تکیه بیگلربیگی: تفاوت میان نسخه‌ها
محتوای حذف‌شده محتوای افزوده‌شده
کوچه اقاقیا (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
کوچه اقاقیا (بحث | مشارکت‌ها) بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۰:
این تکیه حیاط نسبتا وسیعی دارد که کف ان در حدود 2/5 متر از کف خیابان پایین تر است. در وسط حیاط نیز حوض بزرگی قرار گرفته است. این حیاط در ماه محرم، میزبان جمعیت انبوه عزاداران حسینی است.
== اتاق های تکیه ==
این تکیه دارای 24 اتاق است کهدر طبقه اول راه دسترسی به این اتاق ها از طریق پلکان های داخل حیاط صورت میگیرد. کف اتاق ها یک متر بالاتر از کف حیاط است. در داخل هر کدام از این اتاق ها طاقچه های متعددی و جود دارد که به صورت دو طبقه هستند که از طبقه دوم برای نگهداری وسایل مهم تر استفاده می کردند.در داخل هر اتاق 16 طاقچه وجود دارد که برای نگهداری وسایل از آن استفاده میکردند.
در ضلع شمال شرقی حیاط، یک آشپزخانه وجود دارد که در ایام محرم برای تهیه غذای عزاداران مورد استفاده قرار می گرفته است.
بخش جنوبی حیاط شامل چهار فضا است که سه فضای ان دارای ارسی است. راه دسترسی به این فضاها از طریق پلکان سنگی داخل حیاط صورت می گیرد کف این فضا نیز حدود یک متر بالتر از کف حیاط است.
بخش شمالی حیاط دارای دو طبقه و یک زیر زمین است. که راه دسترسی به زیرزمین از طریق پلکانی در حیاط صورت میگیرد. زیرزمین تکیه شامل حوضخانه، محل استراحت تابستانی و تعدادی اتاق است. پنجره های زیرزمین به پنجره های مشبک یا زنبوری معروف است که در واقع کار بادگیر را انجام میدهد.
سقف حوضخانه و استراحت گاه تابستانی با تیرهای چوبی و تخته کوبی پوشیده شده است و اتاق های اطراف دارای طاق های آجری است. سقف هر یک از این اتاق ها با گچ بری های زیبایی تزیین شده است.
هم چنین در حدفاصل حوضخانه و استراحتگاه دو ستون زیبای چوبی وجود دارد که ساقه ی ستون ها به صورت چندوجهی و سر ستون ها از نوع سرستون های چوبی است. این مجموعه به شیوه مقرنس کاری تزیین شده است. در طبقه ی اول بخش شمالی، شاه نشین قرار دارد و اطراف ان را فضاهای متعددی احاطه کرده است. فضای شاه نشین مشرف به حیاط دارای ارسی چوبی بسیار زیبایی است دو طرف ارسی با ستون نماهای گچی تزیین شده است.
== ثبت تکیه ==
این تکیه در تاریخ 19 آذر 1375 به شماره ی 1797 در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده است. در سال 1380 میراث فرهنگی آن را خریداری کرد و در سال های 1381 و 1382 مرمت شد و در سال 1383 به عنوان موزه ی خط و کتابت افتتاح شد. در سال 1387 در ضلع جنوبی بنای موزه ی پارینه سنگی زاگرس توسط [[میراث فرهنگی]] افتتاح شد
| |||