دوجزیره تا سال ۱۷۲۰ میلادی بهمدیگر متصل بودند و در آن سال بعلت [[خیزاب]] از همدیگر جدا گشته‌اند. ارتفاع بلند ترین قسمت جزیره اصلی که مسکونی است، ۶۱ متر از سطح دریا است.
== هلیگولنددر جنگ جهانی دوم ==
بعد از پایان جنگ جهانی دوم، ارتش بریتانیا مقدار زیادی مهمات و مواد منفجره‌یمنفجرۀ مازاد داشت که می‌خواست به نحوی از آنها استفاده‌یاستفادۀ لازم را ببرد. رای استفاده از مهمات و مواد منفجره مازاد پس از پایان جنگ جهانی دوم، پیشنهاد شد تا آزمایش‌های زمین‌لرزه‌ای انجام دهند؛ به طوری که با انفجار کنترل شده و دقیق مواد منفجره، امواج کوچکی مشابه زلزله ایجاد کنند که در واقع به هنگام بروز زلزله‌یزلزلۀ واقعی، آماده باشند. انجام این کار در درون انگلستان انجام‌ناپذیر بود؛ چرا که مقیاس و بزرگی انفجاری که آنها می‌خواستند انجام دهند، بزرگتر از چیزی بود که در خاک انگلستان بتوان به آن دست یافت و با این کار ممکن بود به مکان‌های نزدیکِ انفجار، خسارات جدی وارد شود. بنابراین آنها تصمیم گرفتند به آلمان بروند.دولت بریتانیا به تازگی به بزرگترین جنگش با آلمان در تاریخ بشر پایان داده بود و درست مانند مهمات جنگی، هنوز کمی هم از خشونت مازاد ناشی از جنگ، بین هر دو باقی مانده بود. در ژوئیه ۱۹۴۶، یک زباله‌دانی مهمات جنگی در "زواتاو"، شهری درشمال آلمان وجود داشت که به منظور ایجاد امواج زمین‌لرزه‌ای منفجر شد. این انفجار از فاصله‌یفاصلۀ ۵۰ کیلومتری قابل مشاهده بود. اما دولت بریتانیا خواهان انفجار بزرگتری بود. بنابراین آنها خود را آماده‌یآمادۀ مهیب‌ترین انفجار غیر اتمی دنیا کردند که در نهایت منجر به وقوع "بریتیش بنگ" (British Bang) شد. هدف آنها مجمع‌الجزایری کوچک به نام" هلیگولند" بود که خارج از خط ساحلی آلمان قرار داشت.لمانی‌ها جمعیت غیر نظامی را از جزیره خارج کرده و آنجا را تبدیل به یک پایگاه نیروی دریایی و سپس این پایگاه را مجهز به تاسیسات کشتی‌سازی، بندرگاه، سنگرهای زیرزمینی و توپخانه‌یتوپخانۀ ساحلی کردند. اولین درگیری نیروی دریایی در نزدیکی این جزیره به وقوع پیوست. نام این جنگ، "نبرد ساحل هلیگولند" بود. وقتی که جنگ جهانی اول به پایان رسید، ساکنان جزیره به هلیگولند بازگشتند و این جزیره تبدیل به تفریحگاه گردشگری برای طبقه‌یطبقۀ اشرافی آلمان شد. در دوره‌یدورۀ نازی‌های آلمان، دوباره در این جزیره پایگاه نظامی ساخته و تا پایان جنگ جهانی دوم، متحمل انفجار بمب‌های بسیاری شد.
با شکست آلمان، جمعیت جزیره بیرون رانده شدند و دولت بریتانیا تصمیم به تخریب سنگرهای باقی‌مانده، زاغه‌های مهمات زیرزمینی و پایگاه زیردریایی با استفاده از یک انفجار بزرگ گرفت. بریتانیا می‌خواست با این کار، به طور همزمان، بزرگترین انفجار تاریخ را با استفاده از سنسورهای لرزه‌نگاری برای جامعه‌یجامعۀ علمی ثبت کند.در ۱۸ آوریل ۱۹۴۷، "نیروی دریایی پادشاهی بریتانیا حدود ۶۷۰۰ تن مواد منفجره، منفجر کرد. دود ناشی از این انفجار یک شکل قارچ‌مانند به رنگ سیاه ایجاد کرد که وسعتش در آسمان به ۱۸۰۰ متر می‌رسید. به افرادی که در جزیره‌یجزیرۀ اصلی و ۶۰ کیلومتری محل انفجار زندگی می‌کردند، هشدار داده شد تا پنجره‌های خانه‌هایشان را باز نگه دارند که موجب ترکیدن شیشه‌ها نشود. تشعشعات این انفجار تا جزیره‌یجزیرۀ سیسیل (در جنوب ایتالیا) به ثبت رسید. انفجار هلیگولند، به عنوان بزرگترین انفجار غیر-اتمی جهان در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده است.انرژی ساطع شده از این انفجار، برابر با یک سوم انفجار اتمی هیروشیما بود که جزیره‌یجزیرۀ اصلی هلیگولند و تا چندین مایل درون زمین را لرزاند. دولت بریتانیا انتظار داشت که جزیزه به کل نابود شود. جزیره از تخریب کلی جان سالم به در برد اما شکل ظاهری‌اش کاملاً و برای همیشه عوض شد. قسمت جنوبی غارمانند این جزیره تبدیل به یک حفره‌یحفرۀ بزرگ شد که امروزه گردشگران زیادی را به سمت خود جذب می‌کند.
== هلیگولند بعد از بریتیش بنگ (British Bang) ==
نیروی هوایی سلطنتی بریتانیا بعدها باز هم از این جزیره به عنوان محل تمرین بمب‌گذاری و انفجار استفاده کرد تا این که در نهایت در ۱ مارس ۱۹۵۲ این جزیره به [[آلمان غربی]] بازگردانده شد. شهر، بندرگاه و تفریحگاه جزیره‌یجزیرۀ "دان" همگی از نو ساخته شدند و هلیگولند یک بار دیگر تبدیل به یک استراحتگاه شد.
