه و مسئله حجاب نیز در این باره موثر بود<ref>{{پک|Najmabadi|2005|ک=Women and Islam: Womens's movements in Muslim societies|زبان=en}}</ref>. چند سال بعد تعدادی از اعضای جمعیت که تمایل داشتند فعالیت‌های اجتماعی خود را ادامه دهند به [[کانون بانوان]] که توسط دولت تشکیل شد پیوستند.<ref name=Dawlatšāhī>{{پک|Dawlatšāhī|1998|ف=ESKANDARĪ,MOḤTARAM}}</ref>
