فقه: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز اصلاح متن با استفاده از AWB |
جز تمیزکاری و اصلاح متن با استفاده از AWB |
||
خط ۹:
* احکام اصلی: باورهایی که یک فرد مسلمان از طریق استدلال عقلی آنها را بدست میآورد. این باورها را مسلمانان در دانش [[عقائد]] بررسی میکنند.
* احکام فرعی: بخش عمدهٔ آن نحوه انجام [[مناسک]] دینی و مناسبات اجتماعی است و بخش دیگر آن که [[احکام فقهی]] نام دارد به هر کاری یکی از پنج حکم فقهی را نسبت میدهد؛ که مسلمانان آن را در دانش فقه بررسی میکنند.<ref>([[آیتالله العظمی]]) سبحانی، جعفر. الموجز فی اصول الفقه. مؤسسه امام صادق. قم. ۱۳۸۷ ص ۹</ref>
برای بدست آوردن احکام (اعم از اصلی و فرعی) به کار گیری علوم مختلفی لازم است، که از آنها به عنوان مقدمات اجتهاد نام میبرند.<ref name="ReferenceA">زین الدین العاملی (معروف به [[شهید ثانی]]). الروضة البهیة فی شرح اللمعة الدمشقیة اللمعة الدمشقیة و الرّوضة البهیّة. کتاب القضاء.</ref>
=== توضیحاتی در مورد تعریف معروف ===
خط ۲۳:
== منابع فقه ==
منابع فقه اسلامی عبارتند از مجموعه گزارههایی (اعم از آنکه عقل به این گزارهها پی برده باشد یا فقط توسط [[شارع]] بیان شده باشد) که فرد آگاه به علوم لازم (مثل فقه، [[اصول فقه]]، [[علم الحدیث]] و...) میتواند با استفاده از آنها احکام شرعی فرعی را بدست آورد.<ref>(آیت الله العظمی) خویی، حسین. شرح العروة الوثقی. مقدمه، تعریف اجتهاد.</ref>{{سخ}}
از دیدگاه فقهای شیعه، این منابع در اصل دو عددند و عبارت اند از [[نقل]] و [[عقل]] ما به طور سنتی و برای مقایسه پذیرتر شدن با سایر [[مذاهب اسلامی]] به صورت چهار دسته شمرده شدهاند: [[قرآن|کتاب]]، [[سنت]]، [[عقل]] و [[اجماع]].<ref
{{سخ}}
فقهای [[مذاهب اهل سنت]]، (از جمله [[حنفیان]])، [[قیاس]] و استحسان را نیز از جملة منابع استنباط دانستهاند (اما عقل را از جمله منابع فقه محسوب نکردهاند).{{مدرک}}
|