|پس‌زمینه عنوان = <!-- قرمز، سبز، آبی، خاکستری، سفید، یا کد رنگ مربوطه مانند: #ffffff -->
|رنگ قلم عنوان= <!-- رنگ خط عنوان -->
|شکل‌بندی عنوان = <!-- برای غیرفعال بودن خالی بگذارید در غیر این صورت با یک حرف پر کنید -->
|تراز گفتاورد= چپ
|شکل‌بندی گفتاورد = <!-- دستورات سی اس اس -->
|گیومه گفتاورد =
|گیومه گفتاورد = <!-- برای غیرفعال بودن خالی بگذارید در غیر این صورت با یک حرف پر کنید -->
|تراز منبع = <!-- چپ، راست، وسط -->
|شکل‌بندی منبع = <!-- دستورات سی اس اس -->
}}
'''هَجوْهَجْوْ''' در [[ادبیات]]، شعر یا نثری است که ضدِّ [[مدح]] باشد و برای مقاصد شخصی به کاربه‌کار رود. لحنی گزنده، صریح و گاه توهین‌آمیز دارد؛ اما اگر برای بیان دردهای اجتماعی-سیاسی به کار رود، با زبانی ملایم‌تر سروده می‌شود.<ref name="اصلانی">{{یادکرد کتاب | نام خانوادگی = اصلانی (همدان) | نام = محمدرضا | عنوان =فرهنگ واژگان و اصطلاحات طنز | سال = [[۱۳۸۵]] | ناشر = [[انتشارات کاروان|کاروان]] |مکان = تهران | شابک =۹۶۴۸۴۹۷۲۸۱ | صفحه = ۲۴۸}}</ref> هجو بر پایهٔ نقدِ گزنده و دردانگیز بنا می‌شود و گاهی به سرحدّ دشنام یا ریشخندِ مسخره‌آمیز و دردآور می‌انجامد؛ هرگونه تکیه و تأکید بر زشتی‌های وجودِ یک چیز – خواه به ادعا و خواه به حقیقت – هجوْ است.<ref name="ReferenceA">نیکوبخت، ناصر؛ هجو در شعر فارسی، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۸۰، چاپ اول، ص۲۷.</ref> ''هجویه'' یا ''هجونامه'' نیز، [[شعر]] یا [[نثر فارسی|نثری]] است که بر پایهٔ هجو و دشنام کسی باشد.<ref>حلبی، علی‌اصغر؛ مقدمه‌ای بر طنز و شوخ‌طبعی در ایران، تهران، پیک، ۱۳۶۴، چاپ اول، ص۳۷.</ref> با توجه به تعریفِ ادبیِ هجو و تفاوتی که منتقدانِ ادبیات بینِ هجو و فحاشی قائلند، می‌توان تمام هرزه‌درایی‌ها و ناسزاگویی‌های رکیک را که به لکه‌دار شدنِ حیثیت و آبروی افراد منجر می‌شود، از قلمروِ هجو خارج کرد.<ref name="ReferenceA"/>{{سخ}}
'''مُهاجات''' هجویه‌های شاعران برای یکدیگر است. از جمله مهاجاتِ [[ابوالعلاء گنجوی]] (قرن ششم) و شاگردِ او و نیز مهاجاتِ [[خاقانی شروانی]] و [[رشیدالدین وطواط]] (متوفی ۵۷۳ ق) بسیار معروف است.<ref>میرصادقی، میمنت؛ واژه‌نامهٔ هنر شاعری، تهران، کتاب مهناز، ۱۳۷۳، چاپ سوم، ص۳۰۳.</ref>
