سیراف: تفاوت میان نسخه‌ها

سیراف یکی از قدیمیترین بنادر ایران است که زمانی دارای رونق فراوانی بوده‌است. شهر باستانی «سیراف» دارای معماری خاصی می‌باشد که بسیار شبیه به روستای [[ماسوله]] در شمال کشور می‌باشد{{مدرک|نیازمند ذکر منبع}}، بندری که در آن زمان بیش از سیصدهزار نفر جمعیت داشته و به دلیل آزادمنشی دینی در این بندر بین‌المللی پیروان مذاهب گوناگونی همچون: زرتشتیان، مسیحیان، مانویان، یهودیان، بوداییان و اقوامی همچون: رومیان، یونانیان و چینی ها در این بندر زندگی می کرده‌اند. <ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی= |عنوان=تمدن سیراف، پمپئی ایران اسیر دیوارکشی | ناشر =VOA |تاریخ = ۱۳۹۱/۵/۳۱|تاریخ بازبینی= ۱۳۹۱/۵/۳۱}}</ref> گورستان های بازمانده از پیروان دین های گوناگون در این شهر باستان نشانگر این [[آزادی دینی]] این بندر ایرانی ست.<ref>{{یادکرد وب |نویسنده = |نشانی= |عنوان=تمدن سیراف، پمپئی ایران اسیر دیوارکشی | ناشر =VOA |تاریخ = ۱۳۹۱/۵/۳۱|تاریخ بازبینی= ۱۳۹۱/۵/۳۱}}</ref>

به احتمال زیاد می‌توان گفت که گودالهای حفر شده بر پهنه کوهستان سیراف در ابتدا به منظور جمع آوری و استحصال آب ایجاد شده‌اند و آنچه که بعدها توسط افرادی (احتمالاً متنفذ و متمول و نیز شاید توسط عموم و بدلیل رخداد حوادث غیر مترقبه همچون [[زلزله]] و یا بیماری [[طاعون]] و نیاز به دفن سریع مردگان) مورد استفاده به عنوان گورهای فردی یا خانوادگی شده در روزگارانی زیاد پس از احداث اولیه اینان صورت گرفته‌است. پیدا شدن استخوان و آثار مردگان درون برخی از این حوضچه‌ها نه تنها منکر سیستم استحصال و ذخیره آب نمی‌باشد بلکه با دقت بر گورهای یافته شده و وجود لایه‌ای از قشر نفوذ ناپذیر [[ساروج]] درون حوضچه‌های استفاده شده به عنوان [[قبر]]، به نکاتی موید روش تأمین آب در شهر باستانی سیراف پی برده می‌شود. درباره‎یدرباره‌ی این گورستان ‏ها‌ها دیدگاه ‏های‌های مختلفی وجود دارد. رضا طاهری در کتاب [[ از مروارید تا نفت ]] در ذکر گورستان سنگی سیراف می نوسد: « شاید بهتر است از سیراف خارج شویم و به روستای [[تیس ]] در چابهار نگاهی کنیم، گورستان‎هایگورستان‌های دقیقاً به همین شکل و ساختمان، گورستانِ جن که بلوچ‌ها به آن «جن سنط» می‌گویند و قدمت آن را حداقل بیش از دو هزار سال می‎دانندمی‌دانند.» <ref> [[ رضا طاهری]]، [[از مروارید تا نفت ]] ، ص ۱۱</ref> و به باور این پژوهشگر تاریخ این گورستان مرتبط با آب و پرستشگاه [[ آناهیتا ]] ایزدبانوی آب می باشد « این یادگاری های به‏به‌ جا مانده بر تپه‏تپه‌ های بلند و دامنه‏دامنه‌ ی کوه‏کوه‌ ها می ‏تواند‌تواند در دور زمانی کهن ‎تر‌تر جایگاهی از پرستشگاه یک ایزدبانو باشد. که پس از آن در دوران هخامنشیان و اشکانیان و ساسانی‏ساسانی‌ ها تبدیل به آتشکده و در دوران اسلامی بدل به گورستان شده‎استشده‌است.» <ref> [[ رضا طاهری]]، آناهیتا و ایزدبانوان دیگر در اسطوره‌ها و باورهای ایرانیان،نشر فروهر، ص ۱۱۸</ref>