نوشتن بر شهر: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۳۳:
رائول ونه‌گم از فعالان و نویسندگان اصلیِ جنبش سیتواسیونیستی، پس از دیدنِ فیلمِ مستند «نوشتن بر شهر»، در قطعه ایی برای کریمی نوشت: “ به کیوان کریمی / دیوار یک آینه است. / آینهٔ خانه، آینهٔ شهر، آینهٔ جهان. / گوناگون‌ترین بازتاب‌ها، همچون ابرها در آسمان، بر آن می‌گذرند. / ما آموخته‌ایم که باید به آن‌سوی آینه برویم، تا آنچه که بسته است گشوده شود. / آزادیِ دیوارها، دیوارهای زندان را درهم می‌شکند. / آنگاه که واقعیت حجاب‌اش را برمی‌دارد، رؤیا به واقعیت بدل می‌شود. / زیرِ پوششِ اعتقادات و ایده‌ها، آنچه زیسته می‌شود همواره برهنه است. / پس هیچ‌چیز انسان را از خویش پنهان نمی‌سازد. / روزی دیوارها شفافیتِ امیال‌مان را خواهند داشت ”<ref>قطعه «دیوار» سروده رائول ونه‌گم برای کیوان کریمی {{یادکرد وب|نام خانوادگی=web|نام=Aldor Internet. Diseño y programación|نشانی=http://www.puntodevistafestival.com/en/noticias.asp?IdNoticia=399|عنوان=Punto de Vista - International Documentary Film Festival of Navarra|ناشر=www.puntodevistafestival.com|بازبینی=2016-06-18}}</ref>
اسکار آلگریا، رئیس فستیوال پونتو د ویستا، جشنواره‌ای که در آن فیلم «نوشتن بر شهر» برای نخستین بار بصورت عمومی به نمایش درآمد، دربارهٔ این فیلم می‌گوید: «هنگام تماشای آن به معنای واقعی انتظار ما برآورده شد. درست همان چیزی بود که می‌خواستیم باشد. ما فیلمی را نمی‌خواهیم که وجدان مخاطب را به خواب ببرد،
جونا نازارو، نماینده عمومی جشنواره بین‌المللی منتقدان فیلم هفته ونیز، کیوان کریمی را فیلمسازی «چالشگر» و «خلاق» توصیف می‌کند که امرش کلنجار رفتن با فرم و شکل سینما و وضعیت جامعه است.<ref name=":0" /> او همچنین در یادداشتی که وبسایت جشنواره ویزیون دوریل آن را منتشر کرد دربارهٔ مستند «نوشتن بر شهر» نوشت: «در آشفتگی پس از انقلاب ایران که نه تنها تاریخ سیاسی ایران، بلکه جهان را تغییر داد، تصاویر خمینی و شریعتی در همه جا به چشم می‌خوردند. تنوع چندباره شعارها رنگ‌های جدیدی به شهر بخشید. سپس جنگ ایران و عراق رخ داد. زین پس تصاویر شهیدان، فرماندهان جنگی و قهرمانان جان نثار موضوع اصلی بود. دیوارهای شهر دماسنج اجتماعی و سیاسی جامعه ایرانی شده بودند. مکانی جدید برای ابراز احساسات عمومی متولد شده بود. گرچه فیلم تنها روایتی ۳۰ ساله، از شروع انقلاب تا انتخاب دوباره احمدی‌نژاد در سال ۲۰۰۹ را نقل می‌کند اما متأسفانه پس از اتمام پروژه فیلم، کارگردان آن، کیوان کریمی به اتهام توهین به اسلام و نظام، به ۶ سال زندان و ۲۲۳ ضربه شلاق محکوم شد. "نوشتن بر شهر" یکی از بهترین مستندهای ایران در سال‌های اخیر است.»<ref name=":1" />
در همین خصوص، وبسایت جشنواره بین‌المللی سینمای مستقل بوینس آیرس در کشور آرژانتین نیز یادداشتی منتشر کرد و نویسنده در آن دیدگاه خود را درباره فیلم نوشتن بر شهر و ماجراهایی که بدنبال آن برای فیلم‌ساز، کیوان کریمی رخ داد را اینگونه شرح داد: «گرافیتی‌ها مهمترین وقایعی که در تهران رخ داده را به تصویر کشیده‌اند. این پیام‌ها مانند دیوارهایی که در 200 سال گذشته [در شهر تهران] ساخته شده‌اند گسترش یافته‌اند. گرچه موضوعات و اهداف گرافیتی‌ها تاثیر به‌سزایی در نشان دادن تصویر تحریف شده از واقعیت ایران داشته‌اند اما نگاه کیوان کریمی فراتر از شرح تاریخی - سیاسی انقلاب ایران بوسیله آرشیو و تصاویر گرفته شده توسط خودش می‌رود. فیلم سمبلی است از مواضع تسلیم ناپذیر کارگردان و از این جهت بحث‌های جهانی‌ای به راه انداخته است. دادگاه انقلاب ایران به تازگی کریمی را برای فیلم "نوشتن بر شهر" به یکسال زندان و 223 ضربه شلاق محکوم کرده است. گرافیتی نویسان واقعی هیچگاه در خدمت قدرت نیستند.» <ref>{{یادکرد وب|نشانی=http://festivales.buenosaires.gob.ar/2016/bafici/es/pelicula/224/writing-on-the-city|عنوان=.: FESTIVALES de Buenos Aires - writing-on-the-city :.|ناشر=festivales.buenosaires.gob.ar}}</ref>
