'''هَزْل''' (برگرفته از [[عربی]]؛ به معنای: مزاح و بیهوده‌گویی) (در انگلیسی: Facetiousness، فرانسوی، Facétieux، لاتین:، Facetiae) در [[ادبیات]]، سخنی را می‌گویند که لحن و مضمونی رکیک و خلاف ادب داشته باشد و بی‌پرده از [[روابط جنسی]] سخن گوید و در تقابل با جد، پند و حکمت قرار می‌گیرد.<ref name="اصلانی">{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی = اصلانی (همدان) | نام = محمدرضا | عنوان =فرهنگ واژگان و اصطلاحات طنز | سال = [[۱۳۸۵]] | ناشر = [[انتشارات کاروان|کاروان]] |مکان = تهران | شابک =۹۶۴۸۴۹۷۲۸۱ | صفحه = ۲۵۴}}</ref> هزل در پی موضوعی جدی نیست و با [[طنز]] و [[هجو]] متفاوت است؛ چرا که در طنز، خنده وسیله‌ای است برای رسیدن به هدفی والاتر، و هجو در حمله‌های خود جنبه‌های فردی یا سیاسی-اجتماعی را در نظر دارد.<ref name="اصلانی" />
== ریشه‌شناسی ==
هزل واژه‌ای [[عربی]] است و معنی آن مزاح و بیهوده‌گویی است. در [[انگلیسی]] Facetiousness، [[فرانسوی]] Facétieux و در [[لاتین]] Facetiae گفته می‌شود. هزل با ریشهٔ عربی، با کعِب و هذیان و سخریه هم‌معناست. در آیه ۱۴ سورهٔ [[الطارق]]، به این معنا آمده است: ''و ما هو بالهزل'' که گفته‌اند: «ای لیس بهذیان» و یا «و ما هو باللّعب» و «ای لیس بالسُّخریة».<ref name="اصلانی" />
