شباهنگ (ستاره): تفاوت میان نسخه‌ها

همچنین در عرب جاهلی این ستاره مورد پرستش بوده است، که [[قرآن]] در آیه ۴۹ [[سوره نجم]] این باور را تخطئه کرده است: «و اوست (خداوند یکتا) پروردگار ستاره شِعری (شباهنگ)» که اشاره به این است که باید آفریننده ستاره را پرستید نه ستاره را.<ref>تفسیر نمونه، ذیل آیه ۴۹ سوره نجم</ref>

 

 

طلوع او همزمان با تازش دوباره‌ی چشمه‌های آب است. برای برآمدن و طلوع او باید گوسپندی یکرنگ را قربانی و بریان کرد؛ آنگاه او طلوع خواهد کرد. در ده شب نخستین به پیکر مردی جوان و پانزده‌ساله در آسمان خواهد درخشید. در ده شب دوم به پیکر گاوی زرین‌شاخ خواهد درخشید. در ده شب سوم به پیکر اسبی سپید با گوش‌های زرین و لگام زرین خواهد درخشید و آنگاه به دریای فراخکرد خواهد رفت، با اپوش دیو خواهد جنگید و نخست از او شکست خواهد خورد و سپس به یاری هرمز بر او پیروز خواهد شد. آنگاه دریا را به موج، جنبش، خروش و طغیان در خواهد آورد و ابر از دریا برخواهد خاست و باد آن ابر را به بوم‌ها خواهد راند و باران خواهد بارید.<ref>[[محمدتقی بهار]]، [https://drive.google.com/file/d/0B2_N6WLdkppoNVg4a2gwMnhKejA/view?usp=drive_web کتاب پژوهشی در اساطیر ایران]، صص 62</ref>

==نام های مختلف==

[[تیشتر]]، شعرای یمانی، ورآهنگ، یا [[روزآهنگ]]، که در زبان های اروپایی Sirius خوانده می‌شود، ستاره آلفای صورت فلکی سگ بزرگ، کلب اکبر است. <ref>[[محمدتقی بهار]]، [https://drive.google.com/file/d/0B2_N6WLdkppoNVg4a2gwMnhKejA/view?usp=drive_web کتاب پژوهشی در اساطیر ایران]، پانویس صفحه 62</ref>