همچنین وبسایت روزنامه اسپانیایی ال موندو نیز درباره فیلم نوشتن بر شهر نوشت: «در صحنه مردی تلاش می‌کند تا خطوط پایانی یک چهره عظیم را بکشد. زمانی که دوربین روی او توقف می‌کند، صورت هنرمند در تاریکی شب پنهان شده و تنها چشمانی غریب پیداست، باز و بزرگ. آنگاه بیننده احساس می‌کند زیر نظر است. فیلم به بیننده می‌نگرد.» نویسنده در ادامه اضافه می‌کند: «در واقع فیلم تنها نوعی از هنر و تجلی آن و یا در جایی دیگر تاثیری که روی مردم ایران، از قبل از انقلاب 1357 تا سال 1388 داشته است را نقد می‌کند. آیات و سوره‌های قرآنی، اعلامیه‌های جنگی، بیان عشق و عواطف، نقاشی‌های انتزاعی، آرزوهای دست نیافته و بار دیگر امید، روی دیوارهای تهران رژه می‌روند... همه‌ی اینها همچون راوی آرزوها و بندگی‌های مردم هستند.» <ref>{{یادکرد وب|نشانی=http://www.elmundo.es/cultura/2016/02/11/56bb99cce2704e2a618b4643.html|عنوان=Palabras contra latigazos}}</ref>
منتقد دیگری در مصاحبه با روزنامه اسپانیایی اِل داریو دیدگاه خود را نسبت به فیلم نوشتن بر شهر اینگونه بیان کرد: «مانند فیلم "زمزمه"ی انیس واردا و یا "یک پوزخند بدون گربه" ساخته کریس مارکر (به ترتیب در لس آنجلس و پاریس) کریمی هم دریافته بود که گرافیتی‌ها ضمیری ناخودآگاه از شهر هستند. این قلم‌رویی بود که کریمی می‌خواست بفهمد و آنالیزش کند اما دولت حاکم بر کشور او که از معما بیزار است می‌خواهد او را به دلیل کنجکاوی مجازات کند.» <ref name=":2">{{یادکرد وب|نویسنده=|کد زبان=|تاریخ=|وب‌گاه=|نشانی=http://www.eldiario.es/desalambre/Paredes-hablan-demasiado_0_444456190.html|عنوان=Paredes que hablan demasiado}}</ref>
در ادامه این مقاله همچنین آمده است: «عنوان فیلم به احترام آنری لوفور، جامعه شناس فرانسوی که از جنبش سیتواسیونیست (موقعیت‌گرا) الهام میگرفته، انتخاب شده است. بدین‌سان کریمی به نقد بیگانگی از جامعه سرمایه‌داری می‌پردازد. این درست نیست که چون فیلم نوشته‌های سیاسی روی دیوارها را مورد سوال قرار می‌دهد موجب آزار و ناراحتی دولت ایران شده، بلکه برعکس، چون این دیوارنوشته‌ها به مردم قدرت می‌دهد و درواقع نشان می‌دهد که ایران، کشوری متفاوت از سایر کشورهای سرمایه‌داری نیست موجب حساسیت و ناراحتی شده است. در ایالات متحده آمریکا، گرافیتی‌ها دولت را مورد هدف قرار داده و شاید بتوان گفت همین نقاشی‌های دیواری یکی از دلایل قدرت فیلمسازی این کشور است. نگاه او (کریمی) عمیق و پیچیده است.» <ref name=":2" />
مانوئل خیمنز، فیلم‌ساز اسپانیایی نیز درباره آخرین مستند کریمی می‌گوید: «فیلم این ویژگی را دارد تا بدون هرگونه توضیح و القای نظری، به سادگی واقعیت را نشان دهد، اینکه چی چیزی است و چه اتفاقی می‌افتد، نتیجه گیری به مخاطب واگذار شده است. حکم کیوان بسیار بد و ناعادلانه است. او به خاطر نمایش واقعیت محکوم شده است. او بدون توضیح و یا حتی بدون جنجال، تنها واقعیت را نشان داد. غیر قابل تصور است که شما تنها بخاطر نمایش دادن چیزی محکوم شوید.» <ref name=":2" />
== اکران فیلم ==
| |||