اتحادیه کمونیست‌های ایران: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
خط ۳:
'''اتحادیه کمونیست‌های ایران''' سازمانی [[مائوئیسم|مائوئیستی]] بود که ابتدا علیه رژیم شاه و سپس علیه [[جمهوری اسلامی ایران]] فعالیت می‌کرد.
اتحادیه، پیش از انقلاب ایران از ادغام [[سازمان انقلابیون کمونیست (م-ل)|سازمان انقلابیون کمونیست]] که سازمانی مائوئیست در خارج از کشور بود و «گروه پویا» که اعضایش بعضاً برای آموزش جنگ چریکی به فلسطین رفته بودند، تشکیل شد. نشریه «حقیقت» ارگان این سازمان بود و در بین جوانان تحصیلکرده در آمریکا و سایر کشورهای غربی به ویژه فعالان در [[کنفدراسیون دانشجویان ایرانی]] تاثیر و نفوذ قابل توجهی داشت.<ref>سپهر ذبیح، ص 158 و 160</ref> از جمله فعالان مبارز شناخته شده ضد حکومت شاه در خارج مانند [[سیامک زعیم]]، [[عبدالرحمان آزمایش]]، [[حسین ریاحی]] و فرید و وحید سریع القلم در این سازمان فعال بودند و در ابتدای انقلاب از مکتبی‌ها در مقابل لیبرالهای اسلامی حمایت میکردند.<ref name="Behrooz, p133">Behrooz, p133</ref>
اما در [[تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰|خردادماه سال ۱۳۶۰ خورشیدی]] و همزمان با عزل بنی صدر و درگیری شدید اپوزیسیون و نیروهای مکتبی جمهوری اسلامی، اتحادیه به رهبری سیامک زعیم به این باور رسید که جمهوری اسلامی با به اجرا گذاشتن یک کودتا خواستار یک‌دست نمودن و تصفیه درونی حکومت و سرکوب چپهاست و باید علیه آن به فعالیت زیر زمینی و عملیات مسلحانه روی آورد.<ref
اتحادیه که حدود صد نفر از نیروهای خود را به جنگلهای اطراف آمل فرستاده و در اندیشه زدن جرقه یک قیام سراسری در کشور بود، در نظر داشت تا این رویداد تقریباً همزمان با عملیات مسلحانه مجاهدین خلق و فداییان اقلیت در شهریور و مهر آن سال در سایر نقاط کشور باشد اما اختلاف نظرها و بحثهای ایدئولوژیک رهبری آن، این اقدام را به تاخیر انداخت. نهایتاً اتحادیه تحت لوای «'''سربداران'''» تصمیم گرفت تا در زمستان سال ۱۳۶۰ به آمل حمله کرده و زمینه یک شورش همگانی را به وجود بیاورد. آنها تخمین میزدند که حکومت بتواند حدود ۳۰۰۰ نفر از نیروهایش (سپاه، ژاندارم و بسیج) را برای مقابله به منطقه بفرستد. گروه آخر (بسیج) به خاطر شور جنگی و جانفشانی اعضایش شناخته شده بود که تنها با از جان گذشتگی شورشیها قابل قیاس بود.<ref>Zabih, p163</ref>
این شورش که در چهارم و پنجم بهمن ماه سال ۱۳۶۰ و با حمله به مراکز سپاه و بسیج و با سلاحهایی مانند تیربار، آغاز شد، پس از ۴۸ ساعت درگیری سرانجام در تاریخ ۶ بهمن با تمرکز قوای نیروهای [[سپاه پاسداران]]، پلیس و بسیجیان سرکوب و شهر باز پس گرفته شد.<ref name="Behrooz, p133"/><ref>جنبش چپ در ایران معاصر، ''سپهر ذبیح''، صفحه ۱۶۳، ۱۸۰ و ۱۸۲.؛ [http://www.questia.com/PM.qst?a=o&docId=27332782 مائوئیسم در ایران]، وبگاه ''مائوئیسم بین‌الملل در دنیای در حال توسعه'' (questia.com)
اگرچه تلفات سنگینی به نیروهای حکومتی وارد شد، بیشتر شورشیان کشته و یا دستگیر شدند.<ref>Zabih, p163~170</ref> پس از دستگیری تعدادی از اعضای جنبش، با استفاده از اطلاعاتی که از دستگیر شدگان بدست آمد سایر افراد و بیشتر کمیته مرکزی گروه در عرض چند ماه بازداشت شدند. در زندان (طبق گفته سایر افراد سازمان، تحت شکنجه)، نظریه پردازان گروه توبه نموده و تقاضای بخشش نمودند. آنها حتی روح‌الله خمینی را به عنوان سدی علیه امپریالیسم ستودند. با اینحال بخششی در مورد این افراد صورت نگرفت. آنان در تهران محاکمه و به اعدام محکوم شدند. سپس به آمل منتقل شده و در سالگرد این واقعه، در مرکز شهر در ملاء عام اعدام شدند. اعضا و هواداران خوش اقبالی که دستگیر نشده بودند نیز از کشور گریختند.<ref name="Behrooz, p133"/><ref>{{یادکرد|کتاب=The making of Iran's Islamic revolution: from monarchy to Islamic republic|نویسنده = Mohsen M. Milani|ناشر =Westview Press|چاپ= |شهر=|ویرایش= 2 , illustrated|صفحه=۱۹۰|سال=1994 |شابک= ISBN 0-8133-8476-1, 97808133}}
</ref>
اعضای باقی مانده در خارج از ایران به مائوئیسم بین‌الملل پیوستند و در دههٔ ۸۰، [[حزب کمونیست ایران (مارکسیست-لنینیست-مائوئیست)]] را تاسیس کردند که تا به امروز فعال است.
| |||