دیوان بین‌المللی دادگستری: تفاوت میان نسخه‌ها

دیوان از ۱۵ قاضی - که نباید دارای [[تابعیت]] مشابهی باشند- تشکیل می‌شود. قضات مذکور از میان اشخاصی انتخاب می‌شوند که دارای مشاغل مهم قضایی بوده، یا از حقوقدانان و برجستگان حقوق بین‌الملل می‌باشند. این افراد باید در کشور خود نیز دارای اعتبار معنوی قابل ملاحظه‌ای باشند.

 

 

چهار کشور شوروی (و روسیه)، ایالات متحده، فرانسه و بریتانیا از زمان تاسیس دیوان تاکنون به طور پیوسته هر کدام یک قاضی در دیوان بین‌المللی دادگستری داشته‌اند. چین تنها عضو دائم شورای امنیت است که بین سال‌های ۱۹۶۷ تا ۱۹۸۴ هیچ قاضی چینی را برای عضویت در این دیوان معرفی نکرد. قضات از بین خود یک رئیس و یک نایب رئیس انتخاب می‌کنند. برکناری قاضی فقط با رأی تمام قضات دیگر ممکن است که این اتفاق تاکنون نیفتاده است. چنانچه دولت طرف اختلاف فاقد قاضی با ملیت خود در دیوان باشد این حق را دارد که یک قاضی اد هوک فقط برای آن مورد خاص تعیین کند. برای مثال [[کریم سنجابی]] در پرونده شکایت [[بریتانیا]] از دولت [[ایران]] درباره [[شرکت نفت ایران و انگلیس]] از سوی دولت ایران به عنوان قاضی اختصاصی تعیین شد. در این پرونده دیوان با رد شکایت بریتانیا، خود را صالح به رسیدگی ندانست که به معنای موفقیت ایران در پرونده بود. ضرورتی هم ندارد که این قاضی تبعه دولتی باشد که او را برمی‌گزیند. حکم دادگاه با رای اکثریت قضات حاضر در جلسه صادر می‌شود و اگر رای برابر باشد نظر رئیس دیوان تعیین کننده است.<ref>ربکا والاس. صص ۷-۳۵۵</ref>

| ناشر = انتشارات مجد

| مکان انتشارات = تهران

}}

* {{یادکرد کتاب

| ناشر = کتابخانه گنج دانش

| مکان انتشارات = تهران

}}

* ربکا والاس. ''«حقوق بین‌الملل»''، سید قاسم زمانی و مهناز بهراملو، تهران: مؤسسه مطالعات و پژوهش‌های حقوقی، چاپ اول ۱۳۸۲. ISBN 946-92463-9-8