مالک بن عامر اشعری: تفاوت میان نسخهها
محتوای حذفشده محتوای افزودهشده
جز اصلاح نویسه نادرست با استفاده از AWB |
جز تصحیح متن+تمیزکاری با استفاده از AWB |
||
خط ۳:
==نسب==
مالک بن عامر از قبیله اشعریان اصالتا یمنی و از اعراب قحطانی بود،<ref>السیره النبویه، ابن هشام، ج۱ص۸</ref> علت نام گذاری آنان به اشعری این بود که نسب آنان به نبت بن ادد بن زید بن یشجب بن عریب بن زید بن کهلان معروف به اشعر میرسید.<ref name="کلبی، ج۱، ص۳۳۹">کلبی، ج۱، ص۳۳۹</ref><ref>خلیفه، ج ۱ص۳۲۹</ref> بعضی در علت نامگذاری این طایفه به اشعر گفتهاند که جد آنان پر مو بوده است.<ref>الانساب، ج۱، ص۲۶۶</ref>
اشعر هفت پسر داشت که هر کدام سرسلسله قبیلهای شدند و همه را اشعری میگفتند. مراد از اشعریان در این مدخل نسل جماهر، یکی از فرزندان اشعر است <ref
در منابع اسلامی، فضایل بسیاری به اشعریان پیش از اسلام نسبت داده شده و از جوانمردی و نیک خویی آن یاد شده است. به گفته این روایات اشعریان چنان بودند که گویی در اموال و املاک و منازل و دارایی خود با مردم سهیم بودند.<ref>قمی، ص۲۸۰-۲۸۱</ref> ادعا شده گروهی از اینان در حمله ابرهه به کعبه شرکت داشتهاند.<ref>ابن فهد، ج ۱ص ۲۹-۳۰</ref>
خط ۵۴:
بعضی بر اندک معاشی که ایشان را بود، قناعت کردند و بعضی دیگر، قافله ها رابدرقه می کردند و حق السعی می گرفتند.<ref>تاریخ قم ، ص ۲۴۱</ref>
از خاندان اشعری در روز گار ما، تنها دو خانواده اشعری (طاهری و انصاری) باقی مانده اند. که اولی از سلاله ی زکریا بن آدم و دومی منسوب به سعد بن عبدالله بن ابی خلف اشعری اند. ملا محمدطاهر اشعری و فرزندش عبدالله اشعری و نواده ی او ملا محمدطاهر اشعری قمی، از روحانیون معروف قم و از اساتید امام خمینی (ره) درتاریخ معاصر بوده اند.<ref name="ستارگان حرم،شماره۲۷-۲۶ ص ۲۷۳">ستارگان حرم،شماره۲۷-۲۶ ص ۲۷۳</ref> وی در جوار امامزاده پنج تن در زرند کهنه مدفون می باشد. فرزند میرزا علی اصغر قمی اشعری نیز کسی است که امام خمینی درباره وی می فرماید: من ۴۶سال با وی هم بحث بوده حتی مکروهی از وی ندیدم.<ref
همچنین از این خاندان می توان از شیخ مرتضی انصاری نام برد که از شاگردان شیخ عبد الکریم حائری (مؤسس حوزه ی علمیه قم) و از خطبا و مبلغان بنام بود. و بیش ازسی هزار حدیث از حفظ داشت و از مخالفان مشهور بهائیت و کمونیسم بود. گفته اند نخستین یورش ارتش محمد رضا شاه پهلوی به مدرسه فیضیه در دوم فروردین ۱۳۴۲ به هنگام سخنرانی وی صورت گرفت.<ref>دائره المعارف تشیع ، ج ۲ ، ص ۱۹۹</ref>
|